Καιρος να λαβει τελος η αναμονη!Oι Pens In Disguise επιστρεφουν στο λημερι τους φερνοντας μαζι τους νεα κειμενα!Οσοι πιστοι...συντονιστειτε!!

Συνεργάτες

Αναγνώστες

Like us on Facebook

Visitors

Πρότεινε σε φίλο

Πρότεινε σε φίλο:

Επικοινωνήστε μαζί μας!

Your Name :
Your Email :
Subject :
Message :
Image (case-sensitive):

Πώς σας φάνηκε το blog;

Από το Blogger.
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
Λογική και ευαισθησία είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε σ’ έναν αιώνα όχι και τόσο μακρινό αλλά τόσο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας (Λογική και Ευαισθησία, Jane Austen). Ακόμη κι αν το θέμα που θα μας απασχολήσει στις παρακάτω γραμμές φαινομενικά δε σχετίζεται με κανέναν ενδεχομένως από τους συνειρμούς που θα κάνετε όσοι είστε σχετικοί είτε με το βιβλίο είτε με τη συγγραφέα του, εντούτοις πιστεύω ότι είμαι αρκετά δίκαιη ώστε να σας προσανατολίσω κάπως μέσα στο λαβύρινθο των πιθανοτήτων δίνοντας σας το νήμα-τη λογική.

Τι άλλαξε αλήθεια απο τον καιρό αυτού του ρομαντικού και αφελούς, θα λέγαμε, μυθιστορήματος μέχρι τη δική μας εποχή; Κάποιοι θα σήκωναν τους ώμους.Δε βαριέσαι, οι εποχές αλλάζουν, κάθε περίοδος από την αρχή του κόσμου, καθώς αυτός εξελίσσεται, είναι διαφορετική. Ποιο το νόημα να ψάχνουμε το πως και το γιατι; Κι όμως. Στη δική μας εποχή φαίνεται πως είναι ανάγκη να αναζητήσουμε αυτό το νόημα. Ανάγκη, γιατί εχει χαθεί.

Η λογική, είναι η αλήθεια, δεν εχει αλλάξει. Υπαρχει μια πορεια, μια σκάλα αν θελετε για τον Άνθρωπο, που πρέπει να τη διαβεί. Κορυφή δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει είναι πολύ μακριά ακόμα για να τη δούμε. Εκείνο που οδηγεί είναι η πεμπτουσία της Αναζήτησης. Αυτή λοιπόν τη σκάλα ανεβαινει με άγνωστο προορισμό σε μια προσπάθεια να φτάσει τους θεούς του, με μόνη γνώση πως κάθε σκαλοπάτι τον φέρνει πιο κοντά στη Γνώση, πιο κοντά στο Ιδανικό. Για να ανέβει όμως πρέπει σε κάθε σκαλοπάτι ν’αφήνει ό,τι τον βάραινε στο προηγούμενο προκειμένου να κάνει χώρο για τα δώρα που θα’παιρνε στο νέο του πια επίπεδο. Κι έτσι, δίνοντας και παίρνοντας, φτιάχνει τη Μορφή. Κάποιες φορες το σκαλοπάτι είναι ψηλά και του παίρνει καιρό να το φτάσει. Άλλες το ανεβαίνει αβίαστα.


Στην πορεία αυτή δεν κερδίζει μόνο ο Άνθρωπος, αλλά και χάνει. Δίνει κάτι που παλιότερα μπορεί να ήταν δώρο με κόπους κατακτημένο, θυσία στο βωμό της εξέλιξης έχοντας στ’αυτιά του την υπόσχεση του καινούριου. Στο σκαλοπάτι που προσπαθεί τώρα ν’ανεβει-που προσπαθούμε τώρα ν’ανεβούμε, παραβλέπουμε στην επιθυμία μας για Δύναμη τον κίνδυνο να χάσουμε ένα από τα πολυτιμότερα δώρα μας, την ευαισθησία.

Η ευαισθησία δεν είναι καθ’αυτή ακριβώς δώρο. Είναι κομμάτι, στοιχείο βασικό και θεμελιώδες της ύπαρξης και της κοινωνιας μας. Γιατί, οπωσδήποτε, δεν ανεβαίνουμε μόνοι τη σκάλα. Και η ευαισθησία είναι που γεννάει την κατανόηση του Άλλου κι εκείνη με τη σειρά της την ενσυναίσθηση, την αγάπη και τη συνεργασία, προυποθέσεις απαραίτητες για την κοινωνία αυτή. Κι απ’αυτό το ζωτικό υγρό φαινόμαστε πρόθυμοι να στραγγίξουμε για να δώσουμε τη θέση του στο γλυκό ελιξήριο της Δύναμης.

Τι δύναμη όμως θα είναι αυτή χωρίς την ευαισθησία να μας προσδιορίζει πλέον-ποια λογική μπορεί να μας σώσει από την αυτοκαταστροφική κατεύθυνση που αναπόφευκτα θα δοθεί από μια άδεια καρδιά-οδηγό. Τυφλή, θα στρέψει εγωιστικά τη δύναμη προς τον Άλλον, ξεχνώντας στη μέθη της ψευδαίσθησης πως Άλλος=Εαυτός…

Ναι, η λογική μας παρέμεινε τετράγωνη, αδιάσειστη, τρομακτική κυρίαρχος στα εκφοβισμένα, εκτοπισμένα συναισθήματα. Παρ’όλ’αυτά ας έχουμε υπόψη μας πως στη διαδρομή, ο Άνθρωπος είναι που πρέπει να κρατήσουμε ανέπαφο. Στη δίψα μας για τεχνολογία, πρόοδο, ¨ποιότητα¨, τρέχοντας πίσω από ένα ρολόι που δεν καθυστερεί ούτε δευτερόλεπτο-αντίθετα τρέχει κι αυτό, αμείλικτο-για να προλάβουμε ποιος ξέρει τι, ας προσέξουμε μην ξεχάσουμε, στη βιασύνη μας, και τ’Όνομά μας.

                                                                              Γραφει η Fatal Secretary για τους Pens In Disguise

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου