Καιρος να λαβει τελος η αναμονη!Oι Pens In Disguise επιστρεφουν στο λημερι τους φερνοντας μαζι τους νεα κειμενα!Οσοι πιστοι...συντονιστειτε!!

Συνεργάτες

Αναγνώστες

Like us on Facebook

Visitors

Πρότεινε σε φίλο

Πρότεινε σε φίλο:

Επικοινωνήστε μαζί μας!

Your Name :
Your Email :
Subject :
Message :
Image (case-sensitive):

Πώς σας φάνηκε το blog;

Από το Blogger.
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Τριαντα μία Δεκεμβρίου δυο χιλιάδες δέκα, ημέρα Παρασκευή, ώρα εφτά μετά μεσημβρίας.

Λίγες ώρες έμειναν ακόμη για το τέλος της ημέρας, για το κλείσιμο αυτής της χρονιάς. Κι εγώ γράφω. Σε σας και σε μενα. Για όσα σε λίγο θα'χουν περάσει και γι'αυτα που ετοιμάζονται να' ρθούν. Γιατί, βλέπετε, το τέλος του χρόνου δεν είναι καθόλου σαν το "και ζήσαν αυτοί καλά". Ο χρόνος είναι μια ιστορία ολωσδιόλου διαφορετική.

Φτάσαμε λοιπόν εδώ. Ένας χρόνος ακόμα πλησιάζει στο τέρμα του. Όλοι μας σήμερα, όπου και να είμαστε, είτε στο σπίτι με την οικογένεια και τους φίλους, είτε έξω στα διάφορα μαγαζιά που έχουν ντυθεί τα καλύτερά τους για να υποδεχτούν το νέο χρόνο (ή μάλλον τα λεφτά των καλεσμένων που θα περάσουν σ' αυτά την Πρωτοχρονιάτικη γιορτή), είτε ακόμα και μόνοι μας κάπου εκεί έξω (σαν τους εξωγήινους ένα πράγμα), θα ζήσουμε την "αλλαγή". Κάποιοι από σας νιώθουν ίσως λύπη, κάποιοι άλλοι ανακούφιση. Για κάποιους το γεγονός από μόνο του αρκεί να τους γεμίσει χαρά, για κάποιους άλλους το πράγμα δεν παρουσιάζει τίποτα ιδιαίτερο, είναι ένα ακόμα τικ του ρολογιού (ή και καθόλου τικ αν δεν έχουν ρολόι μαζί τους).

Αλλαγή λοιπόν. Τη νιώθετε, αλήθεια; Την προσμένετε, ελπίζετε γι' αυτήν, την εύχεστε; Προσωπικά δε νομίζω να έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα μερικά δευτερόλεπτα ή μέρες μετά. Αλλά, βέβαια, είναι όλα στο κεφάλι σας. Το αν θα αλλάξει κάτι ο καινούριος χρόνος ή όχι, αυτό το αποφασίζετε εσείς, εξαρτάται, όπως καταλαβαίνετε, σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα.

Σύμφωνα πάντως με το χαμηλόφωνο μουρμουρητό (ή τις κάπως εντονότερες δηλώσεις μερικών) που ακούγεται σε όλες τις γωνίες, δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά αυτή που μας φεύγει, κατά κοινή παραδοχή. Κρίση, δάνεια, Τρόικα, λίγο οι τσέπες που σφίξανε (λίγο ακόμα και θα σκάσουν), λίγο η δυσοίωνη φλυαρία των ΜΜΕ, κάτι η γραφειοκρατία για να τακτοποιήσουμε τους ημιυπαίθριους και η ατελείωτη χαρτούρα των αποδείξεων που μαζέψαμε τους τελευταίους μήνες, δε θάλεγαν και πολλοί ότι λυπούνται ποτ το 2010 φτάνει στο τέλος του.

Δεν μπορώ βέβαια να πάρω όρκο ότι δεν φοβούνται και το 2011 που μας έρχεται, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Ως και ο Αη Βασίλης προβλέπεται να σφίξει το ζωνάρι. Τόσο από την κρίση όσο και από την αναγκαστική δίαιτα (καιρος ήταν,τι μονο εμεις και η Ζιζελ θα ψοφαμε της πείνας για μια καλλίγραμμη σιλουέτα), ευκαιρία μια και δεν κοστίζει, μην κοιτάτε που κάτι κυρίες αφήνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν στα ινστιτούτα αισθητικής και διαιτολογιας βεβαίως βεβαίως.

Χωρίς να μπορώ να ξέρω τις ελπίδες,τους φόβους σας ή τα σχέδιά σας για τη νέα χρονιά, δε μου μένει παρά να σας ευχηθώ ό,τι καλύτερο μέσα από την καρδιά μου. Θυμηθείτε, η αλλαγή του χρόνου δεν είναι ουσιαστικά τίποτα το τρομερό (ακόμα κι αν πλησιάζει εξεταστική ή η πρώτη δόση για το διακοποδάνειο που πήρατε πέρυσι). Από Δευτέρα, ή από Τρίτη μάλλον, όλοι πίσω στα πόστα σας. Αν, παρ'ολ'αυτά, νιώθετε μεγάλη και αγιάτρευτη στενοχώρια, τι να πουν και οι καημένοι οι ζαχαροπλάστες που τέτοιες μέρες δεν παύουν να ασχολούνται με τα γλυκά που έχετε στο τραπέζι σας (αν έχετε χρυσοχέρα γιαγιά πάω πάσο,ή μάλλον όχι,σκεφτείτε αυτήν).

Αν πάλι επιμένετε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, δοκιμάστε να αλλάξετε τον εαυτό σας. προσπαθήστε περισσότερο, αγαπήστε περισσότερο, γελάστε περισσότερο. Δεν υπάρχουν τίποτα οδηγίες πρόχειρες, αλλα σας εμπιστεύομαι οτι θα τα καταφέρετε. Α, και κρατήστε κοντά όσους αγαπάτε. Για να σας βοηθήσουν να συνεχίστε τη δίαιτα :Ρ. Μα γιατί γελάτε, σοβαρά το λέω. Ο νέος βελτιωμένος τρόπος ζωής σας, εκτός του αποτελεί μια δίαιτα εξ ορισμού, είναι επίσης τόσο δύσκολος όσο και μια δίαιτα για να τηρηθεί. Πάντα θα βάλλεστε από προβλήματα και στεναχώριες που θα σας βαραίνουν όσο και μια τεράστια βασιλόπιτα, όπως και πάντα θα λέτε "από Δευτέρα", και θα ξέρετε ότι η προσπάθεια τουλάχιστον μετράει...Είχα δεν είχα, δεν συγκράτησα την πένα μου πάλι, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (ή τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα) :)

Ευχές και από τους τρεις μας για μια πραγματικά Καλή Χρονιά!


γράφει η Fatal Secretary για τους Pens In Disguise
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Έχουμε Χριστούγεννα απόψε! Σε λίγο οι μαμάδες θα προσπαθήσουν να βάλουν για ύπνο τα μικρά παιδιά, μα αυτά θα αντιστέκονται πεισματικά και θα λένε ότι θέλουν να μείνουν ξύπνια για να δουν τον Αϊ- Βασίλη  να φέρνει τα δώρα. Τελικά οι μαμάδες θα νικήσουν σε αυτήν την επική μάχη και τα παιδιά θα κάνουν ότι πέφτουν για ύπνο. Θα κλείσουν τα ματάκια τους και θα παριστάνουν τα κοιμισμένα, αλλά στην πραγματικότητα θα παραφυλάνε μήπως και ακούσουν κάνα περίεργο ήχο από τη καμινάδα. Κάποτε τα κάναμε κι εμείς αυτά, αλλά όπως θα θυμάστε, ο ύπνος τελικά πάντα νικάει, και σε παίρνει χωρίς να το καταλάβεις. Ακόμα και στον ύπνο όμως, οι παιδικές ψυχές παραμένουν ανήσυχες και εκστασιασμένες από την προσμονή των δώρων της επόμενης ημέρας. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά θα ξυπνήσουν πρωί πρωί, πριν από όλους τους άλλους, φωνάζοντας «Είναι Χριστούγεννα», θα ρίξουν μια κλεφτή ματιά έξω απ’ το παράθυρο, μπας και έγινε κάνα θαύμα και χιόνισε, και μετά θα τρέξουν με προσμονή κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν στην εποχή που όλα είναι πιθανά, στην παιδική ηλικία. Μα τώρα που μεγαλώσαμε πια τι γίνεται με τα Χριστούγεννα; Νιώθουμε την ίδια χαρά, την ίδια «έκσταση», την ίδια ανεπιτήδευτη ευτυχία; Συγνώμη που θα στεναχωρήσω τους αθεράπευτα ρομαντικούς αλλά, ΟΧΙ. Και πιστεύω πως δε μιλάω μόνο για τον εαυτό μου, το βλέπω και στους γύρω μου αυτό. Σίγουρα τα Χριστούγεννα είναι για τους περισσότερους μια χαρούμενη εποχή, μα αυτή η χαρά είναι σε πολλές περιπτώσεις κάπως επιτηδευμένη. Τα Χριστούγεννα για τους «μεγάλους» έχουν καταντήσει κάτι σαν «η εποχή της προγραμματισμένης ευτυχίας».  Είναι η περίοδος που όλοι μας φοράμε το καλό μας χαμόγελο, γεμίζουμε ξαφνικά με καλοσύνη για όλο ο κόσμο, νιώθουμε την ανάγκη να βοηθήσουμε τους άπορους , προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το πολυθρύλητο «μήνυμα των Χριστουγέννων» κα άλλα τοιούτα. Αλλά περιέργως, για όλα αυτά ειδικά τώρα μας έρχεται η διάθεση.

Για όλη αυτήν την μαζική χαρά φαντάζομαι πως υπάρχει εξήγηση. Ας παρακολουθήσουμε μαζί τη διαδικασία της δημιουργίας και της μαζικοποίησής της: Η ειλικρινής χαρά ξεκινά από κάποιες εστίες και για συγκεκριμένους λόγους. «Ένα αρχή ην τα δώρα», ναι, τα δώρα, η απόκτηση δηλαδή υλικών αγαθών, και δη τσάμπα, αποτελεί μέγιστη πηγή χαράς, αυτό δε χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις. Και δε χαιρόμαστε μόνο να παίρνουμε δώρα, χαιρόμαστε και να τα δίνουμε, νιώθουμε μια ικανοποίηση από αυτή τη διαδικασία. Τώρα βέβαια δε ξέρω αν αυτή προέρχεται από τον απέραντο αλτρουισμό μας ή από την εγωιστική ικανοποίηση που λαμβάνουμε ακούγοντας τα «ευχαριστώ» και από το γεγονός ότι νομίζουμε πως κάναμε κάτι τρομερά καλό και σπουδαίο. Στα πλαίσια αυτού του κειμένου δε με ενδιαφέρει τι από τα δύο ισχύει, σημασία έχει το αποτέλεσμα: χαρά και ικανοποίηση. Μια άλλη μέγιστη πηγή χαράς είναι αυτό που αποκαλούμε γενικά «Χριστουγεννιάτικο κλίμα». Σε αυτό περιλαμβάνονται Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ταινίες τύπου «Home Alone», γιορτινό τραπέζι, γλυκά, λαμπιόνια, στολισμός, βόλτες στην αγορά κλπ. Η ισχύς όλων αυτών έγκειται στο γεγονός ότι στο μυαλό μας τα έχουμε συνδυάσει με ευχάριστες σκέψεις και θετικούς συνειρμούς. Αυτός ο συνδυασμός που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία, δηλαδή την εποχή που πραγματικά χαιρόμασταν τα Χριστούγεννα. Α, και φυσικά να μην ξεχάσω έναν ακόμα σημαντικότατο λόγο που χαιρόμαστε τα Χριστούγεννα: Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ. 

Ωραία, είπαμε για τις πηγές ειλικρινούς Χριστουγεννιάτικης χαράς. Ας δούμε τι γίνεται στη συνέχεια. Η χαρά είναι παράσιτο άκρως μεταδοτικό, οπότε ξεκινώντας από αυτές τις εστίες εξαπλώνεται γρήγορα σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους. Εδώ παίζει το ρόλο της η μαζοποίηση και ο κομφορμισμός. Πολλοί χαιρόμαστε, απλώς επειδή χαίρονται κι οι άλλοι. Κι ακόμα κι αν δεν έχουμε καμία διάθεση να χαρούμε παριστάνουμε τους ευτυχισμένους για να ταιριάζουμε στο Χριστουγεννιάτικο κλίμα. Το ενδιαφέρον είναι  ότι πολλές φορές πείθουμε και τους ίδιου μας τους εαυτούς ότι είμαστε χαρούμενοι. Και κάπως έτσι λοιπόν, εισέρχεται ο Δυτικός κόσμος στην εποχή της προγραμματισμένης ευτυχίας και καλοσύνης. Στο κάτω κάτω της γραφής όμως τι μας νοιάζει πως προκύπτει η Χριστουγεννιάτικη χαρά; Η ευτυχία είναι πάντα ευτυχία, οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτιολογία της. Τι μας νοιάζει αν προκύπτει από αυθυποβολή, από αυταπάτες, από μαζοποίηση ή καταναλωτισμό; Εξάλλου το μυστικό της ευτυχίας είναι να απολαμβάνεις τα ψέματα και τις απάτες της ζωής. Άρα ας μη νιώθουμε τύψεις για την ευτυχία μας και ας χαρούμε τα Χριστούγεννα. Ας μη ψάχνουμε από πού προέρχεται η χαρά, απλά δε μας νοιάζει.

Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι η υποκρισία μας ως προς πολλά θέματα αυτήν την εποχή του χρόνου.  Και καλά μας πιάνει τώρα η συμπόνια για όλους τους δύστυχους αυτού του κόσμου  και γινόμαστε αγγελούδια. Λες και όλον τον υπόλοιπο χρόνο οι άνθρωποι δε πεινάνε, λες και δε χρειάζεται να είμαστε πάντα ευγενικοί και να δείχνουμε στους γύρω μας πόσο τους αγαπάμε. Βέβαια και αυτό κάτι είναι, να θυμόμαστε έστω μια φορά το χρόνο ότι είμαστε άνθρωποι , ας πάψουμε όμως να χρησιμοποιούμε αυτήν την έξαρση Χριστουγεννιάτικης καλοσύνης για να είμαστε αναίσθητοι όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Ωχ, άρχισα να γίνομαι διδακτικός, και δε το θέλω, δεν γράφω για να κάνω κήρυγμα, οπότε ας σταματήσω εδώ καλύτερα. Σας εύχομαι ευτυχισμένα Χριστούγεννα, και αντλείστε τη χαρά απ’ όπου εσείς θέλετε, αρκεί να είναι ειλικρινής. Κι αν πάλι δε σας έρχεται χαρά για κανένα από τους παραπάνω λόγους και αν ακόμα είστε από κείνους που τους πιάνει μελαγχολία τα Χριστούγεννα, δε πειράζει, μη προσπαθείτε με το ζόρι να μπείτε στο κλίμα των ημερών, θα χαρείτε μιαν άλλη μέρα…

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Πλησιάζουν οι μέρες...Βρισκόμαστε μόλις μια βδομάδα μακριά από τα Χριστούγεννα και η πόλη μοιάζει έτοιμη να γιορτάσει για ακόμα μια φορά τη γέννηση του βρέφους που έμελλε να σημαδέψει τόσο απόλυτα την ανθρώπινη ιστορία. Δρόμοι φωτισμένοι και γεμάτοι κίνηση, βιτρίνες στολισμένες που προσκαλούν τον κόσμο που πηγαινοέρχεται βιαστικά να τις θαυμάσει, αναψοκοκκινισμένα από το κρύο πρόσωπα, χέρια γεμάτα δώρα, ίσως και λίγο χιόνι, κάτι δύσκολο αλλά όπως αποδείχθηκε όχι αδύνατο για το πιο θερμό έτος στην ιστορία...και φυσικά μυρωδιές. Γλυκές μυρωδιές που αναδύονται από κάθε γωνιά και περιέχουν το άρωμα από εκατοντάδες μελομακάρονα, τσουρέκια, βασιλόπιτες, αποτέλεσμα της πυρετώδους Χριστουγεννιάτικης προετοιμασίας.

Σήμερα όλα αυτά. Δύο χιλιάδες και δεκα χρόνια μετά. Τα πάντα έχουν αλλάξει και όμως τα πάντα είναι ίδια. Με αυτόν τον απίστευτο και μοναδικό τρόπο που μόνο ο χρόνος μπορεί να ξέρει. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν για το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα και τώρα μιλούν για πνεύμα καταναλωτικό. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν για ένα αστέρι και τώρα μιλούν για τα χιλιάδες αστέρια που κοσμούν τους δρόμους και τις πλατείες. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν ακόμα για έναν Άνθρωπο με δώρα αγάπης και τώρα έχουν να λένε για τη σούπερ φανταστική βιομηχανία στο χωριό του Santa Claus.

Και τίποτα απ'αυτά δεν έχει σημασία. Γιατί οι άνθρωποι μείναν οι ίδιοι. Και ζητούν τα ίδια πράγματα όπως και παλιά. Εκείνα που ονομάζουμε πράγματα αλλά δεν είναι. Γιατί η κρίση δεν ήρθε τώρα αλλά ήταν πάντα εδώ. Γιατί απλούστατα ποτέ δεν υπήρξε κρίση. Ποτέ τίποτα, ο,τι κι αν λενε οι δύσπιστοι, δεν πήγαινε ρολόι και οι τσέπες είχαν πάντοτε λιγότερα απ'οσα μπορούσαν να χωρέσουν. Όμως τα παιδιά περίμεναν πάντα με χαρά. Η Πρώτη Ιστορία συγκινούσε πάντα τις καρδιές των απλών και ο μύθος ενέτεινε την προσμονή. Η ανάγκη των ανθρώπων για αγάπη και αλήθεια παρέμεινε η ίδια όπως και η επιθυμία τους να αναστηλώσουν τα ερείπια της πραγματικότητας που αποκαλύφθηκε με την κατάρριψη του μύθου, τη στιγμή που πιάσαμε τον μπαμπά με την κόκκινη στολή. Ακόμα κι αν μετατρέψαμε το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι σε ρεβεγιόν και τη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα σε έξαλλο καρναβάλι, υποσυνείδητα αποζητούμε ό,τι από την αρχή γνωρίζαμε πως χρειαζόμαστε, την ζεστασιά, την οικογένεια, το παραμύθι.

Όσο το ρεύμα του σύγχρονου, της ψυχρής λογικής, της πραγματικότητας δυναμώνει, τόσο μεγαλώνει αντίστοιχα και η ανάγκη μας για παραμύθι, παράδοση-η τελευταία σανίδα από την οποία κρατιόμαστε-, συναίσθημα. Όσο κι αν επιμένουμε να την αγνοούμε. Γιατί δεν είμαστε παρά παιδιά, και κάπου μέσα μας θα περιμένουμε πάντα τον Άγιο Βασίλη να μας φέρει το δώρο, που δεν είναι άλλο από ένα μικρό αλλά πολύτιμο για την ψυχή μας διάστημα χαράς, μαγείας, αγάπης. Γιατί δεν χρειάζεται τίποτ' άλλο παρά αγάπη ακριβώς για να νιώσουμε Χριστούγεννα. Μη διστάζετε λοιπόν να την αφήσετε να σας κυριεύσει. Δώστε αγάπη παντού γύρω σας. Και τότε θα δείτε πως όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα, θα' ναι κάθε μέρα Χριστούγεννα για σας.


Καλά Χριστούγεννα λοιπόν κύριοι,
Fatal Secretary
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Επειδή υπάρχει μια "διαμάχη" για το ποιούς ονομάζεις φίλους και ποιους γνωστούς, είπα να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα:



Άγνωστος 1: Ε, νταξ, εδώ είναι αυτοί που δεν τους ξέρεις, δε σε ξέρουν, υποφέρεις και υποφέρουν που λέει και το τραγούδι.

Άγνωστος 2: Άγνωστοι 2 είναι αυτοί που γνωρίζεστε φατσικά αλλά ένα γεια δε λέτε, θα σας πέσει η μυτη!





Γνωστός 1: Τον βλέπεις και του λες "γειά", "γεια τι λέει", "γειά τι κάνεις", "γειά τι γίνετε", κατάλαβες τέλοσπάντων, αλλά η συνομιλία σας δεν κρατάει πάνω από 3,48 δευτερόλεπτα. Πολλές φορές ο ένας από τους 2 σκέφτεται "ποιός ήταν αυτός?"

Γνωστός 2: Χαιρετιέστε με σχετική εγκαρδιότητα, μιλάτε λίγο, κάνετε χειραψίες άντε και κανά add στο facebook.

Γνωστός 3: Χαιρετιέστε σαν να είστε φίλοι από παλιά, παρόλου που γνωριστήκατε μόλις την προηγούμενη βδομάδα.



Φίλος 1: Και περάσαμε στους φίλους. Ο φίλος 1 είναι αυτός που είναι και δεν είναι στην παρέα, που θα βγείτε καμιά φορά το χρόνο για καφέ, θα σου πει "τι νέα" λες και ήξερε και τα παλιά, που θα σε καθυστερήσει όταν τρέχεις γιατί θα χάσεις το λεωφορείο επειδή πιστεύει ότι έχετε τόσα πολλά να πείτε. Τον έχεις φίλο στο facebook, και όταν είσαι online πετάγεται το παραθυράκι με τη φάτσα του.

Φίλος 2: Μιλάτε συχνά, κάνετε παρέα, αναλύετε τον καιρό, το ΔΝΤ και το ροζ DVD της Τζούλιας, αλλά ως εκεί. Άντε και κανά καφέ ή κανά ποτό-μπόμπα. Αυτά. Α! Και συνήθως έχεις και το κινητό του αλλά η μόνη χρησιμότητά του είναι του στέλνεις "Χρόνια Πόλλά, Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος" και να σου γεμίζει τη μνήμη.

Φίλος 3: Πάμε σε άλλο στάδιο τώρα. Εδώ εντάξει, δεν μπορώ να πω, μιλάτε, περνάτε καλά, βγαίνετε έξω μαζί, γενικά είστε στην ίδια παρέα. Από αυτήν την κατηγορία ξεπηδούν οι κολλητοί.




Κολλητός: Είναι η πιο δυνατή αλλά και η πιο ολιγομελής κατηγορία. Έχεις 1-2, το πολύ 4, άντε 5 σου βάζω. Κολλητός είναι αυτός στον οποίο εκμυστηρεύεσαι ό,τι έχεις κάνει, ό,τι έχεις σκεφτεί να κάνεις και ό,τι φοβάσαι να ομολογήσεις και στον εαυτό σου ότι θα κάνεις. Είναι αυτός που ξέρει τα πάντα για σένα, αυτός που γνωρίζει κάθε πτυχή του χαρακτήρα σου και παρόλα αυτά (επιμένει να) είναι φίλος σου.



Κακές κατηγορίες:

Με το ζόρι φίλος: Παρακλάδι του "φίλος 1". Οκ, χαιρετιόμαστε, μιλάμε, αλλά μη με πρήζεις! Δε σε θέλω για φίλο μου, πώς το λένε!







Φίλος-κατάσταση: Κι άλλο παρακλάδι του "φίλος 1". Ο συγκεκριμένος αναρριχήθηκε πολύ γρήγορα από το "άγνωστος 1" στο "φίλος 1" για έναν και μόνο λόγο: "Θα μου κάνεις κατάσταση με εκείνη τη φίλη σου;" και μετά ούτε να σε φτύσει.







Φίλος-Σκληρό Καρύδι: Εδώ ανήκουν εκείνα τα άτομα που συμπαθείς και προσπαθείς να τα κάνεις φίιλους σου, παίρνεις τηλέφωνα, τους μιλάς στο fb, τους χαιρετάς μες την καλή χαρά, αυτοί παγοκολώνα. Ε δε θα σε παρακαλάω κιόλας, άντε (συνέχεια ακατάλληλη).





Φίλος-Καρυοφύλλος: Κλασική κατηγορία στην οποία πέφτουν πολλοί άντρες όταν θέλουν να πλησιάσουν μια κοπέλα. Πορεύονται έχοντας κατά νου το γνωστό ρητό "φίλοι φίλοι καριοφύλλι" και όταν φτάνει η μεγάλη στιγμή σου λέει η άλλη "σε βλέπω μόνο σαν φίλος". Ύστερα αν πάρεις το καριοφίλι και της ρίξεις καμιά θα φταίς;
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Λεξικό Cyber-laughing


  • click”,”….. likes this: Οκ, αστείο, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Το να «σου αρέσει» μία αστεία κατάσταση, είναι κάποιες φορές ένας ευγενικός τρόπος να πεις «αχ! παραλίγο να γίνεις αστείος».
  • xaxa: Αστείο. Προφανώς ο user βαριέται γι’ αυτό έβαλε μόνο 2
    «χα».
  • xixixi: Γελάω πονηρά, μέσα απ’ τα δόντια (σχεδόν), λίγο σιωπηλά. Έχω κάνει σκανταλιά και τώρα απολαμβάνω τους άλλους που την πατάνε εξαιτίας μου.
  • xexexe: Χαιρέκακο γέλιο. Μόλις έκανα κάτι κακό και μ’ άρεσε.
  • mouxaxaxa:  Πιο χαιρέκακο γέλιο απ’ το xexexe. Εδώ δε φοβάσαι να αποκαλύψεις την κακία σου, εδώ ξεδιπλώνεις το ταλέντο σου να σπέρνεις την καταστροφή.
  • xoxoxo:  Ή αλλιώς «Γέλιο της Πρωτοχρονιάς» μιας κι έτσι γελάει ο Άη Βασίλης που μας φέρνει τα δώρα. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς παρατηρείται μία ραγδαία αύξηση της χρήσης αυτού του τύπου γέλιου, πιθανώς για να καλοπιάσουν τον Άγιο.
  • xaxaxa: Γελάω πολύ, πάρα πολύ. Το εύρος του γέλιου είναι ανάλογο του πλήθους των “xa”.
  • hahaha: Γελάω πολύ. Έχει σχεδόν ταυτόσημη σημασία με το xaxaxa. Μερικές φορές μπορεί να σημαίνει ότι κόβεται η ανάσα σου από το γέλιο (λόγω της χρήσης του “h” αντί του “x”).
  • LOL: laughing out loud. Γελάω δυνατά, πολύ δυνατά. Να ακούγεται το «χα».
  • xa0xa0xa0: Πραγματικά περίεργος τρόπος γέλιου. Σημαίνει ξεκαρδίζομαι, γελάω μέχρι δακρύων. Το 0 πιθανώς δηλώνει το ορθάνοιχτο στόμα εξαιτίας του γέλιου.
  • axaxaaaaxxaaxaaxxaaax: Σκάω στα γέλια, δεν μπορώ να συγκρατηθώ, αχ αχ είναι πολύ αστείο, ούτε τα «χα» δεν μπορώ να γράψω σωστά (ή δεν προλαβαίνω γιατί κατουριέμαι απ’ τα γέλια)
  • lmao: laughing my ass off. Γελάω με τον κ*λο μου (πώς λέμε γελάω με την ψυχή μου), γελάω χτυπώντας κάτω τον κ*λο μου… Πάντως κάτι με κ*λο έχει να κάνει, είναι εμφανές.
  • ROFL: Rolling on the floor laughing. Μιλάμε λύνομαι στα γέλια, πέφτω κάτω, στρυφογυρίζω, χτυπιέμαι στα πατώματα απ’ τα γέλια… ουφ… μπα σε καλό σου…



Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

 -Αν σ' έδειξε η τηλεόραση για 2'' και νομίζεις ότι σε ξέρει ο κόσμος όλος, τότε είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν είσαι κορίτσι, έχεις ύψος 1.80 και πιστεύεις ότι είσαι όμορφη ασχέτως της μούρης σου, τότε είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν νιώθεις ότι το 9 είναι αποτυχία, είσαι ΨΩΝΙΟ! Με άριστα το 10, ε! Αν είναι με άριστα το 20, τότε σε καταλαβαίνω...

-Αν περνάς με κάμπριο έξω από τα μπαρ με τη μουσική στη διαπασών, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν φοράς 20ποντο τακούνι και δεν μπορείς να περπατήσεις, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν θεωρείς Ελλάδα μόνο την Αθήνα, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν μόλις απέκτησες boyfriend/girlfriend και τον/την επιδεικνύεις σε όλους, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν είσαι ναζιάρα, μιγιάγγιχτη και ζουζουνίτσα, (έλεος) είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν χρησιμοποιείς english words μέσα στην πρότασή σου, guess what, you are a ΨΩΝΙΟ!

-Αν πιστεύεις ότι είσαι ο πιο έξυπνος απ' όλους και συνεχίζεις να πιστεύεις ότι δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν για να πας στο supermarket ετοιμάζεσαι 1 ώρα και εμφανίζεσαι με Gucci και Dior ενώ όλοι οι άλλοι είμαστε (σχεδόν) με τις πυτζάμες, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν ακούς "hey sexy" και γυρνάς, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν ακούς "ρε μ....κα" και γυρνάς, ε, τότε τι να σου πω...

-Αν έχεις internet στο κινητό σου, είσαι ΨΩΝΙΟ! Θέλω κι εγώ!!! :'''''''(

-Αν η μύτη σου είναι τόσο ψηλά που μυρίζεις τον ουρανό, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν ο άλλος σε ρωτάει κάτι και εσύ απαντάς σαν ο πλέον ειδικός, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν όταν περνάει μια κοπέλα λες "Εύκολη γκόμενα μωρέ, 10-10 τις έχω κάτι τέτοιες", τότε ΘΑ ΘΕΛΕΣ! Είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν δεν χάνεις ευκαιρία να μας φουσκώνεις τους μυς σου, είσαι ΨΩΝΙΟ! Και ΠΟΖΕΡΑΣ!

-Αν (μάταια) προσπαθείς να γίνεις διάσημος blogger, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν έβγαλες 19800 στις πανελλαδικές και νομίζεις ότι είναι πάρα πολλά μόρια... καλά εντάξει, δε λέω, αλλά μη μας το περηφανεύεσαι, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν είσαι 24 ώρες στο internet, GET A LIFE! Είσαι ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ!

-Και ΨΩΝΙΟ! Μην ξεχνιόμαστε...

-Αν διαβάζεις αυτό το post, όχι όχι περίμενε, παρεξήγησες, δεν είσαι ΨΩΝΙΟ, είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου!

-Αν είσαι αγόρι και θες 3 ώρες για να ετοιμαστείς, όπα... μια στιγμή, κι εγώ το κάνω αυτό... τέλοσπάντων, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν νομίζεις ότι μιλάω για σένα επειδή ανήκεις σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες, ω ναι, είσαι ΨΩΝΙΟ! Δεν ασχολούνται όλοι μαζί σου! Get over it.
Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε μυστήρια πλάσματα. Μπορούμε να προφέρουμε την πιο αγνή καλοσύνη και αγάπη αλλά και να αισθανθούμε το πιο απύθμενο μίσος. Μπορούμε να προβούμε σε πράξεις τόσο αισχρές που θα σόκαραν ακόμα και τα ζώα. Είμαστε πολύ ιδιοτελείς και κοιτάμε πάντα το συμφέρον μας, και το χειρότερο όλων:  ούτε καν το παραδεχόμαστε.

Δεν πιστεύω πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι, αλλά υπάρχουν σίγουρα αυτοί που κυλούν πιο εύκολα και πιο συχνά προς την «σκοτεινή» πλευρά. Δε γεννιούνται  έτσι, απλά σταδιακά απογυμνώνονται από τις αξίες και τα ήθη εξαιτίας διαφόρων γεγονότων. Όμως οι «κακοί» της ζωής έχουν μια ουσιώδεις διαφορά από τους παραδοσιακά «κακούς» στις ταινίες, στα βιβλία και στα παραμύθια. Όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι από αυτούς τους «παραδοσιακούς κακούς» είχαν ξεκάθαρη επίγνωση της κακίας τους (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις μερικών παρανοϊκών), δηλαδή, είχαν το χαιρέκακο γελάκι τους, κατάστρωναν  τα μοχθηρά τους σχέδια και πολεμούσαν με περηφάνια ενάντια στο «καλό». Αυτά τα στοιχεία δεν χαρακτηρίζουν τους «κακούς» της ζωής. Ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη να πιστεύει ότι πράττει το καλό και το σωστό, απλά αυτό δυστυχώς, δεν τυγχάνει να είναι το ίδιο για όλους. Ο άνθρωπος θέλει να φέρεται σαν «κακός», θέλει να μπορεί να βλάπτει τον συνάνθρωπό του, να εξαπατά, να ζηλοφθονεί και να υπερηφανεύεται, χωρίς ωστόσο να επιβαρύνει υπερβολικά την συνείδησή του. Ο άνθρωπος θέλει να κάνει «κακίες» πιστεύοντας ότι κάνει το καλό.

Για αυτό το σκοπό έχει εφεύρει κάτι πολύ έξυπνο για να ξεγελά το μυαλό του. Ας το ονομάσουμε «άλλοθι». Το άλλοθι είναι ουσιαστικά μια δικαιολογία που λέει ο άνθρωπος στον εαυτό του, είναι η προσπάθεια που κάνει να πειστεί πως όλες οι κακές του πράξεις έχουν «καλό» σκοπό, ή ακόμα χειρότερα, ότι είναι δίκαιες. Έτσι όταν αντιγράφει σε ένα διαγώνισμα δικαιολογείται στον εαυτό του(και συχνά και στους άλλους)  πως ο καθηγητής ήταν υπερβολικά αυστηρός και τον είχε βάλει στο μάτι. Όταν κλέβει από κάποιον πλούσιο λέει πως ούτως άλλος έχει πολλά λεφτά που τα απέκτησε με αθέμιτα μέσα. Όταν χρηματίζεται λέει πως το κάνουν κι όλοι οι άλλοι. Εδώ ακριβώς είναι οι μαγικές λέξεις: «το κάνουν κι οι άλλοι». Αυτή η παιδιάστικη δικαιολογία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πολλών από τα «άλλοθι», μας εξυπηρετεί καλά, γιατί με τι κακές μας πράξεις νιώθουμε ότι «αποκαθιστούμε την δικαιοσύνη». Φυσικά ποτέ δεν πείθουμε τον εαυτό μας έτσι, πόσο μάλλον τους γύρω μας, αλλά είναι ένας καλός τρόπος να διατηρούμε μια καλή εικόνα του εαυτού μας, απαραίτητη για την ψυχική μας ισορροπία. Ωστόσο μετά από πολλές επαναλήψεις μιας κακής πράξης, παύουμε πια να χρειαζόμαστε το άλλοθι, καθώς δε έχουμε ανάγκη από δικαιολογίες όταν έχουμε τη δύναμη της συνήθειας.

Τα άλλοθι δε χρησιμεύουν μόνο στις πραγματικά κακές πράξεις αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Τα χρησιμοποιούμε για τις μικρές καταχρήσεις και τις σκανδαλιές μας. Για παράδειγμα, ενώ είμαστε σε δίαιτα και έχουμε σαβουρώσει ένα πιτόγυρο, τρώμε μετά και μια σαλατούλα έτσι για να ηρεμήσουμε τη συνείδησή μας, να λέμε ότι φάγαμε και κάτι υγιεινό. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή, χρησιμοποιώ το γράψιμο ως άλλοθι.  Βλέπετε, εγώ τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να διαβάζω, αλλά δεν βρήκα το κουράγιο να το κάνω. Έτσι είπα να συγγράψω αυτήν την ανάρτηση για να λέω στον εαυτό μου ότι οι ώρες αυτές δεν πέρασαν και τελείως άσκοπα. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσες τέτοιες μικρές δικαιολογίες χρησιμοποιούμε καθημερινά και ακόμα πιο αξιοθαύμαστο το πόσο γελοίες φαντάζουν όταν τις κοιτάμε από απόσταση. Αλλά παραδόξως, εκείνη τη στιγμή που τις χρειαζόμαστε, είναι πραγματικά απαραίτητες και μας προσφέρουν αληθινή ανακούφιση.

 
Το μόνο ερώτημα είναι γιατί τις χρειαζόμαστε. Γιατί έχουμε ανάγκη να λέμε ψέματα και στον ίδιο τον εαυτό μας; Δε θα μας δικάσει ο εαυτός μας για τις πράξεις μας και στο κάτω κάτω ο,τι κάναμε ήταν επιλογή μας. Ή μήπως θα μας δικάσει η συνείδησή μας; Ναι θα το κάνει, αλλά αυτά τα άλλοθι είπαμε πως δεν την ξεγελούν για πολύ. Τότε λοιπόν σε τι ακριβώς μας βοηθάνε; Δε γνωρίζω να σας πω ακριβώς αλλά μπορεί να έχει να κάνει με τον χρόνο. Όλοι ξέρουμε πως δε παραδεχόμαστε σχεδόν ποτέ τα λάθη μας τη στιγμή που τα κάνουμε, αλλά μετά την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος, όταν πια τα βλέπουμε από απόσταση ασφαλείας. Τα άλλοθι είναι λοιπόν εκείνα που μας εξασφαλίζουν αυτόν τον απαραίτητο χρόνο. Μας προστατεύουν την ώρα της πράξης ενώ μετά μας εγκαταλείπουν σιγά σιγά αφήνοντας τη συνείδηση να αναλάβει τα ηνία, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο αμυντικούς μηχανισμούς του εγωισμού μας. Αν δε χρειαζόμασταν αυτόν τον αμυντικό μηχανισμό, αν μπορούσαμε να παραδεχόμαστε τα λάθη μας την ώρα που τα πράττουμε (ή ακόμα καλύτερα πριν τα πράξουμε) αυτός ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος, και εμείς θα ήμασταν τέλειοι. Αλλά δεν είμαστε που να με πάρει! Είμαστε άνθρωποι. 

Ξεκίνησα αυτό το κείμενο με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για το ανθρώπινο είδος, οπότε λέω να κλείσω με μια αισιόδοξη νότα. Ναι, είναι αλήθεια πως η αναγκαιότητα της ύπαρξης των άλλοθι καταδεικνύει τον εγωισμό μας και την υποκρισία μας στον ίδιο μας τον εαυτό. Ναι, τα άλλοθι μας προσφέρουν ένα «παραθυράκι» και μας διευκολύνουν να προβαίνουμε σε κάποιες «κακές» πράξεις. Σκεφτείτε όμως και την άλλη πλευρά. Το να κάνουμε λάθη και να προβαίνουμε που και που σε «κακίες» είναι απολύτως ανθρώπινο. Αν ήμασταν όμως ικανοί να τα κάνουμε όλα αυτά χωρίς να έχουμε ανάγκη από άλλοθι, τότε είναι που θα ήμασταν πραγματικά κακοί. Άρα η αναγκαιότητά τους αποδεικνύει ότι δεν είμαστε και τόσο κακοί τελικά. Τα άλλοθι δε μας κάνουν ούτε καλούς, ούτε κακούς, μας κάνουν απλά ανθρώπους.
 Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010


Δε χωνεύω:
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Σίγουρα στην μέχρι τώρα ζωής σας θα υπήρξαν στιγμές που θα αναφωνήσατε “Γιατί σε μένα Θεέ μου;”, που θα νιώσατε αγανακτισμένοι με τα δεινά που σας επιφύλασσε η μοίρα, θα αισθανθήκατε να πνίγεστε από την αδικία αυτού του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές και η “κακή τύχη” παραφυλάει πάντα στη γωνιά του δρόμου. Ο σκοπός μου δεν είναι να σας τρομάξω αλλά να σας θυμίσω ότι τα δεινά είναι κομμάτι της ζωής μας, η δυστυχία είναι αναπόσπαστη από την ευτυχία, κι ας έχουμε μερικές φορές την ψευδαίσθηση ότι τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις η ζωή δεν τις αφήνει για πολύ ατιμώρητες.
Ποιός λοιπόν είναι αυτός που ορίζει το καλό και το κακό στη ζωή μας; Ποιός είναι αυτός που μας στέλνει τα βάσανα και τις χαρές; Ο Θεός; Η μοίρα; Ο ίδιος μας ο εαυτός; Πείτε το όπως θέλετε. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας συνδυασμός τόσων πολλών παραγόντων, που το αποτέλεσμά τους καταντά μη προβλέψιμο, κι εδώ ακριβώς είναι που φτάνουμε σε αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν τύχη. Εμένα πάντα μου άρεσε να πιστεύω στην εξής θεωρία σχετικά με την τύχη: Στη ζωή υπάρχουν αμέτρητα γεγονότα και συμβάντα, άλλα καλά και άλλα άσχημα για έναν άνθρωπο, αν προτιμάτε ας τα πούμε “καλή” και “κακή” τύχη. Σύμφωνα με τη θεωρία μου, υπάρχει μια ισοκατανομή μεταξύ αυτών των δύο εκφάνσεων της τύχης στη ζωή ενός ανθρώπου, και μάλιστα υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή μεταξύ “καλών” και “κακών” στιγμών. Υπάρχουν βέβαια και περίοδοι που λόγω “στατιστικών” διακυμάνσεων της τύχης τα “καλά” και τα “κακά” έρχονται συσσωρευμένα στη ζωή.

Η λογική συνέπεια όλων των παραπάνω είναι ότι αν μας τύχουν συνεχείς αναποδιές μες στη ζωή, αυξάνονται θεαματικά οι πιθανότητες η επόμενη στιγμή που θα έρθει να είναι “καλή” (μια πολύ ελπιδοφόρα προσέγγιση για όλους τους δεινοπαθούντες) και αντίστροφα, αν διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο ευτυχίας κινδυνεύουμε σοβαρά να μας τύχει κάτι κακό. Σύμφωνα με όσα είπαμε παραπάνω, αυτό μοιάζει λογικό: Αν φέρεις μερικές συνεχόμενες φορές εξάρες, είναι επόμενο η επόμενη ζαριά σου να μην είναι εξάρες. Αυτή η λογική θα μπορούσε να είναι και η βάση πολλών δεισιδαιμονιών, πχ πολλές φορές οι άνθρωποι φοβούνται την υπέρμετρη ευτυχία.

Μια εύλογη ένσταση που προκύπτει σε αυτό το σημείο είναι ότι στη ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως στα ζάρια, και η εμφάνιση “καλών” και “κακών” στιγμών δεν είναι εντελώς τυχαία. Τα δεινά στη ζωή έχουν την τάση να εμφανίζονται σε φαύλους κύκλος, τα κακά έρχονται απανωτά καθώς προκαλούν το ένα το άλλο. Παρομοίως και η ευτυχία είναι ανατροφοδοτούμενη: ένα καλό συμβάν φέρνει αισιοδοξία, η οποία αυξάνει τις πιθανότητες για περισσότερα καλά συμβάντα. Αυτό το φαινόμενο διαταράσσει την ισχύ της θεωρίας που εξέφρασα παραπάνω, της τυχαίας ισοκατανομής “καλής” και “κακής” τύχης, Ωστόσο υπάρχει κάτι ακόμα που δε λάβαμε υπόψη μας, κι αυτό το κάτι αναπληρώνει το χαμένο έδαφος για τη θεωρία μου. Πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι το «το καλό» και το «κακό» δεν είναι έννοιες απόλυτες αλλά σχετικές, και έχουν να κάνουν με πολλά πράγματα, και προπάντων με τις προηγούμενες εμπειρίες ενός ανθρώπου και με τη γενικότερη κατάστασή του. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι μες στο βαρύ χειμώνα και η παραμικρή ηλιαχτίδα μας φαίνεται η μεγαλύτερη καλοκαιρινή λιακάδα, ενώ όταν πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας η παραμικρή ανατάραξη μπορεί να μας χαλάσει την υπέροχη φαντασίωσή μας. Με λίγα λόγια, το αν θα θεωρήσουμε κάτι «καλό» ή κακό» εξαρτάται απόλυτα από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Αυτός ο ψυχολογικός παράγοντας, όπως τον παρουσίασα, ευνοεί την συνεχή εναλλαγή «καλών» και «κακών» γεγονότων.

Αυτή είναι μια μάλλον αισιόδοξη θεωρία (για μένα τουλάχιστον) και έχει και πολλές προεκτάσεις. Μια από αυτές την είχα σκεφτεί πριν κάμποσα χρόνια και την είχα ονομάσει με τον πομπώδη τίτλο «Αρχή Διατήρησης της Ευτυχίας» (αν και τώρα που το σκέφτομαι αυτός ο τίτλος είναι μάλλον ακατάλληλος). Η θεωρία μου αυτή λέει, ότι κάθε άνθρωπος στον κόσμο νιώθει το ίδιο ευτυχισμένος με κάθε έναν από τους άλλους ανθρώπους, λαμβάνει δηλαδή την ίδια ικανοποίηση από τη ζωή. Κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου η ευτυχία παρουσιάζει διακυμάνσεις γύρω από ένα σημείο (τον μέσο όρο αν θέλετε), το οποίο είναι σταθερό σε κάθε άνθρωπο.

Εδώ κι αν θα φέρετε αντιρρήσεις! Θα αρχίσετε να λέτε παραδείγματα για ανθρώπους που γεννήθηκαν μες στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που βίωσαν πολέμους και έχασαν τα πάντα και για κάποιους άλλους που μεγάλωσαν μες στα πλούτη, είχαν πάντα ό,τι ήθελαν και δε χρειάστηκε ποτέ να δουλέψουν. Ε λοιπόν εγώ πιστεύω ότι όλοι αυτοί ήταν το ίδιο ευτυχισμένοι. Σκεφτείτε ότι η ανακάλυψη μιας παλιάς μπάλας από ένα ζητιανάκι μπορεί να προξενήσει την ίδια χαρά, όπως και η απόκτηση ενός Play Station 3 από ένα πλουσιόπαιδο. Στα παραδείγματα λοιπόν μπορώ κι εγώ με παραδείγματα να απαντήσω. Ωστόσο δεν έχω λογικά επιχειρήματα και επιστημονικές αποδείξεις για να στηρίξω αυτήν την θεωρία. Όμως για κάποιο λόγο, βαθιά μέσα μου την πιστεύω, ίσως επειδή στα μάτια μου φαντάζει υπερβολικά ελκυστική για να μην την πιστέψω. Είναι κατά κάποιο τρόπο δίκαιη, σκληρή και εύσπλαχνη μαζί. Αυτό είναι για μένα, εσείς κρίνετε την με τα δικά σας μάτια. 

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Πόσος καιρός πάει αλήθεια από το πρώτο σας "Σκέφτομαι και γράφω"; Ή από την πρώτη σας ορθογραφία; Θα θυμάστε ίσως κι εκείνα τα τετράδια αντιγραφής, κάποιο ίσως κείτεται ακόμα σε κάποιο ράφι ξεχασμένο, αν και οι πιθανότητες να συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες καθώς οι περισσότεροι τα έχουμε εξορίσει εδώ και καιρό από τις βιβλιοθήκες μας, κατατάσσοντάς τα στην κατηγορία των άχρηστων αντικειμένων, θυσία στο βωμό της υποτιθέμενης τάξης και καθαριότητας. Στο δημοτικό όλα αυτά φυσικά. Πολύ πίσω. Αν μου ζητούσε κάποιος να δώσω έναν τίτλο σ'αυτά τα χρόνια του δημοτικού, πιστεύω ότι θα διάλεγα τον εξής : "Χρόνια του πολλαπλασιασμού και της ορθογραφίας". Ιδιαίτερα, όπως θυμάμαι, η ορθογραφία ήταν πάνω απ'όλα. Κάθε λάθος ορθογραφικό μετρούσε. Σε οποιοδήποτε μάθημα.

