Καιρος να λαβει τελος η αναμονη!Oι Pens In Disguise επιστρεφουν στο λημερι τους φερνοντας μαζι τους νεα κειμενα!Οσοι πιστοι...συντονιστειτε!!

Συνεργάτες

Αναγνώστες

Like us on Facebook

Visitors

Πρότεινε σε φίλο

Πρότεινε σε φίλο:

Επικοινωνήστε μαζί μας!

Your Name :
Your Email :
Subject :
Message :
Image (case-sensitive):

Πώς σας φάνηκε το blog;

Από το Blogger.
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010


Δε χωνεύω:
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Σίγουρα στην μέχρι τώρα ζωής σας θα υπήρξαν στιγμές που θα αναφωνήσατε “Γιατί σε μένα Θεέ μου;”, που θα νιώσατε αγανακτισμένοι με τα δεινά που σας επιφύλασσε η μοίρα, θα αισθανθήκατε να πνίγεστε από την αδικία αυτού του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές και η “κακή τύχη” παραφυλάει πάντα στη γωνιά του δρόμου. Ο σκοπός μου δεν είναι να σας τρομάξω αλλά να σας θυμίσω ότι τα δεινά είναι κομμάτι της ζωής μας, η δυστυχία είναι αναπόσπαστη από την ευτυχία, κι ας έχουμε μερικές φορές την ψευδαίσθηση ότι τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις η ζωή δεν τις αφήνει για πολύ ατιμώρητες.
Ποιός λοιπόν είναι αυτός που ορίζει το καλό και το κακό στη ζωή μας; Ποιός είναι αυτός που μας στέλνει τα βάσανα και τις χαρές; Ο Θεός; Η μοίρα; Ο ίδιος μας ο εαυτός; Πείτε το όπως θέλετε. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας συνδυασμός τόσων πολλών παραγόντων, που το αποτέλεσμά τους καταντά μη προβλέψιμο, κι εδώ ακριβώς είναι που φτάνουμε σε αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν τύχη. Εμένα πάντα μου άρεσε να πιστεύω στην εξής θεωρία σχετικά με την τύχη: Στη ζωή υπάρχουν αμέτρητα γεγονότα και συμβάντα, άλλα καλά και άλλα άσχημα για έναν άνθρωπο, αν προτιμάτε ας τα πούμε “καλή” και “κακή” τύχη. Σύμφωνα με τη θεωρία μου, υπάρχει μια ισοκατανομή μεταξύ αυτών των δύο εκφάνσεων της τύχης στη ζωή ενός ανθρώπου, και μάλιστα υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή μεταξύ “καλών” και “κακών” στιγμών. Υπάρχουν βέβαια και περίοδοι που λόγω “στατιστικών” διακυμάνσεων της τύχης τα “καλά” και τα “κακά” έρχονται συσσωρευμένα στη ζωή.

Η λογική συνέπεια όλων των παραπάνω είναι ότι αν μας τύχουν συνεχείς αναποδιές μες στη ζωή, αυξάνονται θεαματικά οι πιθανότητες η επόμενη στιγμή που θα έρθει να είναι “καλή” (μια πολύ ελπιδοφόρα προσέγγιση για όλους τους δεινοπαθούντες) και αντίστροφα, αν διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο ευτυχίας κινδυνεύουμε σοβαρά να μας τύχει κάτι κακό. Σύμφωνα με όσα είπαμε παραπάνω, αυτό μοιάζει λογικό: Αν φέρεις μερικές συνεχόμενες φορές εξάρες, είναι επόμενο η επόμενη ζαριά σου να μην είναι εξάρες. Αυτή η λογική θα μπορούσε να είναι και η βάση πολλών δεισιδαιμονιών, πχ πολλές φορές οι άνθρωποι φοβούνται την υπέρμετρη ευτυχία.

Μια εύλογη ένσταση που προκύπτει σε αυτό το σημείο είναι ότι στη ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως στα ζάρια, και η εμφάνιση “καλών” και “κακών” στιγμών δεν είναι εντελώς τυχαία. Τα δεινά στη ζωή έχουν την τάση να εμφανίζονται σε φαύλους κύκλος, τα κακά έρχονται απανωτά καθώς προκαλούν το ένα το άλλο. Παρομοίως και η ευτυχία είναι ανατροφοδοτούμενη: ένα καλό συμβάν φέρνει αισιοδοξία, η οποία αυξάνει τις πιθανότητες για περισσότερα καλά συμβάντα. Αυτό το φαινόμενο διαταράσσει την ισχύ της θεωρίας που εξέφρασα παραπάνω, της τυχαίας ισοκατανομής “καλής” και “κακής” τύχης, Ωστόσο υπάρχει κάτι ακόμα που δε λάβαμε υπόψη μας, κι αυτό το κάτι αναπληρώνει το χαμένο έδαφος για τη θεωρία μου. Πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι το «το καλό» και το «κακό» δεν είναι έννοιες απόλυτες αλλά σχετικές, και έχουν να κάνουν με πολλά πράγματα, και προπάντων με τις προηγούμενες εμπειρίες ενός ανθρώπου και με τη γενικότερη κατάστασή του. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι μες στο βαρύ χειμώνα και η παραμικρή ηλιαχτίδα μας φαίνεται η μεγαλύτερη καλοκαιρινή λιακάδα, ενώ όταν πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας η παραμικρή ανατάραξη μπορεί να μας χαλάσει την υπέροχη φαντασίωσή μας. Με λίγα λόγια, το αν θα θεωρήσουμε κάτι «καλό» ή κακό» εξαρτάται απόλυτα από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Αυτός ο ψυχολογικός παράγοντας, όπως τον παρουσίασα, ευνοεί την συνεχή εναλλαγή «καλών» και «κακών» γεγονότων.

Αυτή είναι μια μάλλον αισιόδοξη θεωρία (για μένα τουλάχιστον) και έχει και πολλές προεκτάσεις. Μια από αυτές την είχα σκεφτεί πριν κάμποσα χρόνια και την είχα ονομάσει με τον πομπώδη τίτλο «Αρχή Διατήρησης της Ευτυχίας» (αν και τώρα που το σκέφτομαι αυτός ο τίτλος είναι μάλλον ακατάλληλος). Η θεωρία μου αυτή λέει, ότι κάθε άνθρωπος στον κόσμο νιώθει το ίδιο ευτυχισμένος με κάθε έναν από τους άλλους ανθρώπους, λαμβάνει δηλαδή την ίδια ικανοποίηση από τη ζωή. Κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου η ευτυχία παρουσιάζει διακυμάνσεις γύρω από ένα σημείο (τον μέσο όρο αν θέλετε), το οποίο είναι σταθερό σε κάθε άνθρωπο.

Εδώ κι αν θα φέρετε αντιρρήσεις! Θα αρχίσετε να λέτε παραδείγματα για ανθρώπους που γεννήθηκαν μες στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που βίωσαν πολέμους και έχασαν τα πάντα και για κάποιους άλλους που μεγάλωσαν μες στα πλούτη, είχαν πάντα ό,τι ήθελαν και δε χρειάστηκε ποτέ να δουλέψουν. Ε λοιπόν εγώ πιστεύω ότι όλοι αυτοί ήταν το ίδιο ευτυχισμένοι. Σκεφτείτε ότι η ανακάλυψη μιας παλιάς μπάλας από ένα ζητιανάκι μπορεί να προξενήσει την ίδια χαρά, όπως και η απόκτηση ενός Play Station 3 από ένα πλουσιόπαιδο. Στα παραδείγματα λοιπόν μπορώ κι εγώ με παραδείγματα να απαντήσω. Ωστόσο δεν έχω λογικά επιχειρήματα και επιστημονικές αποδείξεις για να στηρίξω αυτήν την θεωρία. Όμως για κάποιο λόγο, βαθιά μέσα μου την πιστεύω, ίσως επειδή στα μάτια μου φαντάζει υπερβολικά ελκυστική για να μην την πιστέψω. Είναι κατά κάποιο τρόπο δίκαιη, σκληρή και εύσπλαχνη μαζί. Αυτό είναι για μένα, εσείς κρίνετε την με τα δικά σας μάτια. 

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Πόσος καιρός πάει αλήθεια από το πρώτο σας "Σκέφτομαι και γράφω"; Ή από την πρώτη σας ορθογραφία; Θα θυμάστε ίσως κι εκείνα τα τετράδια αντιγραφής, κάποιο ίσως κείτεται ακόμα σε κάποιο ράφι ξεχασμένο, αν και οι πιθανότητες να συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες καθώς οι περισσότεροι τα έχουμε εξορίσει εδώ και καιρό από τις βιβλιοθήκες μας, κατατάσσοντάς τα στην κατηγορία των άχρηστων αντικειμένων, θυσία στο βωμό της υποτιθέμενης τάξης και καθαριότητας. Στο δημοτικό όλα αυτά φυσικά. Πολύ πίσω. Αν μου ζητούσε κάποιος να δώσω έναν τίτλο σ'αυτά τα χρόνια του δημοτικού, πιστεύω ότι θα διάλεγα τον εξής : "Χρόνια του πολλαπλασιασμού και της ορθογραφίας". Ιδιαίτερα, όπως θυμάμαι, η ορθογραφία ήταν πάνω απ'όλα. Κάθε λάθος ορθογραφικό μετρούσε. Σε οποιοδήποτε μάθημα.

Όχι σήμερα βέβαια. Σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Οι ταχύτατοι ρυθμοί και τα εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα έχουν περιορίσει και εξοβελίσει τη γραπτή επικοινωνία στο περιθώριο, πόσο μάλλον τη σωστή ορθογραφία, η οποία δε θεωρείται παρά εμπόδιο...Τα greeklish και οι συντομογραφίες είναι ο κανόνας σε όλους τους κοινώς χρησιμοποιούμενους τύπους γραπτής επικοινωνίας είτε μιλάμε για sms είτε για e-mail στον υπολογιστή. Κυριαρχεί, θα λέγαμε, μια τάση απλοποίησης  της γλώσσας, τόσο στον γραπτό, όσο και στον προφορικό λόγο των Νεοελλήνων με στήριγμα το χιλιοδιατυπωμένο επιχείρημα της απλούστευσης και διευκόλυνσης της διαπροσωπικής επικοινωνίας, γίνονται μάλιστα ανα καιρούς προτάσεις από διάφορους καλοθελητές με έναν κάποιο λόγο στο θέμα με σκοπό την περαιτέρω "εκσυγχρόνιση" της ελληνικής γραφής, που αφορούν την κατάργηση γραμμάτων και διφθόγγων για να την καταστήσουν, κατα πώς λένε, περισσότερο ευχάριστη και εύχρηστη.

Αλλά ας τους αφήσουμε αυτούς τους καλοθελητές προς το παρόν (θα έρθει και η δική τους ώρα) για να επιστρέψουμε σε εκείνο το "Σκέφτομαι και γράφω", στην έκθεση, που σκοπός της είναι η εκμάθηση του χειρισμού της γλώσσας. Έχετε αλήθεια αναρωτηθεί ποτέ, πώς σκέφτεστε; Ποια είναι άραγε τα βήματα αυτής της θαυματουργικής διαδικασίας μέσω της οποίας παράγεται η σκέψη, τα υλικά με τα οποία κατασκευάζεται ο δρόμος πάνω στον οποίο πορεύεται ο νούς; Ω, θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα. Οι σκέψεις παίρνουν ενίοτε τη μορφή εικόνων, ακόμα και ήχων... Μα το πρωταρχικό μας υλικό δεν είναι άλλο από τις λέξεις, τον Λόγο. Η ποιότητα της σκέψης όπως και η πολυπλοκότητά της εξαρτώνται άμεσα από την ικανότητά μας στην ανάπτυξη του Λόγου, τη γλωσσική μας ικανότητα. Με λίγα λόγια τα πνευματικά όρια ενός ανθρώπου καθορίζονται από τα όρια της γλώσσας του. Με αυτή τη λογική σεβόμαστε και θαυμάζουμε εκείνους που έχουν εντρυφήσει στη Γνώση, τους κτήτορες μεγάλων τίτλων σπουδών, στην ουσία εκείνους που έχουν διευρύνει το λεξιλόγιό τους καθώς θεωρούμε αυτόματα πως έχουν αντίστοιχα διευρυνθεί τα όρια του νου τους, ενώ σε μικρή εκτίμηση έχουμε τη γνώμη κάποιου χωρίς ολοκληρωμένη εκπαίδευση.

Κι αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο εμείς, οι Έλληνες, κακομεταχειριζόμαστε σήμερα τη γλώσσα μας, αυτήν που έχει παγκόσμια αναγνωριστεί ως η τελειότερη όλων, και την παραμερίζουμε για χάρη της δήθεν ευρωπαικής μας φινέτσας, περιφρονώντας τον πλούτο και το βάθος της, αρνούμενοι να δούμε τις δυνατότητες που μας προσφέρει όσον αφορά στην παραγωγή απόλυτα καθαρής, ακριβούς σκέψης, εθελοτυφλώντας μπροστά στους άπειρους δρόμους και επίπεδα στα οποία μας προσφέρει πρόσβαση το εξαίρετο αυτό εργαλείο, λησμονώντας, τέλος, όσα χάρη σ'αυτό επιτεύχθηκαν από τους προγόνους μας, τους απόλυτους δημιουργούς και κατόχους του.

Αυτήν ακριβώς την αδυναμία μας να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη, της οποίας το κλειδί κρατάμε ακόμα στα χέρια μας, προσπαθούν εδώ και χρόνια οι εν λόγω καλοθελητές που αναφέρθηκαν πιο πάνω, να εκμεταλλευτούν. Κάποιοι από εσάς θα έχουν ίσως ακούσει ή διαβάσει την περιβόητη εκείνη δήλωση του Ηenry Kissinger, "Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε

1. τη γλώσσα, 2. τη θρησκεία, 3. τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ". Και μέσα από μια περίτεχνα δουλεμένη στρατηγική δημιουργείται αυτό το ρεύμα απλοποίησης της ελληνικής γραφής, στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ε.Ε. , ακολουθώντας το γενικότερο μοτίβο της παγκοσμιοποίησης των πάντων. Ή τουλάχιστον έτσι μας λένε. Γιατί σκεφτείτε ποιος θα τολμήσει να πει ποτέ σε έναν Γερμανό να απλοποιήσει, για παράδειγμα, τη γραφή των αριθμών του, η σε έναν Γάλλο να απαλείψει τους τρεις τόνους του, η σ'έναν Άγγλο να καταργήσει τους δικούς του διφθόγγους; Κι αν τολμήσει, τι έχει να γίνει!

Όλα αυτά αποσκοπούν στο να μας στερήσουν ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε σαν λαός, σαν άτομα, την ταυτότητα, τη διαφορετικότητά μας, καταπατώντας τη γλώσσα, την ιστορία μας. Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε έιναι μεγαλύτερος από την απλή απώλεια ενός αναπόσπαστου πολιτισμικού μας στοιχείου. Εδώ διακυβεύεται η απώλεια της ικανότητας της λογικής, της εξελιγμένης σκέψης, της παραγωγής ιδεών. Όλα αυτά σε μια προσπάθεια να μας αφαιρέσουν την ορθή κρίση, την αμφισβήτηση, να μας καταστήσουν έρμαια, άτομα άβουλα, υποταγμένα στον δικό τους έλεγχο. Και δεν υπάρχει παρά μονάχα ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Να αντισταθούμε. Ο καθένας απο εμάς είναι σημαντικός στην αντιμετώπιση κάθε τέτοιας κακόβουλης επίθεσης. Για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε ανέπαφο ό,τι μας καθορίζει, ό,τι μας κάνει αυτό που είμαστε.
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Εμείς οι άνθρωποι, ως γνωστόν, είμαστε ζώα άκρως κοινωνικά, και έχουμε εφεύρει ένα σωρό αποτελεσματικούς τρόπους  για να κρατάμε τις κοινωνίες μας σε συνοχή. Για την ύπαρξη και την επιβίωση μιας κοινωνίας πρωταρχικό ρόλο παίζει η διαδικασία της κοινωνικοποίησης, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία μεταβιβάζει τις αξίες της και τις εμπειρίες της από γενιά σε γενιά ώστε τα εκάστοτε νέα μέλη της να εντάσσονται ομαλά σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Ωραία όλα αυτά και πολύ ενδιαφέροντα, αλλά εγώ σήμερα δε θα ασχοληθώ με το θέμα της κοινωνικοποίησης, ούτε και με τις αξίες που περνά η κοινωνία στα μέλη της (αυτή είναι μια τεράστια συζήτηση την οποία δεν έχω το κουράγιο ακόμα να ανοίξω). Θα μιλήσω για μία από τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η κοινωνία για να διδάσκει ηθικές αρχές και αξίες.
Λοιπόν μια από τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους που μεταχειρίζεται η κοινωνικοποίηση είναι τα παραμύθια. Ναι, αυτές οι πανέμορφες ιστοριούλες  που ομορφαίνουν τη παιδική μας ηλικία και όχι μόνο. Και δεν εννοώ μόνο τα παραμύθια αυτά καθαυτά αλλά και οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχει παραμυθένια στοιχεία μέσα. Για μένα το βασικό χαρακτηριστικό των παραμυθιών είναι ότι δημιουργούν μια πλαστή, ιδεατή εικόνα για τον κόσμο. Δε μιλώ για όλα τα «ψεύτικα» στοιχεία μυθοπλασίας, όπως μάγισσες που πετάνε, δράκοι, γίγαντες κλπ, αυτά δεν αποτελούν πρόβλημα και ούτε μπορούμε να πούμε ότι  «εξαπατούν» τους ανθρώπους, αφού οποιοσδήποτε ξεπερνάει τα 5, άντε τα 8 έτη, καταλαβαίνει πολύ καλά ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν. Η εξαπάτηση αλλού βρίσκεται: τα παραμύθια μας παρουσιάζουν έναν κόσμο στον οποίο το καλό πάντα νικάει, ο κακός τιμωρείται, ο μόχθος και η υπομονή ανταμείβονται, η δικαιοσύνη πάντα απονέμεται. Μας παρουσιάζουν τον κόσμο των happy ends.

Θα μου πείτε βέβαια ότι ακόμα και αυτά μετά από κάποια ηλικία παύουμε να τα πιστεύουμε. Θα πείτε ότι αφού η ζωή μας δώσει τα πρώτα δείγματα της σκληρότητας και της ειρωνείας που την διακατέχει, απογοητευόμαστε και χάνουμε την πίστη στο καλό και στα happy end. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω κάθετα. Φαινομενικά, ναι, χάνουμε την πίστη μας, αφού αυτό μας λέει η λογική μας. Αλλά τα διδάγματα των παραμυθιών μένουν βαθιά αγκιστρωμένα μέσα μας ακόμα κι αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε.  Μπορεί να λέμε πως δε πιστεύουμε πια σε παραμύθια αλλά ο τρόπος που δρούμε συχνά μας διαψεύδει. Ο κύριος λόγος που δεν καταφεύγουμε στο «κακό» είναι αυτή η παράλογη πίστη μας στο «καλό», όπως αυτό παρουσιάζεται στα παραμύθια. Οι περισσότεροι μέσα μας πιστεύουμε ότι η ζωή είναι δίκαιη, παρά τον άδικο τρόπο που μας φέρεται ορισμένες φορές. Μπορεί τα λεγόμενά μου να μη σας πείθουν αλλά αυτό το ήξερα εξαρχής. Αυτή ακριβώς είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία των παραμυθιών, μας περνάνε αξίες οι οποίες μένουν ακόμα και μετά την λογική απόρριψή τους από το μυαλό μας. Και αυτό γιατί μας τις περνούν υποσυνείδητα, καμουφλαρισμένες ανάμεσα σε κάστρα και ιππότες, πριγκίπισσες και μαγικά χαλιά.
Η αλήθεια είναι ότι εκεί που το πήγα το θέμα τρόμαξα λίγο. Παρουσίασα τα παραμύθια σαν ένα πανίσχυρο όπλο προπαγάνδας, σαν ένα παράσιτο που μπαίνει μέσα μας όταν είμαστε μικροί και παραμένει εκεί παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της λογικής μας. Κάποιοι θα πουν ότι είναι επικίνδυνο να πιστεύουμε σε έναν παραμυθένιο κόσμο Κινδυνεύουμε να καταστούμε θύματα αυτών που θα χρησιμοποιήσουν αθέμιτα μέσα και θα μας τσαλαπατήσουν, ενώ εμείς θα προχωράμε με το σταυρό στο χέρι και θα βασιζόμαστε στην πεποίθηση ότι οι μόχθοι μας θα ανταμειφθούν και ότι οι αδίστακτοι που μας «ποδοπάτησαν» θα τιμωρηθούν αργότερα στη ζωή. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι ήρωες των παραμυθιών δε περιμένουν τη ζωή να τους δικαιώσει, παίρνουν οι ίδιοι την κατάσταση στα χέρια τους, αγωνίζονται και δεν τα παρατάνε παρά τις δυσκολίες. Στο τέλος βέβαια πάντα νικάνε. Στη ζωή δεν είναι πάντα έτσι, ωστόσο ωφελεί να πιστεύουμε στα παραμύθια, γιατί η πίστη μας στο «καλό» θα μας αναγκάσει να αγωνιστούμε για τη νίκη του, γιατί θα προσπαθούμε υποσυνείδητα να επιβεβαιώσουμε αυτά που πιστεύουμε. 

