Συνεργάτες
Visitors
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
7:07 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
Fatal SecretaryΑυτή τη φορά ας το κάνουμε διαφορετικά. Θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία για παιδιά. Κυριολεκτικά όμως. Και σας αφορά γιατί αποτελείτε σημαντικό μέρος της. Φανταστείτε για μια στιγμή πως είστε μικροί, στο κρεβάτι με τις πιτζάμες σας και αρνείστε να κοιμηθείτε αν δεν ακούσετε και την τελευταία λέξη. Ναι, καλύτερα τώρα νομίζω. Βολευτείτε, αρχίζουμε.
Η ιστορία μας ξεκινάει το 1865 όταν ο Lewis Carroll, ο ευφάνταστος αυτός συγγραφέας…. Μια στιγμή, ακούω κάτι διαμαρτυρίες εκεί πίσω. Μα φυσικά, συγχωρήστε με. Όλοι ξέρουν πως οι κανονικές ιστορίες δεν αρχίζουν έτσι. Πάμε λοιπόν πάλι: Μια φορά κι έναν καιρό, ο Lewis Carroll, ο ευφάνταστος αυτός συγγραφέας εμπνεύστηκε την περιπέτεια της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και την αποτύπωσε σε χαρτί για τις επόμενες γενιές, η οποία πήρε υψηλή θέση στον κατάλογο «Παιδικές ιστορίες». Σήμερα, αρκετά χρόνια αργότερα, η Αλίκη μεγάλωσε και επιστρέφει για να συνεχίσει την περιπέτεια μέσα από την ταινία του Tim Burton “Alice in Wonderland”. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο τρελά, λίγο πιο σκοτεινά, λίγο πιο επικίνδυνα. Με μια λέξη, λίγο πιο σοβαρά.
Νέες διαμαρτυρίες. Μα αυτό δε μοιάζει καθόλου με παιδική ιστορία. Σωστά. Αλλά μη κλοτσάτε άδικα τα σκεπάσματά σας. Δε σας υποσχέθηκα παιδική ιστορία, σας υποσχέθηκα μια ιστορία για παιδιά. Για την ακρίβεια μια ιστορία με θέμα τα παιδιά. Και για μεγαλύτερη ακρίβεια όχι οποιαδήποτε παιδιά αλλά εσάς τα παιδιά, τα παιδιά πριν από σας καθώς κι αυτά που θα σας ακολουθήσουν. Κι ελπίζω να ηρεμήσατε τώρα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.
Είχαμε μείνει λοιπόν στην Αλίκη. Η ταινία ξεκινάει με την ενηλικίωση της για τα δεδομένα της κοινωνίας στην οποία ζει. Όμως εκείνη νιώθει, είναι ακόμη, παιδί. Και της φαίνεται παράλογος και παράξενος ο κόσμος των “μεγάλων”. Γεμάτος από αχρείαστους τύπους και προσποίηση. Κι όταν ξανανοίγει γι’αυτήν η πόρτα της χώρας των θαυμάτων όλα της φαίνονται και πάλι φυσιολογικά. Υπερφυσικά, ναι. Τρελά, ναι. Όμως φυσιολογικά. Και κατά τη γνώμη της, υπέροχα.
Είναι καιρός όμως να ασχοληθούμε επιτέλους με τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Τα παιδιά. Θέλω αρχικά να σας επιστήσω την προσοχή σε μια συγκεκριμένη γενιά παιδιών, τη γενιά του 90’. Μην κάνετε πάλι άνω κάτω όλο τον κόσμο. Η διάκριση δε γίνεται για προσωπικούς λόγους π.χ. επειδή είναι η δική μου γενιά και τη γνωρίζω καλύτερα. Εντάξει, εντάξει, μην κουνάτε τα κεφάλια σας δύσπιστα, είναι και γι’αυτό. Ο πραγματικός λόγος είναι απλός. Η γενιά του 90’ ήταν η γενιά που βίωσε τη μετάβαση από την φαντασία στην εικονική πραγματικότητα.Ξεκινήσαμε σαν όλα τα -προηγούμενα- παιδιά με παραμύθια και τούβλα Lego, με Χριστούγεννα ίσως λιγότερο λαμπερά αλλά πολύ πιο αληθινά. Αγαπήσαμε τον Mickey Mouse και το Lion King. Και μετά ήρθαν τα Pokemon. Και οι τάπες. Και τα gameboy, (πρόδρομοι των σημερινών PSP). Τα καλωσορίσαμε και τα ενσωματώσαμε στην καθημερινότητά μας όπως κάνει κάθε παιδί με ένα καινούριο παιχνίδι. Μέχρι που βρεθήκαμε και μ’ένα κινητό στο χέρι με μια οθόνη τόση δα ασπρόμαυρη να παίζουμε “φιδάκι”. Η τεχνολογική επανάσταση είχε πια αρχίσει και συνέχισε να καλπάζει ασυγκράτητη.
Οι ταχύτατοι ρυθμοί της συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Τα χειριστήρια playstation αντικατέστησαν τα gameboy, οι Barbie έγιναν τα κορίτσια για όλες τις δουλειές ντυμένες πάντα με την τελευταία λέξη της μόδας και τα γλυκούλια Pokemon αντικαταστάθηκαν από τα Gormitee και άλλα παρόμοια τέρατα. Υπάρχουν βέβαια άπειρα ακόμη παραδείγματα. Θα επιλέξω την έκρηξη ταινιών κινουμένων σχεδίων σε 3D και φυσικά το διαδίκτυο, το οποίο έχει αφιερωθεί μέχρι και στη δημιουργία ψηφιακών παιδότοπων όπου τα παιδιά μπορούν να καθηλώνονται για ώρες.
Ε, και τι μ’αυτό, θα μου πείτε. Δε μπορούμε να σταματήσουμε την εξέλιξη. Βέβαια όχι. Αλλά μπορούμε να της δώσουμε μια πιο υγιή κατεύθυνση. Μέχρι στιγμής αυτό που έχουμε καταφέρει είναι να εξουδετερώσουμε μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά στοιχεία της παιδικής ηλικίας, όπως την ανεμελιά, την αθωότητα, τη φαντασία. Γιατί πόσο ανέμελο μπορεί να είναι ένα παιδί όταν το απόγευμά του αναλώνεται σε φροντιστήρια γλωσσών και το σχολικό του πρόγραμμα γίνεται όλο και πιο απαιτητικό? Πόσο αθώο, όταν τα ερεθίσματα και πρότυπα που του παρέχονται περιλαμβάνουν, ως επί το πλείστον, βία, ψέμα, κατανάλωση, σεξ? Και πόση φαντασία μπορεί να επιδείξει όταν του παίρνουμε το βιβλίο, το απλό ξύλινο παιχνίδι και του προσφέρουμε μια έτοιμη πραγματικότητα σε πακέτο?
Ίσως θα’πρεπε να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία της παιδικής εξέλιξης. Η προσπάθεια βίαιης ένταξης των παιδιών στην χώρα των μεγάλων (επειδή δεν αντέχουν μόνοι τους?) οφείλεται στο ότι έχει ξεχαστεί η μαγική αίσθηση της ανακάλυψης, της δημιουργίας. Αντί να ζητάμε από τα παιδιά παράλογα πράγματα όπως “να φανούν λογικά” καλύτερα ας τα αφήσουμε να φαντάζονται “έξι απίστευτα πράγματα πριν απ’το πρωινό”, όπως η Αλίκη μας. Αντί να τους μεταδίδουμε τους φόβους και τα πάθη μιας κοινωνίας ως το κόκαλο διεφθαρμένης και απαλλαγμένης από φυσικότητα ας επωφεληθούμε απ’αυτά για να θυμηθούμε την εποχή που δε μας ένοιαζε τι ώρα ήταν κι αν έχουμε αργήσει, τον ενθουσιασμό που μας έκανε να βροντάμε τις πόρτες, την έξαψη που έφερνε κάθε καινούρια μέρα. Για να ζήσουμε εμείς καλά κι εκείνα καλύτερα. Και τώρα, είναι ώρα να σβήσουμε το φώς. Όνειρα γλυκά και, που ξέρετε, μπορεί να πέσετε κι εσείς στη λαγότρυπα που οδηγεί στη δική σας “χώρα των θαυμάτων”.
Ετικέτες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου