Συνεργάτες
Blog Archive
-
▼
2010
(34)
- ► Δεκεμβρίου (7)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
Αναγνώστες
Like us on Facebook
Visitors
Πρότεινε σε φίλο
Επικοινωνήστε μαζί μας!
Tag Cloud
2011
άγνωστο
άλήθεια
Αλίκη
άλλοθι
αμφισβήτηση
αν
άνθρωπος
αντιγραφή
απαγορευμένο
απλοποίηση
αποφάσεις
αρχή
αρχική
βιβλία
γείτονες
Γέλιο
γενιά
γκρίνια
γλώσσα
Δε χωνεύω
διαφημίσεις
δικαιολογία
δώρα
ελευθερία
ελεύθερος χρόνος
ελληνική
εξέλιξη
εξεταστική
επιλογές
ετυχία
ευαισθησια
ευτυχία
ηθική
θέληση
ιστορία
κοινωνικοποίηση
κρίση
λογικη
Λόγος
μαγεία
μάσκα
μυαλό
όνειρα
ορθογραφία
όρια
ουτοπία
παιδιά
παιχνίδι
παραμύθι
πίστη
πόλεμος
πραγματικότητα
προσεχώς
Πρωτοχρονιά
πτυχίο
σκέψη
σύγκρουση
σύμβολα. συνειρμοί
συνείδηση
τύχη
φαντασία
φιλία
φίλος
φοιτητης
χαρά
Χριστούγεννα
χρόνος
χωροχρόνος
ψέμα
Ψώνιο
eurovision
facebook
Fatal Secretary
Nickname
Sir Dreamer
Πώς σας φάνηκε το blog;
Από το Blogger.
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Το Κυνήγι της Ουτοπίας
7:00 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
Ανώνυμος |
Επεξεργασία ανάρτησης
Ένα από τα βασικά πιστεύω μου είναι ότι ο κινητήριος μοχλός του κόσμου μας είναι η διαρκής αναζήτηση της ευτυχίας. Η αναζήτηση ενός ιδανικού κόσμου, το κυνήγι της απόλυτης ευτυχίας και της αλήθειας είναι αυτά που κινούν τις πράξεις μας και τρέφουν τις ελπίδες μας για μια καλύτερη ζωή και εν τέλει είναι αυτά που μας δίνουν λόγο για να ζούμε. Όλα τα ιδανικά τα οποία αποζητεί ο άνθρωπος θα τα ονομάσουμε με μια λέξη «ουτοπία».
Έστω κι αν οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται σχετικά νωρίς στη ζωή τους ότι τούτο το κυνήγι είναι παντελώς μάταιο και ότι ο σκοπός τους δεν έχει τέλος, συνεχίζουν, γιατί αυτό το κυνήγι είναι η ίδια η ζωή, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, οι άνθρωποι από τη φύση τους αναζητούν, επιδιώκουν, προσπαθούν. Και όλο αυτό το κυνήγι, το οποίο είναι ευλογία και κατάρα συνάμα, οδηγεί σε αυτό που αποκαλούμε «εξέλιξη». Αυτή τη λέξη οι περισσότεροι την αντιλαμβάνονται ως πορεία προς κάτι καλύτερο, προς τα ιδανικά που αναζητούν, ως το δρόμο για την ουτοπία, και ας ξέρουν ότι δρόμος δεν έχει τέλος. Και μόνο το γεγονός ότι ξέρουν πως πλησιάζουν την ουτοπία τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν.
Πριν εμβαθύνουμε όμως περισσότερο στην έννοια της εξέλιξης, ας επιστρέψουμε στην έννοια της ουτοπίας, από την οποία και ξεκινήσαμε. Όπως μου είπε κάποτε ένα φίλος (στον οποίο με τη σειρά του το είχε πει κάποιος άλλος κλπ κλπ):
- Ουτοπία είναι αυτό που όταν κάνεις ένα βήμα μπροστά, αυτό κάνει δύο και όταν κάνεις δύο, αυτό κάνει τέσσερα.
- Και τότε ποιο το νόημα να την κυνηγάς;
Λοιπόν ο παραπάνω διάλογος συνοψίζει άριστα τα όποια μηνύματα προσπάθησα να περάσω στις παραπάνω παραγράφους. Ωστόσο μη χαίρεστε ακόμα, δε θα κλείσω με μια τόσο αισιόδοξη νότα. Η λέξη κλειδί, για μένα, στον παραπάνω διάλογο είναι η λέξη «προχωράς». Το «προχωράς» δε συνεπάγεται καθόλου ότι προχωράς προς τη σωστή κατεύθυνση, για την ακρίβεια ο ίδιος ο όρος δεν εγγυάται ότι προχωράμε με φορά προς την ουτοπία.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι παρόλο που η διαρκής ανάγκη αναζήτησης μέσα μας μας αναγκάζει να «προχωράμε», δε μπορούμε να ξέρουμε αν πλησιάζουμε την ουτοπία. Ας πάρουμε για παράδειγμα την εξέλιξη (ναι, μετά από αρκετές περιπλανήσεις επιστρέψαμε σε αυτήν). Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο κόσμος σήμερα είναι πολύ καλύτερος από παλιά: λιγότερη βιαιότητα, περιορισμός δεισιδαιμονιών, κυριαρχία της λογικής, εξάλειψη πολλών ασθενειών, ανθρώπινα δικαιώματα και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα. Εγώ δε συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, παρόλο που έχει γίνει πρόοδος σε πολλούς τομείς, σε άλλους σημειώσαμε οπισθοδρόμηση, χάσαμε ως άνθρωποι πολλά καλά στοιχεία. Έχουμε λιγότερη ανθρωπιά, ευτελέστερη επικοινωνία. Δε μπορώ να πειστώ ότι η εποχή μας είναι καλύτερη από κάποια προηγούμενη. Άρα δε ξέρω αν ως αποτέλεσμα όλου αυτού του κυνηγιού πλησιάσαμε τελικά την ουτοπία, δε ξέρω αν έχουμε σημειώσει «εξέλιξη».
Και επειδή πολύ σας κούρασα, θα κλείσω με μια παρομοίωση. Παλαιότερα ίσως να πίστευα ότι η ζωή είναι μια σκάλα, που στην κορυφή της ξέρουμε ότι υπάρχει η ουτοπία. Και εμείς όλοι με κόπο την ανεβαίνουμε, βήμα-βήμα, και ας έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δε θα φτάσουμε ποτέ στην ουτοπία, φτάνει που ξέρουμε πως υπάρχει (που λέει και το τραγούδι). Τελευταία όμως έχω καταλήξει σε μια πιο απαισιόδοξη άποψη: η ζωή είναι μια ευθεία, ένας δρόμος, και η φύση μας μας υποχρεώνει συνεχώς να προχωράμε σε αυτόν. Στην μια άκρη του δρόμου υπάρχει η πάντα άπιαστη ουτοπία. Δυστυχώς για μας όμως δε ξέρουμε σε ποια άκρη !!! Και έτσι δε μπορούμε να ξέρουμε αν την πλησιάζουμε ή αν απομακρυνόμαστε από αυτήν. Ουσιαστικά δε προχωράμε, περιπλανιόμαστε, και το μόνο που ελπίζουμε … είναι να απολαύσουμε τη βόλτα!
Εσείς ποια από τις δύο εκδοχές θεωρείται πιο πιθανή;
Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου