Καιρος να λαβει τελος η αναμονη!Oι Pens In Disguise επιστρεφουν στο λημερι τους φερνοντας μαζι τους νεα κειμενα!Οσοι πιστοι...συντονιστειτε!!

Συνεργάτες

Αναγνώστες

Like us on Facebook

Visitors

Πρότεινε σε φίλο

Πρότεινε σε φίλο:

Επικοινωνήστε μαζί μας!

Your Name :
Your Email :
Subject :
Message :
Image (case-sensitive):

Πώς σας φάνηκε το blog;

Από το Blogger.
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
Επιτέλους επιστρέφουμε με ένα κείμενο μετά από ένα τεράστιο διάλειμμα που περιελάμβανε τις πέντε βδομάδες μιας εξουθενωτικά εξαντλητικής εξεταστικής περιόδου και ακόμη (για να λέμε και την αλήθεια), δύο τουλάχιστον βδομάδες «μετεξεταστικής» περιόδου, μιας περιόδου απόλυτης αδράνειας και διάχυτης αποχαυνωτικής ευτυχίας, που δε μας άφησε να ασχοληθούμε με τίποτα συγκεκριμένο, και φυσικά ούτε με το γράψιμο.

Πάντως η εξεταστική περίοδος υπήρξε πηγή πολλών σκέψεων για πολλά και διάφορα θέματα, όπως είναι η έννοια και οι ιδιότητες του χρόνου. Δεν αποτελεί έκπληξη που η εξεταστική μου έφερε το χρόνο στο νου, αφού αποτελεί μια περίοδο στην οποία έχουμε απόλυτη ανάγκη τις συστολοδιαστολικές ιδιότητες της «τέταρτης διάστασης». Η αφορμή για αυτές τις σκέψεις περί χρόνου υπήρξε μια ιστοριούλα που άκουσα και νομίζω πρέπει να την μάθετε κι εσείς: Ρωτάνε λοιπόν έναν φοιτητή πόσο χρόνο χρειάζεται να διαβάσει για το τάδε μάθημα. Η απάντησή λοιπόν, είναι απίστευτα γλαφυρή και λακωνική: «Πότε το δίνουμε»;  Με την παράθεση αυτού του διαλόγου προφανώς και δε θέλω να καταδείξω ότι οι φοιτητές τα έχουν φορτώσει στον κόκορα (γεγονός αυταπόδεικτο, που δεν επιδέχεται και πολλή συζήτηση), αλλά να επιτείνω την προσοχή στην απίστευτη προσαρμοστικότητα των ανθρώπων στον εκάστοτε διαθέσιμο χρόνο. Με λίγα λόγια, είτε δώσετε σε ένα φοιτητή δύο μέρες για να διαβάσει ένα μάθημα, είτε δέκα, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πάνω κάτω το ίδιο (σε κάποια λογικά πλαίσια πάντα). Αυτό δεν το λέω σαν αρχή, αλλά σαν παράδειγμα, που ισχύει τουλάχιστον για μένα και για κάποιους φίλους. Από αυτό το παράδειγμα, και από πολλά άλλα, φαίνεται πως η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο είναι εξαιρετικά περίπλοκη, και η αντίληψη του χρόνου είναι ομολογουμένως τελείως υποκειμενική. Δε θα επεκταθώ περαιτέρω προς αυτή τη κατεύθυνση διότι την έννοια και την αντίληψη του χρόνου την έχει αναλύσει σε μεγάλο βαθμό η fatal secretary στο «Πέντε λεπτά ακόμα», και με έχει καλύψει επαρκώς. 

Θα ασχοληθώ με μια άλλη πολυσυζητημένη πτυχή του χρόνου: τον «ελεύθερο» χρόνο. Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να χωρίσουμε το διαθέσιμο χρόνο σε δύο είδη, στον ελεύθερο χρόνο και στον «μη ελεύθερο», τον οποίο ας συμφωνήσουμε να τον αποκαλούμε «δεσμευμένο» χρόνο. Στον δεσμευμένο χρόνο, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, οι άνθρωποι ασχολούνται με πράγματα «υποχρεωτικά», όπως το σχολείο, οι σπουδές, η εργασία, οι δουλειές του σπιτιού. Το «υποχρεωτικά» δεν δηλώνει μόνο πράγματα που γίνονται για ικανοποίηση ζωτικών αναγκών, αλλά και για το «ταίριασμα» στα κοινωνικά πρότυπα και τον τρόπο ζωής της κάθε κοινωνίας. Από την άλλη ο ελεύθερος χρόνος, θεωρητικά μιλώντας, είναι αυτός στον οποίο κάνουμε πράγματα της επιλογής μας, που κυρίως αποσκοπούν στην ψυχαγωγία. Από την προσπάθεια ορισμού αυτών των δύο χρόνων, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο διαχωρισμός δεν είναι απόλυτος και ότι οι έννοιες του «ελεύθερου» και του «δεσμευμένου» συγχέονται (πχ η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου συχνά υπαγορεύεται – δεσμεύεται από κοινωνικά πρότυπα). Αλλά δεν πειράζει, εδώ δεν επιχειρούμε μαθηματικές αποδείξεις, τις έννοιες τις εισήγαγα απλά για να βοηθήσουν στη συζήτηση.

Από μια άποψη, ο ελεύθερος χρόνος  θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η υπέρτατη αξία της κοινωνίας μας. Ακόμη και το χρήμα δεν μπορεί να αξιοποιηθεί χωρίς ελεύθερο χρόνο (κάτι που τείνουν να ξεχνούν πολλοί σύγχρονοι ευκατάστατοι). Μπορούμε να δούμε το χρήμα σαν ένα μέσο που μας επιτρέπει καλύτερη και ποιοτικότερη αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου (ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα). Θα ‘λεγε κανείς ότι το να βλέπεις το χρήμα σαν μέσο και όχι σαν αυτοσκοπό είναι μια υγιής αντίληψη, και σίγουρα οδηγεί σε έναν ορθότερο τρόπο ζωής από ότι η εργασιομανία και η απόλυτη αφοσίωση στον δεσμευμένο χρόνο. Με λίγα λόγια, το «εργασία για την καλύτερη αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου» ακούγεται καλύτερο από το «εργασία για την εργασία». Ωστόσο κι αυτή η «καλή» αντίληψη κρύβει παγίδες, μία από τις οποίες είναι η θεοποίηση του ελεύθερου χρόνου και η δαιμονοποίηση του δεσμευμένου. Στη σύγχρονες κοινωνίες αποτελεί κοινή αντίληψη ότι ο «καλός» χρόνος είναι ο ελεύθερος. Ο δεσμευμένος χρόνος αντιμετωπίζεται σαν αναγκαίο κακό, το οποίο πρέπει να υπομένουμε, ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Παράδειγμα της κατάχρησης αυτής τη αντίληψης είναι το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι σκοτώνονται στη δουλειά για πολλά χρόνια για να μπορέσουν να πάνε μια βδομάδα διακοπές, και μάλιστα βλέπουν τη δουλειά σαν αγγαρεία και τις διακοπές σαν ένα είδος αποζημίωσης. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που οι διακοπές δεν αποδειχθούν και τόσο ονειρεμένες όσο τις φανταζόμασταν όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύαμε για αυτές; 

Ε λοιπόν είμαι με τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο η διαδρομή αξίζει πολλά περισσότερα από τον προορισμό. Και τι θέλει να μας πει ο Sir Dreamer, θα αναρωτηθούν πολλοί, ότι η δουλειά είναι καλύτερη από τις διακοπές; ΟΧΙ βέβαια! Αυτό ακριβώς είναι το λάθος στην αντίληψή μας, το να θεωρούμε δηλαδή τον ελεύθερο χρόνο προορισμό και τον δεσμευμένο χρόνο διαδρομή.  Στην πραγματικότητα και τα δύο διαδρομή είναι, η διαδρομή του χρόνου, που έχει μόνη κατάληξη το θάνατο. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε, και ότι πρέπει να αξιοποιούμε κάθε στιγμή του χρόνου, να τη προσμένουμε και να την χαιρόμαστε ταυτόχρονα. Ας μην αφήσουμε την προσμονή του ελεύθερου χρόνου να μας κρατά δέσμιους όλον τον υπόλοιπο καιρό. Ας πάψουμε λοιπόν να βάζουμε ταμπέλες στο χρόνο, γιατί όπως λέει κι ένας στίχος: «ο χρόνος δεν υπάρχει, ο χρόνος είσαι συ και οι άλλοι». 

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου