Καιρος να λαβει τελος η αναμονη!Oι Pens In Disguise επιστρεφουν στο λημερι τους φερνοντας μαζι τους νεα κειμενα!Οσοι πιστοι...συντονιστειτε!!

Συνεργάτες

Αναγνώστες

Like us on Facebook

Visitors

Πρότεινε σε φίλο

Πρότεινε σε φίλο:

Επικοινωνήστε μαζί μας!

Your Name :
Your Email :
Subject :
Message :
Image (case-sensitive):

Πώς σας φάνηκε το blog;

Από το Blogger.
Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010
Ανίκητα σπαθιά, μαγικά ραβδιά, πολύτιμοι λίθοι με μαγικές ιδιότητες. Όλα τους αντικείμενα που εξάπτουν τη φαντασία. Υπάρχουν στ’ αλήθεια? Αυτό, είναι μια άλλη ιστορία που θα την πούμε μια άλλη φορα… Για την ώρα το θέμα μας είναι η επίδραση που ασκεί κάθε τι ασυνήθιστο, εξωτικό, παράξενο στο ανθρώπινο είδος.

Σε μια εποχή τόσο τεχνοκρατική, «λογική» μα πάνω απ’ όλα ρεαλιστική, ακούγεται σχεδόν παράλογη η πίστη στο φανταστικό. Παρ’ όλα αυτά η μαγεία στον κόσμο μας φαίνεται να έχει την τιμητική της. Κάθε λογής ξωτικά, μυθικά αντικείμενα, μαγικά πλάσματα (και δη βαμπίρ πρόσφατα),γεμίζουν τις βιβλιοθήκες, το μυαλό και τις οθόνες μας. Ιπτάμενα χαλιά, χρονομηχανές, ακόμα και το σκουπόξυλο του Χάρι Πότερ επιστρατεύονται για να μας ταξιδέψουν πέρα από το πραγματικό, σε χώρες και μέρη που δεν υπάρχουν, παρα μόνο στη φαντασία.

Θα έλεγε κανείς πως ο άνθρωπος δεν αντέχει στη σκέψη πως κατέρριψε όλους τους μύθους, κατέκτησε όλες τις ηπείρους και συμπλήρωσε όλους τους χάρτες όσο κι αν θριαμβολογεί γι’αυτά του τα κατορθώματα. Συνεχώς αναζητά και δημιουργεί καινούριους κόσμους στο μοναδικό μέρος που μένει, προς το παρόν, καλά κρυμμένο και προστατευμένο από τους δορυφόρους και τους αισθητήρες του: στο μυαλό.

Κάθε ιστορία που ακούμε η διαβάζουμε μας γοητεύει και μας ελκύει με το δικό της τρόπο, αντιπροσωπεύοντας την επιθυμία μας να βιώσουμε κάτι διαφορετικό. Πόσες φορές δεν ευχηθήκατε κι εσείς να μπορούσατε να ζήσετε μια περιπέτεια έξω από τα όρια του πραγματικού και του συνηθισμένου? Η να είχατε μαγικές δυνάμεις για να βάλετε στη θέση τους μερικούς μερικούς που σας κάνουν δύσκολη τη ζωη? :Ρ Η αλήθεια είναι ότι επιδιώκουμε τη φυγή από την πραγματικότητα που τρέχει αδυσώπητη πίσω μας βυθισμένοι σε ένα βιβλίο η μια ταινία, αρκούμενοι στην ολιγόωρη ψευδαίσθηση, σε ένα σύντομο έστω διάλειμμα από τη λογική σκέψη.

Αυτό που εξαίρει όμως περισσότερο απ’ όλα τον άνθρωπο σε κάθε ιστορία μαγείας και φαντασίας είναι το αίνιγμα, το μη λογικό, σε συνδυασμό με τη δύναμη και τον έλεγχο. Η μαγεία φαίνεται να ικανοποιεί όλες τις κρυφές επιθυμίες του ανθρώπου όπως είναι ο έλεγχος των δυνάμεων της φύσης, φίλτρα που αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις, αυξάνουν τη σωματική δύναμη, καταφέρνουν πράγματα που με όλη μας την τεχνογνωσία δεν έχουμε καταφέρει να επιτύχουμε.

Δεν είναι όμως ο άνθρωπος τελείως αβοήθητος στην προσπάθειά του να διαμορφώσει ένα περιβάλλον λίγο πιο μαγικό. Έχουμε πολλά μέσα για να υποκαταστήσουμε τη μαγεία στον πολύ αληθινό μας κόσμο. Ένα απ’ αυτά είναι η φαντασία, η οποία μας επιτρέπει να συλλάβουμε ιδέες, να αναπαραστήσουμε τις επιθυμίες μας, να ονειρευτούμε. Η τεχνολογία είναι το δικό μας «μαγικό όπλο», το μέσο για να ξεπεράσουμε τις πρακτικές δυσκολίες, το εργαλείο για να δημιουργήσουμε. Ακόμα έχουμε τη μουσική, η οποία αποτελεί ένα από τα καλύτερα πλοία για να ταξιδέψουμε στο επιθυμητό, στο άγνωστο. Δεν είναι τυχαίο που οι καινούριες γενιές στρέφονται όλο και περισσότερο στη μουσική. Στην τελική δεν έχουμε ανάγκη τίποτα θαυμαστό και εντυπωσιακό , η μαγεία είναι παντού γύρω μας, στα πιο μικρά πράγματα, αρκεί να μπορούμε να την αναγνωρίζουμε και να την απολαμβάνουμε.


Γράφει η Fatal Secretary για τους Pens In Disguise
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010


Δε χωνεύω:
  1. την 20η επανάληψη του Κωνσταντίνου και Ελένης
  2. τα μαχαίρια στα εστιατόρια που δεν κόβουν. Φταίω μετά να το φάω με το χέρι;
  3. που ο Justin Bieber το παίζει γόης
  4. τα σήριαλ που έχουν καλούς ηθοποιούς αλλά τα ίδια είναι χαζά (βλ. Λάκης ο Γλυκούλης, Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη κτλ)
  5. ότι για να δεις καλές σειρές πρέπει να βρυκολιακάζεις κάθε βράδυ (π.χ. Law & Order, Sex & the City, NCIS κ.ά.)
  6. τα ξυπνητήρια
  7. τη χαμηλή μουσική. Αν δεν τρίζουν οι πόρτες και τα παράθυρα δεν ακούω!
  8. τα έντομα. Αααααααααααααα άτιμα κουνούπια δώστε πίσω το αίμα μου!
  9. τους μεθυσμένους και κυρίως τους «δήθεν» μεθυσμένους. Το παίζεις μάγκας τώρα εσύ δηλαδή;
  10. τις τσουλέ ολέ. Οκ κοπελιά, το είδαμε το στρινγκ, βάλ’ το τώρα μέσα. Τα παντελόνια τα φοράμε για να κρύβουμε το βρακί. Συνήθως.
  11. τους γυμνασμένους που έχουν shirtless φωτογραφία προφίλ. Ρούχα δεν έχεις παιδί μου;
  12. τους «φίλους» που σε θυμούνται κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα.
  13. τα 15χρονα που ντύνονται σαν στρίπερ
  14. αυτούς που δε χωνεύουν τα blogs (obviously)
  15. αυτούς που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα γιατί εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε!
  16. τους λεφτάδες του μπαμπά που σκάνε μύτη με τη χιλιάρα μηχανή και τη BMW.
  17. τη φράση «τα σπάει» που βρίσκεται σε κάθε διαφήμιση που θέλει να το παίξει «νεανική»
  18. τους καπνιστές. Βρωμάει αυτό το πράγμα δεν καταλαβαίνεις;
  19. το ρεπορτάζ της ΝΕΤ (!) «οι ωραίοι του μουντιάλ»
  20. τα ψωνισμένα 16χρονα που την πέφτουν σε 20άρηδες
  21. τα 4G, 5G κτλ. Προτιμώ το στομάχι μου να μείνει στη θέση του.
  22. το ότι η σκηνή «ω τάφε μου, κρεβάτι νυφικό, σπίτι μου στη βαθειά τη γη και αιώνιο κελί μου» δεν είναι στη διδακτέα ύλη
  23. όταν χρησιμοποιούν τα emoticons παραλλαγμένα (π.χ. τους βάζουν μύτη)
  24. τα τεράστια μηνύματα στα φόρουμ. Δεν παίζει να τα διαβάσω, με την καμία όμως.
  25. τα ηλίθια βίντεο στο youtube που δε δείχνουν αυτό που λένε (π.χ. new video of τάδε singer και τελικά είναι μια άσχετη που σου δείχνει πώς να βαφτείς σαν τη singer)
  26. τα φλας των paparazzi. Ε, δεν μπορώ, μ’ ενοχλεί τσάκα τσούκα όλη την ώρα όπου πάω.
  27. οι γάμοι και τα βαφτίσια που καλύπτει αποκλειστικά το STAR. Δε με νοιάζουν!!!
  28. α και επίσης δεν μπορώ καθόλου εκείνον που βάζει τη φωνή του στα ρεπορτάζ της Λαμπίρη (ποιοτική τηλεόραση πάντα). Διαβάζει άθλια ο τύπος!
  29. again τις τσουλέ ολέ που παστώνονται με 10 στρώματα make up και σουφρώνουν τα χείλια σαν ψάρια στις φωτογραφίες.
  30. τους πανύψηλους ανθρώπους. Μα τι σας τάιζαν μικρά;
  31. το WTF γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι σημαίνει. Γι’ αυτό μην το κοτσάρετε μετά από κάθε λέξη.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Λένε ότι αν θέλουμε κάτι πάρα πολύ, όλος ο κόσμος συνωμοτεί για να το αποκτήσουμε. Αυτό είναι πράγματι αλήθεια, σχεδόν. Για την ακρίβεια δε συνωμοτεί όλος ο κόσμος αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός, όλο το είναι μας. Όταν θέλουμε κάτι με όλη μας τη ψυχή και πραγματικά το χρειαζόμαστε, ερμηνεύουμε οτιδήποτε συμβαίνει ως ευνοϊκό σημάδι για την απόκτησή του. Όλα τα γεγονότα προσπαθούμε να τα εκμεταλλευτούμε για το σκοπό μας, και πράγματι τα καταφέρνουμε, αφού οι δυνατότητες μας είναι σχεδόν ανεξάντλητες. Ακόμα και τα εμπόδια που μας παρουσιάζονται τα βλέπουμε ως κίνητρα για να συνεχίσουμε.
Το κλειδί της επιτυχίας μας είναι να πιστέψουμε ότι θα τα καταφέρουμε, αν κατορθώσουμε με το μυαλό να φανταστούμε τον εαυτό μας να πραγματοποιεί αυτό που θέλουμε, τότε είναι σίγουρο ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Θα φέρω ένα απλοϊκό παράδειγμα από τη προσωπική μου εμπειρία, που θα σας φανεί λίγο πολύ γελοίο, αλλά θα σας βοηθήσει να καταλάβετε.
Μερικές φορές δυσκολεύομαι πάρα πολύ να ανοίξω ένα βαζάκι (με μαρμελάδα, γλυκό του κουταλιού, τουρσί κλπ). Όταν συμβαίνει αυτό, απλά φαντάζομαι τον εαυτό μου να ανοίγει το βαζάκι, φαντάζομαι την αίσθηση του καπακιού πάνω στο χέρι μου, καθώς αυτό υποχωρεί σιγά σιγά κάτω από την πίεσή μου. Την επόμενη στιγμή είναι σίγουρο,  ότι το καπάκι θα ανοίξει. Θα μου πείτε ότι δε γίνεται να ανοίγω όλα τα καπάκια, όσο σφηνωμένα κι αν είναι, μόνο με τη δύναμη της φαντασίας μου, και θα έχετε δίκιο. Η διαφορά είναι όμως, ότι τα καπάκια που δε μπορώ να στρίψω δε μπορώ ούτε καν να τα φανταστώ να στρίβουν. Σίγουρα και σε σας θα έχει συμβεί να «βλέπετε» κάτι που θέλετε να συμβεί, πριν αυτό συμβεί, είτε αρκετά πριν από το γεγονός, είτε μερικά κλάσματα δευτερολέπτου πιο πριν. Όχι, δε λέω ότι έχουμε μαντικές ικανότητες, απλά εξυμνώ τη δύναμη της θέλησης, της πίστης και της ψυχολογίας μας.
 
Τώρα ας περάσουμε στο ψητό. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να θέλεις ολόψυχα να συμβεί κάτι από το να ονειρεύεσαι να συμβεί κάτι. Τα όνειρα (και όχι, δεν εννοώ αυτά που βλέπουμε στον ύπνο) έχουν μια ουσιαστική διαφορά από τη «θέληση» και την «πίστη» μας. Τα όνειρα εμπεριέχουν «μικρές νοθείες», που λέει και το τραγούδι. Με τις «μικρές νοθείες» εννοώ όλα εκείνα τα στοιχεία των ονείρων μας τα οποία στην πραγματικότητα δε θέλουμε να πραγματοποιήσουμε ή είναι τελείως αδύνατον να πραγματοποιήσουμε. Και πράγματι «τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες»; Χωρίς αυτές, τα όνειρα θα ήταν σχέδια.
Θεωρητικά μιλώντας, και σύμφωνα με όσα ανέφερα παραπάνω, για να μετατρέψουμε ένα όνειρό μας σε πραγματικότητα αρκεί απλά να πιστέψουμε σε αυτό, απλά να το φανταστούμε να συμβαίνει. Για προσπαθήστε να το κάνετε αυτό και αν διερευνήσετε στα βάθη του μυαλού σας θα καταλήξετε σε ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Θα διαπιστώσετε ότι ορισμένα όνειρα μπορείτε όντως να τα πραγματοποιήσετε, κι αν όχι τώρα, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον. Κυρίως όμως θα καταλάβετε, ότι τα περισσότερα όνειρά σας δε μπορείτε να τα υλοποιήσετε ούτε με το μυαλό σας, δε μπορείτε να «δείτε» τον εαυτό σας να τα πραγματοποιεί.
Για αυτό το φαινόμενο υπάρχουν πολλοί λόγοι. Ο πιο απλός είναι ότι ορισμένα όνειρα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και η λογική μας το ξέρει καλά αυτό. Ένας άλλος λόγος είναι ότι ορισμένα όνειρα ακόμη και αν είχατε την άμεση δυνατότητα να τα πραγματοποιήσετε, δε θα το κάνατε γιατί δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλετε και χρειάζεστε, είναι απλώς αυτό που θα θέλατε να θέλετε. Ο πιο ενδιαφέρων ίσως λόγος είναι ότι μερικά πράγματα είναι πολύ πιο απολαυστικό να τα ονειρευόμαστε παρά να τα πραγματοποιούμε, με την υλοποίηση πολλά πράγματα μπορεί να απομυθοποιηθούν.
Άρα λοιπόν παλέψτε για τη πραγματοποίηση των ονείρων σας, να ξέρετε όμως ότι την κυριότερη μάχη έχετε να την δώσετε με το μυαλό σας. Αν όμως δεν τα καταφέρετε, μην στεναχωριέστε, ορισμένα πράγματα αρκεί απλά να τα ονειρεύεσαι.

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010


Πέντε λεπτά ακόμα. Τι αξία έχουν άραγε πέντε λεπτά; Μικρή, αν είστε έξω για καφέ με τους φίλους σας και "δεν πειράζει να καθίσουμε πέντε λεπτάκια ακόμα". Ή μήπως μεγάλη; Θυμηθείτε τις εξετάσεις (εντάξει όχι για πολύ, για ένα δευτερόλεπτο μόνο, μην αρρωστήστε κιόλας) οπου λέτε: "αχ, ας είχα ακόμα πέντε λεπτά και θα το τελείωνα εκείνο το θέμα...". Σκεφτείτε πόσες φορές σε ανάλογες περιπτώσεις έχετε έτσι απλά θυσιάσει ή ευχηθεί αυτά τα πέντε λεπτά. Και τώρα, πάμε να βρούμε μαζί την απάντηση στην ερώτησή μας.