Όχι σήμερα βέβαια. Σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Οι ταχύτατοι ρυθμοί και τα εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα έχουν περιορίσει και εξοβελίσει τη γραπτή επικοινωνία στο περιθώριο, πόσο μάλλον τη σωστή ορθογραφία, η οποία δε θεωρείται παρά εμπόδιο...Τα greeklish και οι συντομογραφίες είναι ο κανόνας σε όλους τους κοινώς χρησιμοποιούμενους τύπους γραπτής επικοινωνίας είτε μιλάμε για sms είτε για e-mail στον υπολογιστή. Κυριαρχεί, θα λέγαμε, μια τάση απλοποίησης  της γλώσσας, τόσο στον γραπτό, όσο και στον προφορικό λόγο των Νεοελλήνων με στήριγμα το χιλιοδιατυπωμένο επιχείρημα της απλούστευσης και διευκόλυνσης της διαπροσωπικής επικοινωνίας, γίνονται μάλιστα ανα καιρούς προτάσεις από διάφορους καλοθελητές με έναν κάποιο λόγο στο θέμα με σκοπό την περαιτέρω "εκσυγχρόνιση" της ελληνικής γραφής, που αφορούν την κατάργηση γραμμάτων και διφθόγγων για να την καταστήσουν, κατα πώς λένε, περισσότερο ευχάριστη και εύχρηστη.

Αλλά ας τους αφήσουμε αυτούς τους καλοθελητές προς το παρόν (θα έρθει και η δική τους ώρα) για να επιστρέψουμε σε εκείνο το "Σκέφτομαι και γράφω", στην έκθεση, που σκοπός της είναι η εκμάθηση του χειρισμού της γλώσσας. Έχετε αλήθεια αναρωτηθεί ποτέ, πώς σκέφτεστε; Ποια είναι άραγε τα βήματα αυτής της θαυματουργικής διαδικασίας μέσω της οποίας παράγεται η σκέψη, τα υλικά με τα οποία κατασκευάζεται ο δρόμος πάνω στον οποίο πορεύεται ο νούς; Ω, θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα. Οι σκέψεις παίρνουν ενίοτε τη μορφή εικόνων, ακόμα και ήχων... Μα το πρωταρχικό μας υλικό δεν είναι άλλο από τις λέξεις, τον Λόγο. Η ποιότητα της σκέψης όπως και η πολυπλοκότητά της εξαρτώνται άμεσα από την ικανότητά μας στην ανάπτυξη του Λόγου, τη γλωσσική μας ικανότητα. Με λίγα λόγια τα πνευματικά όρια ενός ανθρώπου καθορίζονται από τα όρια της γλώσσας του. Με αυτή τη λογική σεβόμαστε και θαυμάζουμε εκείνους που έχουν εντρυφήσει στη Γνώση, τους κτήτορες μεγάλων τίτλων σπουδών, στην ουσία εκείνους που έχουν διευρύνει το λεξιλόγιό τους καθώς θεωρούμε αυτόματα πως έχουν αντίστοιχα διευρυνθεί τα όρια του νου τους, ενώ σε μικρή εκτίμηση έχουμε τη γνώμη κάποιου χωρίς ολοκληρωμένη εκπαίδευση.

Κι αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο εμείς, οι Έλληνες, κακομεταχειριζόμαστε σήμερα τη γλώσσα μας, αυτήν που έχει παγκόσμια αναγνωριστεί ως η τελειότερη όλων, και την παραμερίζουμε για χάρη της δήθεν ευρωπαικής μας φινέτσας, περιφρονώντας τον πλούτο και το βάθος της, αρνούμενοι να δούμε τις δυνατότητες που μας προσφέρει όσον αφορά στην παραγωγή απόλυτα καθαρής, ακριβούς σκέψης, εθελοτυφλώντας μπροστά στους άπειρους δρόμους και επίπεδα στα οποία μας προσφέρει πρόσβαση το εξαίρετο αυτό εργαλείο, λησμονώντας, τέλος, όσα χάρη σ'αυτό επιτεύχθηκαν από τους προγόνους μας, τους απόλυτους δημιουργούς και κατόχους του.

Αυτήν ακριβώς την αδυναμία μας να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη, της οποίας το κλειδί κρατάμε ακόμα στα χέρια μας, προσπαθούν εδώ και χρόνια οι εν λόγω καλοθελητές που αναφέρθηκαν πιο πάνω, να εκμεταλλευτούν. Κάποιοι από εσάς θα έχουν ίσως ακούσει ή διαβάσει την περιβόητη εκείνη δήλωση του Ηenry Kissinger, "Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε

1. τη γλώσσα, 2. τη θρησκεία, 3. τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ". Και μέσα από μια περίτεχνα δουλεμένη στρατηγική δημιουργείται αυτό το ρεύμα απλοποίησης της ελληνικής γραφής, στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ε.Ε. , ακολουθώντας το γενικότερο μοτίβο της παγκοσμιοποίησης των πάντων. Ή τουλάχιστον έτσι μας λένε. Γιατί σκεφτείτε ποιος θα τολμήσει να πει ποτέ σε έναν Γερμανό να απλοποιήσει, για παράδειγμα, τη γραφή των αριθμών του, η σε έναν Γάλλο να απαλείψει τους τρεις τόνους του, η σ'έναν Άγγλο να καταργήσει τους δικούς του διφθόγγους; Κι αν τολμήσει, τι έχει να γίνει!

Όλα αυτά αποσκοπούν στο να μας στερήσουν ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε σαν λαός, σαν άτομα, την ταυτότητα, τη διαφορετικότητά μας, καταπατώντας τη γλώσσα, την ιστορία μας. Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε έιναι μεγαλύτερος από την απλή απώλεια ενός αναπόσπαστου πολιτισμικού μας στοιχείου. Εδώ διακυβεύεται η απώλεια της ικανότητας της λογικής, της εξελιγμένης σκέψης, της παραγωγής ιδεών. Όλα αυτά σε μια προσπάθεια να μας αφαιρέσουν την ορθή κρίση, την αμφισβήτηση, να μας καταστήσουν έρμαια, άτομα άβουλα, υποταγμένα στον δικό τους έλεγχο. Και δεν υπάρχει παρά μονάχα ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Να αντισταθούμε. Ο καθένας απο εμάς είναι σημαντικός στην αντιμετώπιση κάθε τέτοιας κακόβουλης επίθεσης. Για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε ανέπαφο ό,τι μας καθορίζει, ό,τι μας κάνει αυτό που είμαστε.