Τελικά, οι διδαχές των παραμυθιών μας βοηθούν να ξεπερνούμε τις δυσκολίες, να αγωνιζόμαστε και να μην χάνουμε την πίστη μας ακόμα κι όταν η ζωή μας δίνει τα δυνατότερα χαστούκια της. Οι πιο ορθολογιστές και σκεπτικιστές (ανάμεσά τους κι εγώ) θα αναρωτηθούν βέβαια: Ακόμηκι αν δεχτούμε πως  η πίστη στα παραμύθια μας κάνει τόσο καλό, αξίζει  να παραγκωνίζουμε την αλήθεια; Αξίζει να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας και να πιστεύουμε σε έναν πλαστό κόσμο; Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει μια αλήθεια, ούτε ένας σωστός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Ο καθένας μας έχει πάντα μια ιδεατή εικόνα της πραγματικότητας, στην οποία αποδέχεται εκείνα τα «παραμυθένια στοιχεία» που του ταιριάζουν ή τον εξυπηρετούν καλύτερα. Όλοι ζούμε σε παραμύθι, αλλά ο καθένας στο δικό του.

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Ψέμα, το μη αληθινό. Μας ακολουθεί από την αρχή ακόμα της Πτώσης. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι "το ψέμα βγήκε απ' τον Παράδεισο". Βγήκε στην κυριολεξία, έφυγε (παίρνοντας κι εμάς μαζί). Κατέχει υψηλή θέση στον κόσμο μας, καθώς σημαντικό μέρος του είναι διαποτισμένο μ΄αυτό. Με το φιλοσοφικό πνεύμα που μας διακρίνει και την άπλετη επινοητικότητά που μας χαρακτηρίζει ανακαλύψαμε πολλές χρήσεις του ψέματος, καταλήγοντας ακόμα στο συμπέρασμα ότι μπορούμε να το διαχωρίσουμε σε κακό και καλό ψέμα ανάλογα με το σκοπό και τη μορφή που του προσδίδουμε.

Κάποιοι μπορεί να αντιτάξουν πως δεν υπάρχει τίποτα καλό σ'ένα ψέμα, όπως κι αν παρουσιάζεται αυτό. Ίσως να έχουν και δίκιο, ίσως και όχι, αυτό μένει σε σας να το αποφασίσετε. Για την ώρα θα ήθελα να προσπαθήσετε να σκεφτείτε το ψέμα σαν μια απλή έννοια και να αναζητήσετε τη θετική πλευρά αυτής, ακόμα κι αν υποστηρίζετε το ακριβώς αντίθετο. Ας το δούμε λοιπόν. Αν το ψέμα θεωρείται υποκατηγορία του Κακού, τότε ας εξετάσουμε τη θετική πλευρά του Κακού. Το Κακό είναι θεμελιώδες στοιχείο για να κατακτήσουμε την Αίσθηση περι Ηθικής, καθώς μας βοηθά να κατανοήσουμε, να εκτιμήσουμε το Καλό, μας αναγκάζει να τα διαχωρίζουμε, να τα κρίνουμε. Έτσι και το ψέμα, με τον τρόπο που ξεχωρίζει από την αλήθεια μσε δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε την αξία της, να την εκτιμήσουμε.

Καλά μπορούμε να θεωρήσουμε και τα ψέματα τα οποία χρησιμοποιούμε σε πολύ ειδικές περιπτώσεις (τα κίνητρα και τα κριτήρια ποικίλλουν), ενδεικτικά όταν θέλουμε να αποφύγουμε ΄να προκαλέσουμε σύγχυση σε ένα άτομο με πρόβλημα υγείας ή αναστάτωση σε καταστάσεις που απαιτούν λεπτούς και δύσκολους χειρισμούς. Βέβαια ακόμα και τότε συνήθως τα ψέματα απλώς εξυπηρετούν το χρήστη για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα-η αλήθεια βγαίνει τελικά στην επιφάνεια.

Αν αναρωτιέστε τι θα ακολουθήσει στην εξέταση της έννοιάς μας, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στον τίτλο. σειρά έχουν τα όμορφα ψέματα. Σας αρέσουν τα παραμύθια, έτσι δεν είναι; Η τουλάχιστον σας άρεσαν κάποτε. Όπως και οι ταινίες. Και τα παιχνίδια. Και τόσα άλλα πράγματα που αποτελούν απόρροια της ανθρώπινης φαντασίας και διηγούνται μια ιστορία, σας μεταφέρουν σε άλλο τόπο και χρόνο. Η ίδια η Τέχνη. Είναι ίσως ενοχλητική η αίσθηση αν το συνειδητοποιείτε, μπορεί και τρομακτική, αλλά, δεν έιναι όλα αυτά, ψέματα; Όμορφα ψέματα που στόχο έχουν την τέρψη του νου και (καποιες φορες) της ψυχής. Σίγουρα το έχετε νιώσει κι εσείς κάποια στιγμή αυτό το ενοχλητικό συναίσθημα, την ώρα που τελειώνει ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι ή μετά το τέλος μια ταινίας περιπέτειας, ουσιαστικά όταν φτάνει η στιγμή για την επιστροφή στην πραγματικότητα.



Στα όμορφα ψέματα συμπεριλαμβάνονται και αυτά τα οποία δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι σε περιπτώσεις όπου ηθελημένα αποφεύγουμε να παραδεχτούμε την πραγματικότητα. Πολλοί προτιμούν να ζουν μέσα σ' αυτά νιώθοντας καλύτερα με το να παραδίνονται στην ψευδαίσθηση αν και εκείνο το ενοχλητικό συναίσθημα που περιγράψαμε παραπάνω λειτουργεί σαν υποσυνείδητος επαναστατικός αντανακλαστικός μηχανισμός, υπενθυμίζοντας μας πότε πότε το τι πραγματικά συμβαίνει.