Όσο κι αν φαίνεται απλό, το πρόβλημα που προσπαθούμε να λύσουμε είναι στην πραγματικότητα αρκετά δύσκολο. Ας αρχίσουμε λοιπόν από την πρώτη απλή κίνηση που επιβάλλει η λογική μας και ας κατατάξουμε τα πέντε λεπτά σε μια κατηγορία μεγέθους. Το μέγεθος που ψάχνουμε είναι ο χρόνος. Και ας προχωρήσουμε στην επόμενη εύκολη διαπίστωση. Τα πέντε λεπτά είναι σχετικά μικρή ποσότητα στην κλίμακα μέτρησης του χρόνου αν λάβουμε υπόψη μας ότι η βασική μονάδα μέτρησης είναι η ώρα.

Ως εδώ τα πάντα καλά. Τώρα όμως τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν. Γιατί τα πέντε λεπτά δεν είναι μόνο χρόνος. Κλείνουν μέσα τους γεγονότα, κίνηση, ζωή. Μπορούμε λοιπόν έτσι εύκολα να τα κοστολογήσουμε; Για να το κάνουμε θα πρέπει πρώτα να διαχωρίσουμε τις έννοιες του χρόνου και του χωροχρόνου. Τι είναι όμως ο χρόνος; Η πλειοψηφία των απαντήσεων που μπορείτε να σκεφτείτε μέσα στο επόμενο λεπτό, πιθανόν να είναι τόσο σωστές όσο και λάθος, το σίγουρο είναι οτι δε θα είναι πλήρεις. Μπορεί οι άνθρωποι να περηφανευόμαστε ότι εφηύραμε το χρόνο όμως πέρα από την χρηστική του ιδιότητα φαινόμαστε ανίκανοι-λόγω, ίσως, της φύσης μας- να τον κατανοήσουμε σ' όλο του το μέγεθος και να ορίσουμε όλες του τις διαστάσεις. Το θέμα είναι όπως καταλαβαίνετε αρκετά περίπλοκο και οι αντιφάσεις που θα συναντήσουμε είναι πολλές, ωστόσο πιστεύω ότι αξίζει να προσπαθήσουμε να αγγίξουμε το μυστήριο, κάποιες πτυχές του έστω.

Μιά πρώτη άποψη θα μπορούσε να είναι ότι ο χρόνος υπάρχει πριν απο εμάς. Είναι ο σιωπηλός μάρτυρας της αρχής του κόσμου μας από το χάος όπως και της μετέπειτα εξέλιξης του και των μεταβολών που υπέστη. Κάθε ανθρώπινη ιστορία, κάθε γεγονός βρίσκεται καταγεγραμμένο στα αρχεία του χρόνου,μέρος των οποίων υπάρχει και στην ανθρώπινη μνήμη. Ο βιωμένος από την ανθρωπότητα χρόνος λέγεται μυθικός και το πρώτο του κεφάλαιο περιλαμβάνει την αρχή της Δημιουργίας όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τον κάθε άνθρωπο και ΄περιγράφεται από την κάθε θρησκεία.

Επίσης θα μπορούσαμε να πούμε πως ο χρόνος διέπεται από την αρχή της επανάληψης. Η ανθρώπινη ζωή μας καθορίζεται χρονικά από κυκλικές πορείες όπως η κίνηση του λεπτοδείκτη, το 24ωρο, το έτος. Κάθε κύκλος κλείνει μέσα του την αρχή και το τέλος του μιμούμενος τόσο την Πρώτη όσο και την έσχατη ημέρα με κάθε ανατολή και δύση. Επικρατεί η άποψη πως ο χρόνος είναι ακίνητος και εντυπωσιάζει το γεγονός ότι κάθε λαός δημιούργησε μέσα από τη θρησκεία και το μύθο του όχι μόνο την Αρχή του αλλα και έναν κόσμο για να υπάρξει μετά το Τέλος, σε μια προσπάθεια οριοθέτησης του χρόνου, σχάσης του κύκλου, παύσης της αιώνιας στάσης του χρόνου.

Τα τελευταία στοιχεία που θα σας δώσω για να αξιολογήσετε εκείνα τα πρώτα πέντε λεπτά μας είναι τα εξής δύο.Το πρώτο: Ποτέ ένα χρονικό διάστημα δε μπορεί να είναι ίσο με ένα άλλο δεδομένου ότι σύμφωνα με τον Einstein, εκτός του ότι ο χρόνος ακολουθεί την αρχή της σχετικότητας,δεν μπορεί να υπάρξει η έννοια του ταυτόχρονου στο σύμπαν, καθώς αυτό είναι αιτιατό και, επομένως, τα γεγονότα κατατάσσονται αυστηρά με την αιτιατή σειρά τους χωρίς αυτή να είναι δυνατόν να αλλαχθεί.

Το δεύτερο: ο χωροχρόνος δεν είναι παρά ο χρόνος των ρολογιών μας, η εμπειρία του χρόνου μέσα από την ανθρώπινη αντίληψη ως ακολουθία μονάδων μνήμης η χρονικών μονάδων. Οι μονάδες αυτές όμως στην ουσία δεν υφίστανται αν λάβουμε υπόψη το συνεχές του χρόνου: όπως ακριβώς το νερό, έτσι και ο χρόνος κυλά μέσα από τα χέρια μας χωρίς να μπορούμε να τον αγγίξουμε. Το παρόν δεν είναι σταθερό, υπάρχει μόνο για μια φευγαλέα στιγμή και από το μέλλον περνάει στο παρελθόν.

Το μυστικό του χρόνου, αυτό που τον κάνει τόσο πολύτιμο, δεν είναι άλλο από το μυστικό του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος υπάρχει προσωρινά στο παρόν, αλλάζει και κινείται συνεχώς χωρίς να μπορεί να παγώσει σε ένα σημείο. Μια φράση αρκεί για να το κατανοήσετε: "ο άνθρωπος των δέκα και μισή δεν είναι ο ίδιος με τον άνθρωπο των 11". Λέμε ότι ο χρόνος περνάει και μας αλλάζει, όμως στην πραγματικότητα κυλάμε κι εμείς μαζί με το χρόνο, είμαστε ο χρόνος.

Και τώρα έχετε ό,τι χρειάζεστε για να συνειδητοποιήσετε την αξία των πέντε λεπτών, καθώς και για να ξεκινήστε να εκτιμάτε τον χρόνο σαν σύνολο. Είστε έτοιμοι να δώσετε τη δική σας απάντηση. Μπορεί στη σημερινή εποχή να παραβγαίνουμε με το χρόνο στο τρέξιμο ακολουθώντας ρυθμούς που άλλοι μας επιβάλλουν, καλό είναι πάντως να θυμόμαστε ότι σημασία έχει όχι το τέρμα αλλά η διαδρομή, όχι να ξέρουμε ότι "σήμερα ο ήλιος θα δύσει στις 6 κ 35 " αλλά να δούμε τον ήλιο να βυθίζεται σαν λιωμένο χρυσάφι ανάμεσα στα κύματα, να απολαμβάνουμε και να αγαπάμε την κάθε στιγμή όπως αγαπάμε τον εαυτό μας.

Γράφει η Fatal Secretary για τους Pens In Disguise
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010






Η τηλεόραση είναι βαρετή. Βρίζει ο ένας, «μπιπ» και δεν ακούγεται η βρισιά. Δείχνει γυμνό, μου κοτσάρει το μωσαϊκό. Έχει περίεργα πρόστυχα νοήματα, το κόβει. Ε, τι θα γίνει μ’ αυτή τη δουλειά. Επειδή λοιπόν πάντα το απαγορευμένο είναι και το πιο ωραίο, βρήκαμε μερικές διαφημίσεις που απαγορεύτηκαν. Απολαύστε:



Διαφήμιση XBOX 360:

Εμένα προσωπικά μου άρεσε, ειδικά στο τέλος στο αυτοκίνητο… ίσως να την έκοψαν επειδή περνάει μηνύματα τύπου πολέμου κτλ… πάντως πολύ αστεία, γέλασα πολύ.



Κι άλλη Microsoft XBOX 360

Αν και η προηγούμενη κομμένη διαφήμιση του XBOX ήταν καλή, αυτή είναι επιεικώς βλακεία. Ξεκινάει ωραία, κάπως ας το πούμε αστεία και έχει ένα απαίσιο τέλος με έναν παππού που μπαίνει σε έναν τάφο.  Ανάψτε τα καλοριφέρ, παγώσαμε απ’ το χιούμορ…



Mία «κομμένη» διαφήμιση προφυλακτικών:

Ένας άντρας πάει σε ένα ραντεβού με μια κοπέλα και πριν προλάβει να την πλησιάσει ορμάει ένας λαός από άσπρα ανθρωπάκια (εμφανής η παρομοίωση πιστεύω) κατά πάνω της. Όμως, ευτυχώς που υπάρχει το Durex και τα σταμάτησε. Καλούτσικη, επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κόπηκε…



IKEA :

Πραγματικά δεν περίμενα να έχει και η IKEA απαγορευμένες διαφημίσεις. Αυτό το video περιέχει μάλιστα τρεις απ αυτές. Η πρώτη είναι σχετικά αστεία, η δεύτερη αηδιαστική και η Τρίτη απλώς… χαζή. Κρίμα.



Διαφήμιση μπύρας

Η μπύρα είναι «ιερή» στη Γερμανία, αλλά νομίζω ότι πάνω κάτω το ίδιο νιώθουν και οι Δανοί. Αυτή η διαφήμιση μπύρας λοιπόν κόπηκε στη Δανία. Ωστόσο, ένα σχόλιο ενός χρήστη κάτω από το βίντεο αντικατοπτρίζει μια γενικώς παραδεκτή αλήθεια : Beauty is in the eyes of the Beer holder!



Διαφήμιση εσωρούχων:

Χμ… θα έλεγα κάπως αναμενόμενη αυτή η διαφήμιση. Ένας «κούκλος» και καλά πάει να περάσει από έλεγχο αεροδρομίου και η μπανιστιρτζού  (καλά μη βαράτε, ας πούμε ότι απλώς ήθελε να κάνει οφθαλμόλουτρο) υπεύθυνη ασφαλείας έχει «πειράξει» το μηχάνημα ώστε να χτυπάει συνέχεια μέχρι να αφήσει τον άνθρωπο μόνο με το βρακί. “Nice luggage” ακούγεται στο τέλος… έλεος… Χ από Αυστραλία.



Nike

Αηδιαστική διαφήμιση με ένα παιδάκι που αλείφει με αίμα από μια μπριζόλα την μπάλα του για να δελεάσει τους σκύλους. Κι αν δεν την καταλάβατε με την πρώτη (όπως ούτε κι εγώ), η εξήγηση ενός χρήστη ίσως μας διαφωτίσει: «Η μπάλα με το αίμα είναι δέλεαρ για τα σκυλιά που αρχίζουν να την κυνηγούν και έτσι το παιδάκι θα αρχίσει να τρέχει γρηγορότερα από τα σκυλιά. It’s all about passion of training for a sport». Εγώ θα πω «whatever»…




Calvin Klein Jeans:


Α, ωραία, και φτάσαμε στον Calvin Klein… Γενικότερα ο CK έχει προκαλέσει τόσο ο ίδιος με την προσωπική του ζωή όσο και με τις διαφημίσεις της εταιρείας του. Αυτές οι διαφημίσεις βγήκαν στον αέρα τη δεκαετία του ’90 και προκάλεσαν σάλο και τελικά απαγορεύθηκαν. Το κόνσεπτ ήταν πολύ απλό, υπήρχε μόνο ένα μέρος μια αίθουσας όπου γίνονταν οντισιόν. Το πρόβλημα όμως ήταν αλλού. Η οντισιόν αυτή ήταν για ταινία πορνό, όπως μπορεί εύκολα κανείς να συμπεράνει από τις ερωτήσεις που γίνονται στους συμμετέχοντες, από την όλη ατμόσφαιρα και κυρίως από τη φωνή του horny παραγωγού που ακούγεται από πίσω. Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Τα άτομα που πήγαν για οντισιόν δήλωναν στην κάμερα ότι ήταν 20 και 21 ετών. Ωστόσο από την εμφάνισή τους καταλαβαίνουμε ότι μάλλον πρόκειται για ανηλίκους, κάτι που οδήγησε πολλούς να πουν ότι πρόκειται για οντισιόν για ταινία παιδικής πορνογραφίας. Ευτυχώς αυτή η διαφήμιση απομακρύνθηκε απ’ τις τηλεοράσεις…



Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010



Φαντάζομαι θα αναρωτιέστε με τι καταπιάνομαι σε αυτές τις σειρές, και με το δίκιο σας άλλωστε, αφού ο τίτλος δεν είναι και πολύ κατατοπιστικός. Σας λέω λοιπόν εκ των προτέρων ότι, ΟΧΙ, δε θα ασχοληθώ με τον πόλεμο, ούτε και με την ειρήνη. Επέλεξα απλώς αυτή την αμφιλεγόμενη ρήση του Ηράκλειτου γιατί εκφράζει με λακωνικότητα την κινητήρια δύναμη όλου του κόσμου, την σύγκρουση.
Αυτή η φράση κατ’ εμέ είναι από τις πιο ουσιώδεις που διατυπώθηκαν ποτέ. Εκφράζει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, έναν τρόπο να αντιλαμβάνεται κανείς τον κόσμο, και λέει μια μεγάλη αλήθεια.  Κι αυτή δεν είναι άλλη από το ότι η σύγκρουση έχει πρωταρχικό ρόλο στον κόσμο μας και ότι ο «πόλεμος» είναι απαραίτητος. Παράδοξο; Δε νομίζω.
Θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί. Καταρχάς χωρίς τη σύγκρουση δεν θα υπήρχε πρόοδος. Χρειάζεται ένας θετικός και ένας αρνητικός πόλος για να παραχθεί ρεύμα. Ένα οξύ χρειάζεται την παρουσία βάσης για να εκδηλώσει τον όξινο χαρακτήρα του και αντίστροφα. Όταν μια χημική ουσία ανάγεται, μια άλλη οξειδώνεται. Το βέλος ανυψώνεται με τη βοήθεια ης αντίστασης του αέρα και εμείς οι ίδιοι κινούμαστε λόγω της ύπαρξης της τριβής. Όλη η επιστήμη βρίθει από παραδείγματα που αποδεικνύουν την ορθότητα αυτής της φράσης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, αυτό που ο Ηράκλειτος αποκαλεί «πόλεμο» και εγώ το λέω σύγκρουση, αποτελεί μια αναγκαία έκφανση του δυαδικού μας κόσμου, ή αν θέλετε του δυαδικού τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο.
Οι ίδιες έννοιες που ισχύουν στην επιστήμη επεκτείνονται και στην ανθρώπινη κοινωνία. Δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς συγκρούσεις, ή καλύτερα δεν υπάρχει καν αλλαγή. Αν όλοι συμμορφώνονται με τους κανόνες και το κατεστημένο, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία μεταβολή στα κοινωνικά συστήματα. Πρέπει κάποιοι να διαφοροποιήσουν τη θέση τους από τους άλλους για να δείξουν στην κοινωνία το δρόμο της «εξέλιξης»(?). 

Ο άνθρωπος από τη φύση του αναζητά νέα πράγματα και δεν μπορεί να συμβιβαστεί με αυτά που ήδη έχει. Άρα οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. Μόλις ένα σύστημα ( φυσικό, χημικό, βιολογικό ή κοινωνικό) τείνει στην ισορροπία, πάντα εμφανίζεται κάτι (ή κάποιος) να τη διαταράξει. Είναι λογικό, διότι ο άνθρωπος δεν ανέχεται την ισορροπία, αν και πάντα σε αυτήν προσπαθεί να φτάσει, αυτή είναι η κατάρα του. Όπως όλα στη φύση, ψάχνει να βρει την ηρεμία, αλλά αυτή η ίδια η προσπάθειά του προκαλεί μεταβολές στα συστήματα γύρω του, αποδέκτης των οποίων (μεταβολών) γίνεται πάλι ο ίδιος. Κατ’ ουσία είναι ένας φαύλος κύκλος, αλλά τώρα που το σκέφτομαι όχι και τόσο «φαύλος».
Όλα αυτά δε πρέπει να μας φαίνονται παράδοξα. Αφού ο άνθρωπος είναι κομμάτι του σύμπαντος είναι λογικότατο να έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτό. Ανατρέξτε λίγο στις φυσικοχημικές σας γνώσεις: Όλη η ύλη έχει την τάση να περιέλθει σε κατάσταση όλο και χαμηλότερης ενέργειας, «προσπαθεί» δηλαδή να καταστεί όσο πιο αδρανής γίνεται.  Γιατί όμως να επιζητεί κάτι τέτοιο; Κάτι τέτοιο είναι αυτοκαταστροφικό, ούτε θα γίνει και ούτε πρέπει να γίνει. Σκεφτείτε το λίγο, γιατί όλα στο σύμπαν κινούνται; Γιατί η κίνηση είναι ο τρόπος ύπαρξης της ύλης. Τότε όμως γιατί όλα προσπαθούν να σταματήσουν; Μήπως για να ξεφύγουν από την ύπαρξή τους; Έχει το σύμπαν τάσεις αυτοκτονίας; (Εντάξει σταματάω εδώ το παραλήρημα γιατί θα μπω σε επικίνδυνα χωράφια αμπελοφιλοσοφίας).
 Έτσι κι ο άνθρωπος, ως κομμάτι του σύμπαντος , έχει την παράδοξη μανία να επιζητεί την ηρεμία, αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ στην προσπάθειά του προκαλείται σύγκρουση. Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα μεταβάλλεται. Κι αν ποτέ πάψει να αλλάζει, τότε πια δε θα υπάρχει. Και όλα αυτά απλούστατα γιατί η στασιμότητα είναι ασυμβίβαστη με την ίδια την ύπαρξη. Ο «πόλεμος» δεν είναι απλώς μέσο προόδου είναι ο τρόπος ύπαρξής μας.
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Αυτή τη φορά ας το κάνουμε διαφορετικά. Θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία για παιδιά. Κυριολεκτικά όμως. Και σας αφορά γιατί αποτελείτε σημαντικό μέρος της. Φανταστείτε για μια στιγμή πως είστε μικροί, στο κρεβάτι με τις πιτζάμες σας και αρνείστε να κοιμηθείτε αν δεν ακούσετε και την τελευταία λέξη. Ναι, καλύτερα τώρα νομίζω. Βολευτείτε, αρχίζουμε.
Η ιστορία μας ξεκινάει το 1865 όταν ο Lewis Carroll, ο ευφάνταστος αυτός συγγραφέας…. Μια στιγμή, ακούω κάτι διαμαρτυρίες εκεί πίσω. Μα φυσικά, συγχωρήστε με. Όλοι ξέρουν πως οι κανονικές ιστορίες δεν αρχίζουν έτσι. Πάμε λοιπόν πάλι: Μια φορά κι έναν καιρό, ο Lewis Carroll, ο ευφάνταστος αυτός συγγραφέας εμπνεύστηκε την περιπέτεια της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και την αποτύπωσε σε χαρτί για τις επόμενες γενιές, η οποία πήρε υψηλή θέση στον κατάλογο «Παιδικές ιστορίες». Σήμερα, αρκετά χρόνια αργότερα, η Αλίκη μεγάλωσε και επιστρέφει για να συνεχίσει την περιπέτεια μέσα από την ταινία του Tim Burton “Alice in Wonderland”. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο τρελά, λίγο πιο σκοτεινά, λίγο πιο επικίνδυνα. Με μια λέξη, λίγο πιο σοβαρά.

Νέες διαμαρτυρίες. Μα αυτό δε μοιάζει καθόλου με παιδική ιστορία. Σωστά. Αλλά μη κλοτσάτε άδικα τα σκεπάσματά σας. Δε σας υποσχέθηκα παιδική ιστορία, σας υποσχέθηκα μια ιστορία για παιδιά. Για την ακρίβεια μια ιστορία με θέμα τα παιδιά. Και για μεγαλύτερη ακρίβεια όχι οποιαδήποτε παιδιά αλλά εσάς τα παιδιά, τα παιδιά πριν από σας καθώς κι αυτά που θα σας ακολουθήσουν. Κι ελπίζω να ηρεμήσατε τώρα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.

Είχαμε μείνει λοιπόν στην Αλίκη. Η ταινία ξεκινάει με την ενηλικίωση της για τα δεδομένα της κοινωνίας στην οποία ζει. Όμως εκείνη νιώθει, είναι ακόμη, παιδί. Και της φαίνεται παράλογος και παράξενος ο κόσμος των “μεγάλων”. Γεμάτος από αχρείαστους τύπους και προσποίηση. Κι όταν ξανανοίγει γι’αυτήν η πόρτα της χώρας των θαυμάτων όλα της φαίνονται και πάλι φυσιολογικά. Υπερφυσικά, ναι. Τρελά, ναι. Όμως φυσιολογικά. Και κατά τη γνώμη της, υπέροχα.

Είναι καιρός όμως να ασχοληθούμε επιτέλους με τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Τα παιδιά. Θέλω αρχικά να σας επιστήσω την προσοχή σε μια συγκεκριμένη γενιά παιδιών, τη γενιά του 90’. Μην κάνετε πάλι άνω κάτω όλο τον κόσμο. Η διάκριση δε γίνεται για προσωπικούς λόγους π.χ. επειδή είναι η δική μου γενιά και τη γνωρίζω καλύτερα. Εντάξει, εντάξει, μην κουνάτε τα κεφάλια σας δύσπιστα, είναι και γι’αυτό. Ο πραγματικός λόγος είναι απλός. Η γενιά του 90’ ήταν η γενιά που βίωσε τη μετάβαση από την φαντασία στην εικονική πραγματικότητα.

Ξεκινήσαμε σαν όλα τα -προηγούμενα- παιδιά με παραμύθια και τούβλα Lego, με Χριστούγεννα ίσως λιγότερο λαμπερά αλλά πολύ πιο αληθινά. Αγαπήσαμε τον Mickey Mouse και το Lion King. Και μετά ήρθαν τα Pokemon. Και οι τάπες. Και τα gameboy, (πρόδρομοι των σημερινών PSP). Τα καλωσορίσαμε και τα ενσωματώσαμε στην καθημερινότητά μας όπως κάνει κάθε παιδί με ένα καινούριο παιχνίδι. Μέχρι που βρεθήκαμε και μ’ένα κινητό στο χέρι με μια οθόνη τόση δα ασπρόμαυρη να παίζουμε “φιδάκι”. Η τεχνολογική επανάσταση είχε πια αρχίσει και συνέχισε να καλπάζει ασυγκράτητη.

Οι ταχύτατοι ρυθμοί της συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Τα χειριστήρια playstation αντικατέστησαν τα gameboy, οι Barbie έγιναν τα κορίτσια για όλες τις δουλειές ντυμένες πάντα με την τελευταία λέξη της μόδας και τα γλυκούλια Pokemon αντικαταστάθηκαν από τα Gormitee και άλλα παρόμοια τέρατα. Υπάρχουν βέβαια άπειρα ακόμη παραδείγματα. Θα επιλέξω την έκρηξη ταινιών κινουμένων σχεδίων σε 3D και φυσικά το διαδίκτυο, το οποίο έχει αφιερωθεί μέχρι και στη δημιουργία ψηφιακών παιδότοπων όπου τα παιδιά μπορούν να καθηλώνονται για ώρες.

Ε, και τι μ’αυτό, θα μου πείτε. Δε μπορούμε να σταματήσουμε την εξέλιξη. Βέβαια όχι. Αλλά μπορούμε να της δώσουμε μια πιο υγιή κατεύθυνση. Μέχρι στιγμής αυτό που έχουμε καταφέρει είναι να εξουδετερώσουμε μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά στοιχεία της παιδικής ηλικίας, όπως την ανεμελιά, την αθωότητα, τη φαντασία. Γιατί πόσο ανέμελο μπορεί να είναι ένα παιδί όταν το απόγευμά του αναλώνεται σε φροντιστήρια γλωσσών και το σχολικό του πρόγραμμα γίνεται όλο και πιο απαιτητικό? Πόσο αθώο, όταν τα ερεθίσματα και πρότυπα που του παρέχονται περιλαμβάνουν, ως επί το πλείστον, βία, ψέμα, κατανάλωση, σεξ? Και πόση φαντασία μπορεί να επιδείξει όταν του παίρνουμε το βιβλίο, το απλό ξύλινο παιχνίδι και του προσφέρουμε μια έτοιμη πραγματικότητα σε πακέτο?

Ίσως θα’πρεπε να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία της παιδικής εξέλιξης. Η προσπάθεια βίαιης ένταξης των παιδιών στην χώρα των μεγάλων (επειδή δεν αντέχουν μόνοι τους?) οφείλεται στο ότι έχει ξεχαστεί η μαγική αίσθηση της ανακάλυψης, της δημιουργίας. Αντί να ζητάμε από τα παιδιά παράλογα πράγματα όπως “να φανούν λογικά” καλύτερα ας τα αφήσουμε να φαντάζονται “έξι απίστευτα πράγματα πριν απ’το πρωινό”, όπως η Αλίκη μας. Αντί να τους μεταδίδουμε τους φόβους και τα πάθη μιας κοινωνίας ως το κόκαλο διεφθαρμένης και απαλλαγμένης από φυσικότητα ας επωφεληθούμε απ’αυτά για να θυμηθούμε την εποχή που δε μας ένοιαζε τι ώρα ήταν κι αν έχουμε αργήσει, τον ενθουσιασμό που μας έκανε να βροντάμε τις πόρτες, την έξαψη που έφερνε κάθε καινούρια μέρα. Για να ζήσουμε εμείς καλά κι εκείνα καλύτερα. Και τώρα, είναι ώρα να σβήσουμε το φώς. Όνειρα γλυκά και, που ξέρετε, μπορεί να πέσετε κι εσείς στη λαγότρυπα που οδηγεί στη δική σας “χώρα των θαυμάτων”.

 
Γράφει η Fatal Secretary για τους Pens in Disguise

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010
Γείτονες από πάνω, γείτονες από κάτω, γείτονες από απέναντι… γείτονες από παντού. Άλλους τους συμπαθείς, άλλοι σ’ εκνευρίζουν και άλλοι είναι φίλοι σου. Ναι είναι η πολύβουη γειτονιά σου.
 


·         8 η ώρα το πρωί. Εσύ γλυκοκοιμάσαι αμέριμνος στο κρεβάτι σου όταν ξαφνικά ακούς από την απέναντι οικοδομή ένα «Νίιιιτσα». «Τι κάνει καλέ ο γιος σ’;», «καλά είν’» απαντάει η Νίιιιτσα από τον πρώτο και έτσι αρχίζει μια τεράστια συζήτηση με τα νέα της ημέρας. Και φυσικά τα νέα αυτά τα μοιράζονται με όλη τη γειτονιά, μιας και τα τηλέφωνα έχουν μόνο διακοσμητικό ρόλο.








·       ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!. Ο από πάνω μου αποφάσισε να ακούσει μουσική (ή μάλλον να ακούσει αυτή τη φασαρία). Όχι μόνος του όμως. Αναγκάστηκα και εγώ και οι απέναντι να συμμετάσχουμε σ’ αυτό. Δε πα να θέλεις να κοιμηθείς λιγάκι, δε πα να έχεις διάβασμα του άντε μην πω, αυτός θα βάλει τη μουσική του στη διαπασών μέχρι να τρίζουν τα πατώματά σου. Πόσες φορές ευχήθηκα να συντονιστεί το φωτιστικό και να του πέσει στο κεφάλι!









·         What happens in your neighborhood stays in your neighborhood. Ακριβώς, όμως stays in your WHOLE neighborhood. Όλο το σκοτεινό σου παρελθόν αποκαλύπτεται, τα πιο κρυφά σου μυστικά έρχονται στην επιφάνεια, η διπλή σου ζωή γίνεται πρωτοσέλιδο στις τοπικές φυλλάδες… το παράκανα λίγο νομίζω… Πάντως οι κουτσομπόλες και οι κουτσομπόληδες της γειτονιάς σίγουρα γνωρίζουν τα πάντα για τη ζωή τη δική σου αλλά και των υπόλοιπων ενοίκων. Δυστυχώς, οι ίδιοι είναι ταυτόχρονα και (δωρεάν πάνω απ’ όλα) πηγές κουτσομπολιού. Και τα καλά νέα (και κυρίως τα κακά) διαδίδονται γρήγορα. Γι’ αυτό το νου σου…









·         Καθόμουν που λες τις προάλλες στο σαλόνι κι έβλεπα τηλεόραση. Ξαφνικά τσακ! μια λάμψη με τύφλωσε. Δεν έδωσα σημασία. Μετά από λίγο ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Ε πια… Πήγα λοιπόν να δω τι ήταν και τι βλέπω: ήταν ο απέναντι. Είχε κρεμάσει CD για να διώχνει τα περιστέρια που του κουτσουλούσαν το μπαλκόνι. Και κάθε φορά που γυρνούσε το CD απ’ το απαλό αεράκι, μια ηλιαχτίδα γλιστρούσε μέσα στο σαλόνι μου και έπεφτε ακριβώς πάνω στα μάτια μου και με γκάβωνε. Μεσημεριάτικα και να πρέπει να κατεβάζω τα παντζούρια γκρρρρ…






·         5:29:30. Απόλυτη ησυχία. 5:29:50. Ηρεμία, γαλήνη… 5:29:59. Τελευταίο δευτερόλεπτο της κοινής ησυχίας… 5:30:00! Ααααααααααα ένα τσούρμο παιδιά από μηδέν (ναι από μηδέν) έως 10 ετών ξεχύνεται στο δρόμο αλαλάζοντας.  Όλα τους παίζουν, τραγουδούν, φωνάζουν, μαλώνουν, τρέχουν πέρα δώθε σαν αφηνιασμένα…(όχι ότι εμείς δεν κάναμε τα ίδια). Η σωτηρία έρχεται μόνο στις 10:30 το βράδυ, όταν ακούγονται οι τόσο… γκουχ  γλυκές φωνές των μαμάδων που τα φωνάζουν στο σπίτι. Επιτέλους, μπορείς και πάλι να δεις τηλεόραση, μπορείς να διαβάσεις, ναι, μπορείς να ξανακούσεις τις σκέψεις στο κεφάλι σου!

Αγαπώ τη γειτονιά μου!



Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Ένα από τα βασικά πιστεύω μου είναι ότι ο κινητήριος μοχλός του κόσμου μας είναι η διαρκής αναζήτηση της ευτυχίας. Η αναζήτηση ενός ιδανικού κόσμου, το κυνήγι της απόλυτης ευτυχίας και της αλήθειας είναι αυτά που κινούν τις πράξεις μας και τρέφουν τις ελπίδες μας για μια καλύτερη ζωή και εν τέλει είναι αυτά που μας δίνουν λόγο για να ζούμε. Όλα τα ιδανικά τα οποία αποζητεί ο άνθρωπος θα τα ονομάσουμε με μια λέξη «ουτοπία».
Έστω κι αν οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται σχετικά νωρίς στη ζωή τους ότι τούτο το κυνήγι είναι παντελώς μάταιο και ότι ο σκοπός τους δεν έχει τέλος, συνεχίζουν, γιατί αυτό το κυνήγι είναι η ίδια η ζωή, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, οι άνθρωποι από τη φύση τους αναζητούν, επιδιώκουν, προσπαθούν.  Και όλο αυτό το κυνήγι, το οποίο είναι ευλογία και κατάρα συνάμα, οδηγεί σε αυτό που αποκαλούμε «εξέλιξη». Αυτή τη λέξη οι περισσότεροι την αντιλαμβάνονται ως πορεία προς κάτι καλύτερο, προς τα ιδανικά που αναζητούν, ως το δρόμο για την ουτοπία, και ας ξέρουν ότι δρόμος δεν έχει τέλος. Και μόνο το γεγονός ότι ξέρουν πως πλησιάζουν την ουτοπία τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν.
Πριν εμβαθύνουμε όμως περισσότερο στην έννοια της εξέλιξης, ας επιστρέψουμε στην έννοια της ουτοπίας, από την οποία και ξεκινήσαμε. Όπως μου είπε κάποτε ένα φίλος (στον οποίο με τη σειρά του το είχε πει κάποιος άλλος κλπ κλπ):
-          Ουτοπία είναι αυτό που όταν κάνεις ένα βήμα μπροστά, αυτό κάνει δύο και όταν κάνεις δύο, αυτό κάνει τέσσερα.
-          Και τότε ποιο το νόημα να την κυνηγάς;
-          Προχωράς

Λοιπόν ο παραπάνω διάλογος συνοψίζει άριστα τα όποια μηνύματα προσπάθησα να περάσω στις παραπάνω παραγράφους. Ωστόσο μη χαίρεστε ακόμα, δε θα κλείσω με μια τόσο αισιόδοξη νότα. Η λέξη κλειδί, για μένα,  στον παραπάνω διάλογο είναι η λέξη «προχωράς». Το «προχωράς» δε συνεπάγεται καθόλου ότι προχωράς προς τη σωστή κατεύθυνση, για την ακρίβεια ο ίδιος ο όρος δεν εγγυάται ότι προχωράμε με φορά προς την ουτοπία.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι παρόλο που η διαρκής ανάγκη αναζήτησης μέσα μας μας αναγκάζει να «προχωράμε», δε μπορούμε να ξέρουμε αν πλησιάζουμε την ουτοπία. Ας πάρουμε για παράδειγμα την εξέλιξη (ναι, μετά από αρκετές περιπλανήσεις επιστρέψαμε σε αυτήν). Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο κόσμος σήμερα είναι πολύ καλύτερος από παλιά: λιγότερη βιαιότητα, περιορισμός δεισιδαιμονιών, κυριαρχία της λογικής, εξάλειψη πολλών ασθενειών, ανθρώπινα δικαιώματα και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα. Εγώ δε συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, παρόλο που έχει γίνει πρόοδος σε πολλούς τομείς, σε άλλους σημειώσαμε οπισθοδρόμηση, χάσαμε ως άνθρωποι πολλά καλά στοιχεία. Έχουμε λιγότερη ανθρωπιά, ευτελέστερη επικοινωνία. Δε μπορώ να πειστώ ότι η εποχή μας είναι καλύτερη από κάποια προηγούμενη. Άρα δε ξέρω αν ως αποτέλεσμα όλου αυτού του κυνηγιού πλησιάσαμε τελικά την ουτοπία, δε ξέρω αν έχουμε σημειώσει «εξέλιξη».
Και επειδή πολύ σας κούρασα, θα κλείσω με μια παρομοίωση. Παλαιότερα ίσως να πίστευα ότι η ζωή είναι μια σκάλα, που στην κορυφή της ξέρουμε ότι υπάρχει η ουτοπία. Και εμείς όλοι με κόπο την ανεβαίνουμε, βήμα-βήμα, και ας έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δε θα φτάσουμε ποτέ στην ουτοπία, φτάνει που ξέρουμε πως υπάρχει (που λέει και το τραγούδι). Τελευταία όμως έχω καταλήξει σε μια πιο απαισιόδοξη άποψη: η ζωή είναι μια ευθεία, ένας δρόμος, και η φύση μας μας υποχρεώνει συνεχώς να προχωράμε σε αυτόν. Στην μια άκρη του δρόμου υπάρχει η πάντα άπιαστη ουτοπία. Δυστυχώς για  μας όμως δε ξέρουμε σε ποια άκρη !!! Και έτσι δε μπορούμε να ξέρουμε αν την πλησιάζουμε ή αν απομακρυνόμαστε από αυτήν. Ουσιαστικά δε προχωράμε, περιπλανιόμαστε, και το μόνο που ελπίζουμε …  είναι να απολαύσουμε τη βόλτα!

Εσείς ποια από τις δύο εκδοχές θεωρείται πιο πιθανή;

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
Λογική και ευαισθησία είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε σ’ έναν αιώνα όχι και τόσο μακρινό αλλά τόσο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας (Λογική και Ευαισθησία, Jane Austen). Ακόμη κι αν το θέμα που θα μας απασχολήσει στις παρακάτω γραμμές φαινομενικά δε σχετίζεται με κανέναν ενδεχομένως από τους συνειρμούς που θα κάνετε όσοι είστε σχετικοί είτε με το βιβλίο είτε με τη συγγραφέα του, εντούτοις πιστεύω ότι είμαι αρκετά δίκαιη ώστε να σας προσανατολίσω κάπως μέσα στο λαβύρινθο των πιθανοτήτων δίνοντας σας το νήμα-τη λογική.

Τι άλλαξε αλήθεια απο τον καιρό αυτού του ρομαντικού και αφελούς, θα λέγαμε, μυθιστορήματος μέχρι τη δική μας εποχή; Κάποιοι θα σήκωναν τους ώμους.Δε βαριέσαι, οι εποχές αλλάζουν, κάθε περίοδος από την αρχή του κόσμου, καθώς αυτός εξελίσσεται, είναι διαφορετική. Ποιο το νόημα να ψάχνουμε το πως και το γιατι; Κι όμως. Στη δική μας εποχή φαίνεται πως είναι ανάγκη να αναζητήσουμε αυτό το νόημα. Ανάγκη, γιατί εχει χαθεί.

Η λογική, είναι η αλήθεια, δεν εχει αλλάξει. Υπαρχει μια πορεια, μια σκάλα αν θελετε για τον Άνθρωπο, που πρέπει να τη διαβεί. Κορυφή δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει είναι πολύ μακριά ακόμα για να τη δούμε. Εκείνο που οδηγεί είναι η πεμπτουσία της Αναζήτησης. Αυτή λοιπόν τη σκάλα ανεβαινει με άγνωστο προορισμό σε μια προσπάθεια να φτάσει τους θεούς του, με μόνη γνώση πως κάθε σκαλοπάτι τον φέρνει πιο κοντά στη Γνώση, πιο κοντά στο Ιδανικό. Για να ανέβει όμως πρέπει σε κάθε σκαλοπάτι ν’αφήνει ό,τι τον βάραινε στο προηγούμενο προκειμένου να κάνει χώρο για τα δώρα που θα’παιρνε στο νέο του πια επίπεδο. Κι έτσι, δίνοντας και παίρνοντας, φτιάχνει τη Μορφή. Κάποιες φορες το σκαλοπάτι είναι ψηλά και του παίρνει καιρό να το φτάσει. Άλλες το ανεβαίνει αβίαστα.


Στην πορεία αυτή δεν κερδίζει μόνο ο Άνθρωπος, αλλά και χάνει. Δίνει κάτι που παλιότερα μπορεί να ήταν δώρο με κόπους κατακτημένο, θυσία στο βωμό της εξέλιξης έχοντας στ’αυτιά του την υπόσχεση του καινούριου. Στο σκαλοπάτι που προσπαθεί τώρα ν’ανεβει-που προσπαθούμε τώρα ν’ανεβούμε, παραβλέπουμε στην επιθυμία μας για Δύναμη τον κίνδυνο να χάσουμε ένα από τα πολυτιμότερα δώρα μας, την ευαισθησία.

Η ευαισθησία δεν είναι καθ’αυτή ακριβώς δώρο. Είναι κομμάτι, στοιχείο βασικό και θεμελιώδες της ύπαρξης και της κοινωνιας μας. Γιατί, οπωσδήποτε, δεν ανεβαίνουμε μόνοι τη σκάλα. Και η ευαισθησία είναι που γεννάει την κατανόηση του Άλλου κι εκείνη με τη σειρά της την ενσυναίσθηση, την αγάπη και τη συνεργασία, προυποθέσεις απαραίτητες για την κοινωνία αυτή. Κι απ’αυτό το ζωτικό υγρό φαινόμαστε πρόθυμοι να στραγγίξουμε για να δώσουμε τη θέση του στο γλυκό ελιξήριο της Δύναμης.

Τι δύναμη όμως θα είναι αυτή χωρίς την ευαισθησία να μας προσδιορίζει πλέον-ποια λογική μπορεί να μας σώσει από την αυτοκαταστροφική κατεύθυνση που αναπόφευκτα θα δοθεί από μια άδεια καρδιά-οδηγό. Τυφλή, θα στρέψει εγωιστικά τη δύναμη προς τον Άλλον, ξεχνώντας στη μέθη της ψευδαίσθησης πως Άλλος=Εαυτός…

Ναι, η λογική μας παρέμεινε τετράγωνη, αδιάσειστη, τρομακτική κυρίαρχος στα εκφοβισμένα, εκτοπισμένα συναισθήματα. Παρ’όλ’αυτά ας έχουμε υπόψη μας πως στη διαδρομή, ο Άνθρωπος είναι που πρέπει να κρατήσουμε ανέπαφο. Στη δίψα μας για τεχνολογία, πρόοδο, ¨ποιότητα¨, τρέχοντας πίσω από ένα ρολόι που δεν καθυστερεί ούτε δευτερόλεπτο-αντίθετα τρέχει κι αυτό, αμείλικτο-για να προλάβουμε ποιος ξέρει τι, ας προσέξουμε μην ξεχάσουμε, στη βιασύνη μας, και τ’Όνομά μας.

                                                                              Γραφει η Fatal Secretary για τους Pens In Disguise
Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010


Google it: Τρόποι αντιγραφής 781.000 αποτελέσματα, στα αγγλικά δε 35.200.000 αποτελέσματα. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Να μερικοί τύποι αντιγραφέων βγαλμένοι απ’ τη ζωή (και την αντιγραφή):
·   Ο Copy-addict: Αν είσαι ένας απ’ αυτούς τότε σίγουρα αντιγράφεις σε κάθε μάθημα. Είτε έχεις διαβάσει είτε όχι, πάντα επιζητάς μια «δεύτερη γνώμη». Έχεις γίνει εξπέρ στα σκονάκια και τη χειλεοανάγνωση του καλού μαθητή απέναντι και έχεις το… ταλέντο να αντιγράφεις ακόμα και κάτω από τη μύτη του επιτηρητή. Έτσι όμως και σας βάλουν να καθίσετε με 2 θέσεις απόσταση ο ένας από τον άλλο, την έκατσες!


  •  Gadgetakias:
 Τέτοιοι άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθεροι τα τελευταία κυρίως χρόνια με τα κινητά υψηλής τεχνολογίας. Σκανάρισμα των SOS (που συνήθως δεν πέφτουν), SMS με κάποιον από έξω για τις απαντήσεις ή έχω ακούσει ακόμα και να γράφουν σε πρόχειρο μήνυμα πιθανά θέματα. Τώρα έχουν φραγή βέβαια στα περισσότερα αλλά νομίζω η φραγή είναι για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς. Αυτοί έχουν πιο εξελιγμένα κινητά!
             Pen-Phone http://www.info-gadgets.com/2007/11/10/a-new-pen-phone-concept/





·   Ο χαμαιλέων: Ναι δεν είναι και πολύ πετυχημένο όνομα αλλά δηλώνει την αλλαγή χρωμάτων που υφίστανται οι μαθητές-φοιτητές της κατηγορίας μας. Ίσως είμαστε (ναι είμαι κι εγώ εδώ) απ’ τις χειρότερες κατηγορίες γιατί ούτε να αντιγράψουμε μπορούμε ούτε και τολμάμε να βοηθήσουμε κανέναν άλλο μπας και σωθεί κάποιος εδώ μέσα. Μπορεί να έχουμε κάνει σκονάκι ή να έχουμε επινοήσει το πιο ευφάνταστο σύστημα νοηματικής με τους υπόλοιπους, ωστόσο και μόνο στην ιδέα να τα χρησιμοποιήσουμε όλα αυτά αλλάζουμε 500 χρώματα. Κλασικό σκηνικό: Σε ρωτάει κάποιος για να του πεις μια απάντηση. Αγχώνεσαι. Πανικοβάλλεσαι, ελέγχεις 200 φορές αν βρίσκεσαι στο οπτικό και ακουστικό πεδίο του επιτηρητή, το πρόσωπό σου γίνεται κίτρινο, μετά κόκκινο, μετά πράσινο και μόλις αρχίσει να μετατρέπεται σε μπλε (που σημαίνει ότι μόλις έπαθες 1 εγκεφαλικό) πετάς την απάντηση ταχύτατα και ξεψυχισμένα. Βέβαια, το μαρτύριο δεν τελείωσε εδώ. Φυσικά ο άλλος δεν θα έχει καταλάβει τι του έχεις πει και θα επιμείνει και θα σε ξαναρωτήσει. Μα θες να μας πεθάνεις άνθρωπέ μου;;;

·   Ο γκαντέμης: Ξέρω ότι σκεφτήκατε το Μητσοτάκη, αλλά εντάξει είπαμε, όχι και τόσο. Αυτή είναι μια προέκταση της προηγούμενης ομάδας. Εδώ ανήκουν όσοι χαμαιλέοντες πήραν το θάρρος να χρησιμοποιήσουν σκονάκια ή να αντιγράψουν. Όμως, ως άμαθοι και «πρωτάρηδες» στο άθλημα, στάνταρ θα τους πιάσουν. Μόνο αυτούς. Πώς τυχαίνει κάθε φορά που πας να αντιγράψεις να σε κοιτάει ο επιτηρητής;  !%@$#&



·   Η Κότα: Σκέφτηκα αυτόν τίτλο γι’ αυτήν την κατηγορία γιατί εδώ περιλαμβάνονται αυτοί που τα φορτώνουν στον κόκορα, όπως η σύζυγος τα φορτώνει στο σύζυγο, άρα και η κότα τα φορτώνει στον κόκορα χαχαχα-τέλος πάντων, στο κεφάλι μου ακουγόταν πιο αστείο. Για κάθε μάθημα που πρόκειται να δώσουν συμβαίνουν κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια
1 εβδομάδα πριν: Πρέπει να διαβάσω για να γράψω καλά.
 6 ημέρες πριν: Από αύριο αρχίζω διάβασμα.
 5 ημέρες πριν: Αν βγάζω 2 κεφάλαια την ημέρα προλαβαίνω άνετα.
 4 ημέρες πριν: Εντάξει, θα πιεστώ και θα τα προλάβω
 3 ημέρες πριν: Ορίστε αν είχα αρχίσει λίγο πιο πριν θα ήμουν καλύτερα τώρα
 2 ημέρες πριν: Ωχ δεν προλαβαίνω, ωχ δεν προλαβαίνω...
 Το προηγούμενο βράδυ: αααααααααααααααααααα
 Την ημέρα της εξέτασης: Αν είχα ακόμη μία μέρα θα τα προλάβαινα.
Έτσι λοιπόν, όταν πάνε να γράψουν είναι υποχρεωμένοι να αντιγράψουν αν θέλουν να περάσουν. Με άλλα λόγια είναι υποχρεωτικοί αντιγραφείς.




·  Ο Γραπτο-αγκαλίτσας: Σίγουρα έχετε δει ή ήσασταν ένας απ’ αυτούς στο δημοτικό (καλά μπορεί και πιο μετά…). Ο λαιμός του διπλανού σου έχει επιμηκυνθεί μισό μέτρο για να κλέψει καμιά απάντηση, ενώ στον απέναντι στάνταρ έχει αυξηθεί η μυωπία του με τέτοια προσπάθεια που κάνει να ξεχωρίσει έστω μια λέξη σου. Ο δάσκαλος… πέρα βρέχει. Εσύ όμως… ΟΧΙ! «Δεν θα αντιγράψεις, δεν θα αντιγράψεις, δεν θα αντιγράψεις!». Πέφτεις ολόκληρος πάνω στο γραπτό σου και το αγκαλιάζεις σχηματίζοντας τείχος με τα χέρια και το κεφάλι και τη σβύστρα και την ξύστρα και την κασετίνα και με ό,τι άλλο μπορείς ώστε να αποκλείσεις κάθε πιθανότητα διαρροής των απαντήσεών σου. Αν μπορείτε αντιγράψτε τώρα.


Υ.Γ.: Δεν υποστηρίζουμε την αντιγραφή γιατί δεν μπορούμε να αντιγράψουμε (aka είμαστε χαμαιλέοντες). Σοβαρά τώρα, μην αντιγράφετε, διαβάστε λίγο επιτέλους! (να αντιγράψουμε κι εμείς τίποτα πια…)




By Nickname