Καιρος να λαβει τελος η αναμονη!Oι Pens In Disguise επιστρεφουν στο λημερι τους φερνοντας μαζι τους νεα κειμενα!Οσοι πιστοι...συντονιστειτε!!

Συνεργάτες

Αναγνώστες

Like us on Facebook

Visitors

Πρότεινε σε φίλο

Πρότεινε σε φίλο:

Επικοινωνήστε μαζί μας!

Your Name :
Your Email :
Subject :
Message :
Image (case-sensitive):

Πώς σας φάνηκε το blog;

Από το Blogger.
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Εμείς οι άνθρωποι, ως γνωστόν, είμαστε ζώα άκρως κοινωνικά, και έχουμε εφεύρει ένα σωρό αποτελεσματικούς τρόπους  για να κρατάμε τις κοινωνίες μας σε συνοχή. Για την ύπαρξη και την επιβίωση μιας κοινωνίας πρωταρχικό ρόλο παίζει η διαδικασία της κοινωνικοποίησης, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία μεταβιβάζει τις αξίες της και τις εμπειρίες της από γενιά σε γενιά ώστε τα εκάστοτε νέα μέλη της να εντάσσονται ομαλά σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Ωραία όλα αυτά και πολύ ενδιαφέροντα, αλλά εγώ σήμερα δε θα ασχοληθώ με το θέμα της κοινωνικοποίησης, ούτε και με τις αξίες που περνά η κοινωνία στα μέλη της (αυτή είναι μια τεράστια συζήτηση την οποία δεν έχω το κουράγιο ακόμα να ανοίξω). Θα μιλήσω για μία από τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η κοινωνία για να διδάσκει ηθικές αρχές και αξίες.
Λοιπόν μια από τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους που μεταχειρίζεται η κοινωνικοποίηση είναι τα παραμύθια. Ναι, αυτές οι πανέμορφες ιστοριούλες  που ομορφαίνουν τη παιδική μας ηλικία και όχι μόνο. Και δεν εννοώ μόνο τα παραμύθια αυτά καθαυτά αλλά και οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχει παραμυθένια στοιχεία μέσα. Για μένα το βασικό χαρακτηριστικό των παραμυθιών είναι ότι δημιουργούν μια πλαστή, ιδεατή εικόνα για τον κόσμο. Δε μιλώ για όλα τα «ψεύτικα» στοιχεία μυθοπλασίας, όπως μάγισσες που πετάνε, δράκοι, γίγαντες κλπ, αυτά δεν αποτελούν πρόβλημα και ούτε μπορούμε να πούμε ότι  «εξαπατούν» τους ανθρώπους, αφού οποιοσδήποτε ξεπερνάει τα 5, άντε τα 8 έτη, καταλαβαίνει πολύ καλά ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν. Η εξαπάτηση αλλού βρίσκεται: τα παραμύθια μας παρουσιάζουν έναν κόσμο στον οποίο το καλό πάντα νικάει, ο κακός τιμωρείται, ο μόχθος και η υπομονή ανταμείβονται, η δικαιοσύνη πάντα απονέμεται. Μας παρουσιάζουν τον κόσμο των happy ends.

Θα μου πείτε βέβαια ότι ακόμα και αυτά μετά από κάποια ηλικία παύουμε να τα πιστεύουμε. Θα πείτε ότι αφού η ζωή μας δώσει τα πρώτα δείγματα της σκληρότητας και της ειρωνείας που την διακατέχει, απογοητευόμαστε και χάνουμε την πίστη στο καλό και στα happy end. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω κάθετα. Φαινομενικά, ναι, χάνουμε την πίστη μας, αφού αυτό μας λέει η λογική μας. Αλλά τα διδάγματα των παραμυθιών μένουν βαθιά αγκιστρωμένα μέσα μας ακόμα κι αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε.  Μπορεί να λέμε πως δε πιστεύουμε πια σε παραμύθια αλλά ο τρόπος που δρούμε συχνά μας διαψεύδει. Ο κύριος λόγος που δεν καταφεύγουμε στο «κακό» είναι αυτή η παράλογη πίστη μας στο «καλό», όπως αυτό παρουσιάζεται στα παραμύθια. Οι περισσότεροι μέσα μας πιστεύουμε ότι η ζωή είναι δίκαιη, παρά τον άδικο τρόπο που μας φέρεται ορισμένες φορές. Μπορεί τα λεγόμενά μου να μη σας πείθουν αλλά αυτό το ήξερα εξαρχής. Αυτή ακριβώς είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία των παραμυθιών, μας περνάνε αξίες οι οποίες μένουν ακόμα και μετά την λογική απόρριψή τους από το μυαλό μας. Και αυτό γιατί μας τις περνούν υποσυνείδητα, καμουφλαρισμένες ανάμεσα σε κάστρα και ιππότες, πριγκίπισσες και μαγικά χαλιά.
Η αλήθεια είναι ότι εκεί που το πήγα το θέμα τρόμαξα λίγο. Παρουσίασα τα παραμύθια σαν ένα πανίσχυρο όπλο προπαγάνδας, σαν ένα παράσιτο που μπαίνει μέσα μας όταν είμαστε μικροί και παραμένει εκεί παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της λογικής μας. Κάποιοι θα πουν ότι είναι επικίνδυνο να πιστεύουμε σε έναν παραμυθένιο κόσμο Κινδυνεύουμε να καταστούμε θύματα αυτών που θα χρησιμοποιήσουν αθέμιτα μέσα και θα μας τσαλαπατήσουν, ενώ εμείς θα προχωράμε με το σταυρό στο χέρι και θα βασιζόμαστε στην πεποίθηση ότι οι μόχθοι μας θα ανταμειφθούν και ότι οι αδίστακτοι που μας «ποδοπάτησαν» θα τιμωρηθούν αργότερα στη ζωή. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι ήρωες των παραμυθιών δε περιμένουν τη ζωή να τους δικαιώσει, παίρνουν οι ίδιοι την κατάσταση στα χέρια τους, αγωνίζονται και δεν τα παρατάνε παρά τις δυσκολίες. Στο τέλος βέβαια πάντα νικάνε. Στη ζωή δεν είναι πάντα έτσι, ωστόσο ωφελεί να πιστεύουμε στα παραμύθια, γιατί η πίστη μας στο «καλό» θα μας αναγκάσει να αγωνιστούμε για τη νίκη του, γιατί θα προσπαθούμε υποσυνείδητα να επιβεβαιώσουμε αυτά που πιστεύουμε. 

Τελικά, οι διδαχές των παραμυθιών μας βοηθούν να ξεπερνούμε τις δυσκολίες, να αγωνιζόμαστε και να μην χάνουμε την πίστη μας ακόμα κι όταν η ζωή μας δίνει τα δυνατότερα χαστούκια της. Οι πιο ορθολογιστές και σκεπτικιστές (ανάμεσά τους κι εγώ) θα αναρωτηθούν βέβαια: Ακόμηκι αν δεχτούμε πως  η πίστη στα παραμύθια μας κάνει τόσο καλό, αξίζει  να παραγκωνίζουμε την αλήθεια; Αξίζει να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας και να πιστεύουμε σε έναν πλαστό κόσμο; Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει μια αλήθεια, ούτε ένας σωστός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Ο καθένας μας έχει πάντα μια ιδεατή εικόνα της πραγματικότητας, στην οποία αποδέχεται εκείνα τα «παραμυθένια στοιχεία» που του ταιριάζουν ή τον εξυπηρετούν καλύτερα. Όλοι ζούμε σε παραμύθι, αλλά ο καθένας στο δικό του.

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου