Pens In Disguise: Λατρεμένοι μου γείτονες

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Λατρεμένοι μου γείτονες

7:00 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Nickname | Επεξεργασία ανάρτησης

Γείτονες από πάνω, γείτονες από κάτω, γείτονες από απέναντι… γείτονες από παντού. Άλλους τους συμπαθείς, άλλοι σ’ εκνευρίζουν και άλλοι είναι φίλοι σου. Ναι είναι η πολύβουη γειτονιά σου.

· 8 η ώρα το πρωί. Εσύ γλυκοκοιμάσαι αμέριμνος στο κρεβάτι σου όταν ξαφνικά ακούς από την απέναντι οικοδομή ένα «Νίιιιτσα». «Τι κάνει καλέ ο γιος σ’;», «καλά είν’» απαντάει η Νίιιιτσα από τον πρώτο και έτσι αρχίζει μια τεράστια συζήτηση με τα νέα της ημέρας. Και φυσικά τα νέα αυτά τα μοιράζονται με όλη τη γειτονιά, μιας και τα τηλέφωνα έχουν μόνο διακοσμητικό ρόλο.

· ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!. Ο από πάνω μου αποφάσισε να ακούσει μουσική (ή μάλλον να ακούσει αυτή τη φασαρία). Όχι μόνος του όμως. Αναγκάστηκα και εγώ και οι απέναντι να συμμετάσχουμε σ’ αυτό. Δε πα να θέλεις να κοιμηθείς λιγάκι, δε πα να έχεις διάβασμα του άντε μην πω, αυτός θα βάλει τη μουσική του στη διαπασών μέχρι να τρίζουν τα πατώματά σου. Πόσες φορές ευχήθηκα να συντονιστεί το φωτιστικό και να του πέσει στο κεφάλι!

· What happens in your neighborhood stays in your neighborhood. Ακριβώς, όμως stays in your WHOLE neighborhood. Όλο το σκοτεινό σου παρελθόν αποκαλύπτεται, τα πιο κρυφά σου μυστικά έρχονται στην επιφάνεια, η διπλή σου ζωή γίνεται πρωτοσέλιδο στις τοπικές φυλλάδες… το παράκανα λίγο νομίζω… Πάντως οι κουτσομπόλες και οι κουτσομπόληδες της γειτονιάς σίγουρα γνωρίζουν τα πάντα για τη ζωή τη δική σου αλλά και των υπόλοιπων ενοίκων. Δυστυχώς, οι ίδιοι είναι ταυτόχρονα και (δωρεάν πάνω απ’ όλα) πηγές κουτσομπολιού. Και τα καλά νέα (και κυρίως τα κακά) διαδίδονται γρήγορα. Γι’ αυτό το νου σου…

· Καθόμουν που λες τις προάλλες στο σαλόνι κι έβλεπα τηλεόραση. Ξαφνικά τσακ! μια λάμψη με τύφλωσε. Δεν έδωσα σημασία. Μετά από λίγο ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Ε πια… Πήγα λοιπόν να δω τι ήταν και τι βλέπω: ήταν ο απέναντι. Είχε κρεμάσει CD για να διώχνει τα περιστέρια που του κουτσουλούσαν το μπαλκόνι. Και κάθε φορά που γυρνούσε το CD απ’ το απαλό αεράκι, μια ηλιαχτίδα γλιστρούσε μέσα στο σαλόνι μου και έπεφτε ακριβώς πάνω στα μάτια μου και με γκάβωνε. Μεσημεριάτικα και να πρέπει να κατεβάζω τα παντζούρια γκρρρρ…

· 5:29:30. Απόλυτη ησυχία. 5:29:50. Ηρεμία, γαλήνη… 5:29:59. Τελευταίο δευτερόλεπτο της κοινής ησυχίας… 5:30:00! Ααααααααααα ένα τσούρμο παιδιά από μηδέν (ναι από μηδέν) έως 10 ετών ξεχύνεται στο δρόμο αλαλάζοντας. Όλα τους παίζουν, τραγουδούν, φωνάζουν, μαλώνουν, τρέχουν πέρα δώθε σαν αφηνιασμένα…(όχι ότι εμείς δεν κάναμε τα ίδια). Η σωτηρία έρχεται μόνο στις 10:30 το βράδυ, όταν ακούγονται οι τόσο… γκουχ γλυκές φωνές των μαμάδων που τα φωνάζουν στο σπίτι. Επιτέλους, μπορείς και πάλι να δεις τηλεόραση, μπορείς να διαβάσεις, ναι, μπορείς να ξανακούσεις τις σκέψεις στο κεφάλι σου!