Το σίγουρο είναι πως, όμορφο ή όχι, περίτεχνο ή κακότεχνο, φανερό ή ύπουλο, το ψέμα υπάρχει παντού γύρω μας. Θα έλεγε κανείς πως ό,τι ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια καλοστημένη απάτη, για την οποία δουλεύουν όλοι, από τους πολιτικούς μέχρι τους μικροπωλητές, μια παράσταση που μπορεί να έχει ψεγάδια, όμως γίνεται τέλεια γιατί εμείς της επιτρέπουμε να εισχωρήσει στο μυαλό αφήνοντας στην άκρη την κρίση μας, χαμηλώνοντας μια ιδέα τα προστατευτικά τείχη της λογικής. Ίσως επειδή η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να τη ζούμε 24 ώρες το 24ωρο. Ίσως ακόμα επειδή το ψέμα είναι ο απόηχος του επιθυμητού και η φαντασία το τελευταίο καταφύγιο όπου ξαναβρίσκουμε την απαραίτητη δύναμη να προχωρήσουμε. Και δεν πειράζει, διότι ούτως  ή άλλως η πραγματικότητα του καθενός φτιάχνεται αποκλειστικά με τα υλικά της δικής του αντίληψης περί χώρου και χρόνου. Αρκεί να μην ξεχνάμε να ζούμε αληθινά μέσα σ'αυτή.
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010





Δε χωνεύω

  1. τους κομματικούς που σε πρήζουν πριν τις εκλογές και μετά τις εκλογές ούτε να σε φτύσουν
  2. τα πάρτυ των κομμάτων επειδή είναι πάρα πολλά και δεν προλαβαίνω να πηγαίνω σε όλα
  3. όταν τα λεφτά στο πορτοφόλι μου είναι λιγότερα από τις μέρες που απομένουν μέχρι το τέλος του μήνα
  4. όταν ο γείτονας κλείνει το wireless του. Τι εγωιστής!
  5. την εξεταστική, τις προόδους και, ακόμα χειρότερα, τις προφορικές εξετάσεις! Ααααααααα!!!
  6. Όταν για να βγει η βαθμολογία σου για ένα μάθημα πρέπει να περιμένεις 1,5 μήνα.
  7. που με βάζουν εργαστήριο στις 8 η ώρα το πρωί!
  8. τους πρωτοετείς που το παίζουν αυθεντίες στο αντικείμενό τους. Σιγά ρε φίλε, μόλις μπήκες…
  9. που ανοίγω το ψυγείο και το μόνο που βλέπω είναι άδεια ταπεράκια.
  10. κι επομένως πρέπει να παω μέχρι το σουπερμάρκετ γιατί κοντεύω να λιποθυμήσω απ’ την πείνα
  11. όταν δεν έχουν φοιτητικές εκπτώσεις στα μαγαζιά
  12. που στη λέσχη όταν λένε “σπαγγέτι με σάλτσα ντομάτας” εννοούν “σπαγγέτι, και αν ψάξεις καλά ίσως βρεις καμιά ντοματούλα”
  13. που για κάθε μάθημα πρέπει να βγάλεις έναν τόμο τόσο μεγάλο όσο όλα τα βιβλία του γυμνασίου και του λυκείου μαζί!
  14. που το τέλος του κόσμου θα έρθει το 2012. Πότε να προλάβω να πάρω πτυχίο ο άνθρωπος!
  15. το What’s up. Σας έχει έρθει ποτέ δώρο καμια web cam ή κανένα εισιτήριο για τα Village? Μόνο 100 SMS προς What’s up μου ‘ρχονται. Τι να τα κάνω;!
  16. που ένας που δεν έχει what’s up μου στέλνει μήνυμα. Και περιμένεις να απαντήσω;
  17. όταν πρέπει να σκουπίσεις. Ηλίθια σκόνη, ΣΕ ΜΙΣΩ!
  18. που για να διαβάσω ένα μάθημα πρέπει να πάρω άλλες 5 επιτομές ή σημειώσεις.
  19. που μερικοί φέρνουν έτοιμες τις εργασίες τους. Γκρρρρ τεμπέληδες!!!
  20. που στις Γενικές συνελεύσεις τα αμφιθέατρα γίνονται τεκές. Οκ, δε λέω, έχει πλάκα να βλέπεις τους κομματικούς να τσακώνονται αλλά εκείνο το πάφα πούφα δεν το μπορώ!
  21. που τα κυλικεία μερικών σχολών είναι στο υπόγειο (!)
  22. όταν έχω μάθημα στο Μαθηματικό, στο Χημικό, στο Παιδαγωγικό, ακόμα και στη Φιλοσοφική.
  23. που στη βιβλιοθήκη πριν την εξεταστική γίνεται πανικός!
  24. που για να περάσεις σε κάποια μαθήματα πρέπει να κάνεις κωλοτούμπες.
    Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
    Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τους ανθρώπους γύρω μας να λένε: «αν είχα κάνει αυτό», «αν είχα πάει εκεί», «αν δεν είχα πάρει αυτήν την απόφαση» κτλ κτλ;  Αν, αν, αν, αν, αμέτρητα «αν» γύρω μας. Πόσες φορές έχουμε ξεστομίσει και εμείς παρόμοιες κουβέντες; Πόσες φορές δεν έχουμε ευχηθεί να μπορούσαμε να γυρίζαμε το χρόνο πίσω για να αλλάξουμε μια επιλογή που έχουμε κάνει; Πόσες φορές έχουμε μετανιώσει για πράγματα που κάναμε ή δεν κάναμε;

    Η αλήθεια είναι πως ακόμα και οι πιο ασήμαντες (φαινομενικά) επιλογές στη ζωή μας μπορούν να έχουν τεράστιες επιπτώσεις σε αυτή.  Η αλλαγή μιας στιγμής από το παρελθόν μας μπορεί να αλλάξει τελείως το παρόν και το μέλλον μας. Όσοι έχετε δει την ταινία “The Butterfly Effect” θα καταλαβαίνετε καλύτερα τι εννοώ. Γνωρίζοντας όμως μια τέτοια πραγματικότητα πόσο εύκολο είναι να κάνει κανείς μια επιλογή; Η επίγνωση των τεράστιων συνεπειών που μπορεί να έχει η κάθε μας απόφαση  μπορεί να μας εμπνέει φόβο και πολλές φορές μας καθιστά αναποφάσιστους και άβουλους.

    Προσωπικά όταν ακούω κάποιον να ξεκινά μια πρόταση του τύπου «αν είχα…..», αμέσως απαντώ με τη πλέον κοινότυπη αλλά εύστοχη φράση: «Κι αν η γιαγιά μου είχε ρόδες θα ήταν πατίνι». Μπορεί η απάντηση αυτή να φαντάζει γελοία αλλά για μένα δεν είναι περισσότερο γελοία από την αρχική πρόταση «αν…». Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως γιατί αυτές οι ευχές «αν» με κάνουν να αγανακτώ και θα εκθέσω τους λόγους για τους οποίους  τις θεωρώ γελοίες και ανώφελες (πέρα βέβαια από το προφανές, που είναι ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω).

    Πρώτον, οι υποθέσεις του είδους «αν είχα κάνει αυτό ……… τότε θα….» αποτελούν καθαρά δικές μας εκτιμήσεις. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι επίπτωση έχει μια απόφαση αν δεν την έχουμε πάρει. Μπορούμε να προβλέψουμε κάποιες από τις συνέπειές της αλλά όχι όλες. Οι εκάστοτε επιλογές επηρεάζουν τη ζωή μας με πολλούς τρόπους που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Έτσι ενώ νομίζουμε ότι μια διαφορετική επιλογή στο παρελθόν θα μας είχε οδηγήσει σε μια καλύτερη ζωή, δε μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα, καθώς υπάρχει και η πιθανότητα να μας είχε οδηγήσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Εξάλλου είναι σύνηθες οι άνθρωποι να θεωρούν ότι αυτά που δεν έχουν (και κατ’ επέκταση αυτά που δεν έχουν ζήσει, οι αποφάσεις που δεν έχουν πάρει κλπ) είναι καλύτερα από αυτά που ήδη έχουν. Αυτό ακριβώς τους οδηγεί σε λάθος εκτιμήσεις και προβλέψεις.

    Δεύτερον, εκτός του ότι μια επιστροφή στο παρελθόν είναι αδύνατη, είναι και άδικη. Το γεγονός ότι συνειδητοποιήσαμε πως έπρεπε να είχαμε κάνει μια διαφορετική επιλογή, οφείλεται ακριβώς στη λήψη της λάθος απόφασης. Χωρίς το λάθος δε θα είχαμε την απαραίτητη πείρα και γνώση. Οπότε είναι κατά κάποιο τρόπο ύβρις να θέλουμε και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, δηλαδή και τη λήψη της σωστής απόφασης και την εμπειρία που προέρχεται από τη λάθος απόφαση.
      
    Τρίτον, τέτοιου είδους υποθέσεις και σκέψεις μόνο κακό μπορούν να μας κάνουν καθώς δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την δυσάρεστη κατάσταση που προκάλεσε τη γένεση τους . Εδώ μάλλον σας μπέρδεψα λίγο. Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός νέου ο οποίος επιλέγει να ακολουθήσει το επάγγελμα που ήθελαν οι γονείς του και όχι αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε. Ας υποθέσουμε ότι μετά από καιρό ο νέος αποτυγχάνει στο επάγγελμα αυτό στο οποίο δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά. Τότε φυσικά θα εύχεται να είχε πράξει διαφορετικά και θα σκέφτεται «τι θα είχε γίνει αν». Αυτή όμως η στάση του θα επιδεινώσει περαιτέρω την κατάστασή του καθώς θα πάρει ως δεδομένη την αποτυχία του και δε θα προσπαθήσει να αλλάξει την κατάσταση. Κατά κάποιο τρόπο, υποσυνείδητα, θα θέλει να επαληθευτεί η υπόθεσή του ότι η επιλογή αυτού του επαγγέλματος του κατέστρεψε τη ζωή. Αντί να κάθεται και να κλαίει τη μοίρα του, θα έπρεπε να προσπαθήσει να αλλάξει τα πράγματα και να δει πως θα εκμεταλλευτεί στο μέγιστο την επιλογή που έχει κάνει.
      
    Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα όλων των παραπάνω; Πολλές φορές στη ζωή δεν υπάρχουν σωστές και λάθος αποφάσεις. Δεν έχει τόση σημασία ποια απόφαση θα πάρουμε, αλλά πώς θα την υποστηρίξουμε. Ότι και να διαλέξουμε, πρέπει να το κυνηγήσουμε ως το τέλος και δεν πρέπει να αναλωνόμαστε σε ανώφελες και βλαβερές αναπολήσεις κα υποθέσεις. Μη μετανιώνετε για τις επιλογές σας και μη φοβάστε να παίρνετε αποφάσεις. Μη ξεχνάτε, οποιαδήποτε απόφαση είναι καλύτερη από καμία απόφαση.

    Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
    Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

    Γενιά Χ. Αυτό το όνομα μας έδωσαν. Μη ρωτήσετε ποιοί. Αυτοί που κρύβονται πίσω από κάθε λαική ρήση, κάθε προκατάληψη, κάθε φήμη. Οι ίδιοι που ονομάτισαν και τις προηγούμενες γενιές (βλέπε "παιδιά των λουλουδιών"). Οι "αυτοί" είναι κύριοι (και κυρίες) πολυάσχολοι και πολυπράγμονες, έχουν πάντα μία άποψη (η και περισσότερες) για όλα και θα τους βρείτε κάτω από κάθε "πέτρα" που θα σηκώσετε. Φαίνεται όμως ότι οι τόσο ετοιμόλογοι ετούτοι κύριοι βρέθηκαν σε αδιέξοδο όταν έφτασαν στη δική μας γενιά. Το Χ δηλώνει ξεκάθαρα τον προβληματισμό τους.

    Ας εξετάσουμε λοιπόν το ταμπελάκι μας. Τι ήθελαν να δηλώσουν (οι "αυτοί" φυσικά, ποιοι άλλοι;) κρεμώντας μας ένα Χ; Για σκεφτείτε το λίγο. Σίγουρα όχι ότι είμαστε αγνώστου πατρός (το ποια εποχή μας γέννησε το γνωρίζει η Ιστορία πολύ καλα). Ούτε έχει καμιά σχέση με το Χ των Χ-men (όχι ότι θα μας πείραζε και μια υπερδύναμη). Όχι, το Χ εδώ δηλώνει απλά το "Χωρίς όνομα".

    Κάποιοι μπορεί να θιχτούν, σκεπτόμενοι ότι στο κάτω κάτω μας προσδιορίζουν πολλά, θα μπορούσαν ("αυτοι", πάλι) να διαλέξουν κάποιο από αυτά για να μας ονομάσουν, από τις μουσικές μας επιλογές, μέχρι το γεγονός ότι βιώσαμε την τεχνολογική έκρηξη. Ναι, αυτό θα ήταν εύκολο, ίσως το πιο απλό που θα μπορούσε να γίνει, θα ήταν όμως αρκετό;

    Το Χ καλύπτει τα όποια κενά. Ή μάλλον καλύπτει τόσα, όσα αφήνει ανοιχτά. Ώρα λοιπόν να ερμηνεύσουμε το τόσο παρεξηγημένο Χ μας. Στην περίπτωσή μας το Χ αντιπροσωπεύει κατά βάση τρία πράγματα: την αμφισβήτηση, την αναζήτηση και το μυστήριο.

    Έχοντας γίνει μάρτυρες της ανατροπής σε κάθε πτυχή του πολιτισμού και του κόσμου μας, φτάσαμε πια στο σημείο να αμφισβητούμε κάθε σταθερά και να μη δεχόμαστε τίποτα σαν δεδομένο καθώς βλέπουμε καθημερινά οτι τα πάντα γύρω μας μεταβάλλονται και  επιβεβαιώνεται η αρχή "τίποτα δεν κρατάει για πάντα". Ρωτάμε γιατί ξανά και ξανά μέχρι να φτάσουμε στην καλύτερη δυνατή εξήγηση με την ίδια λογική που κάποιοι παλιότερα έκοψαν την ύλη ξανά και ξανά μέχρι να φτάσουν στο άτομο, με στόχο να φτάσουμε στο τέρμα της αντίστροφης πορείας του αιτίου-αιτιατού. Διαρκώς ανήσυχοι, αναζητούμε τη γραμμή ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια. Δεν είναι λίγες βέβαια οι φορές που η συνεχής αναθεώρηση και η άγονη αμφισβήτηση μας οδηγούν σε σφάλματα και τότε το Χ θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει και τις φορές που Χανόμαστε στο σκοτάδι.

    Το που θα καταλήξει ο δρόμος μας είναι πραγματικά μυστήριο καθώς ζούμε μέσα στην πιο τέλεια αντίφαση: την ίδια στιγμή που όσα σε βάθος χρόνου έχουν χτιστεί μοιάζουν να καταρρέουν, από το περιβαλλοντικό σύστημα, τη Γη μας, μέχρι το σύστημα αξιών που διαρθρώνει την κοινωνία μας, δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε το δέος που προκαλεί το θαύμα της τεχνολογίας, η άνοδος του ανθρώπινου πνεύματος, να μην ακολουθούμε το όνειρο της απόλυτης Γνώσης.


    Ίσως να μην ήταν και τόσο άστοχο το Χ τελικά, τι λέτε κι εσεις. Προχωράμε, και κανείς δεν ξέρει τι θα βρούμε στο τέρμα και ακόμα πόσο μακριά η πόσο κοντά είναι αυτό. Ότι και να υπάρχει εμπρός μας, ας προσέξουμε, στην πορεία της αναζήτησης του τι, τελικά, είμαστε, να μην απωλέσουμε ότι μας καθιστά πάνω απ' όλα ανθρώπινους αλλα να δώσουμε τις βάσεις πάνω στις οποίες θα δομηθεί το Αύριο, χωρίς να βάζουμε όρια στη σκέψη, στο που μπορούμε να φτάσουμε. Για να γίνουμε η γενιά "Χωρίς όρια".



    Γράφει η Fatal Secretary για τους Pens In Disguise