Pens In Disguise

Γεια σας και πάλι αγαπητοί μου αναγνώστες. Μετά από μια περίοδο μακράς απουσίας λόγω μιας μακράαας ακριβως εξεταστικής, επιστρέφουμε και πάλι.



Αλλά ας αφήσουμε τους συναισθηματισμούς :-Ρ. Λοιπόν σήμερα σκέφτηκα να χαλαρώσουμε λίγο. Όπως ήδη προσέξατε, σήμερα δεν εχουμε θέμα. Και όχι γιατί άδειασε ξαφνικά το κεφάλι μου από ιδέες, κάθε άλλο (στην εξεταστική,ενα περίεργο πράγμα, το μυαλό είναι γεμάτο με ο,τιδήποτε εκτός φυσικά από το τι θα γράψετε στις εξετάσεις, είναι σας βεβαιώ η καλύτερη περίοδος για να γίνετε δημιουργικοί). Θα μιλήσουμε γενικά και ειδικά, για όλους και για όλα (ή τουλάχιστον για όσα προλάβουμε μέχρι να καταλάβω οτι αρχίσατε τα χασμουρητα :-)).

Σήμερα μαντεύω οτι οι περισσότεροι απο εσας θα είστε κάπως κουρασμένοι. Και όχι δε διαθέτω το εσωτερικό μάτι. Απλώς μόλις χθες ξεκίνησε η διανομή συγγραμάτων από το σύστημα Εύδοξος (ειναι που παραλαμβάνεις το σύγγραμμα πλέον νωρίτερα με ΔΟΞΑ και τιμή, γιατί στη σημερινη εποχή  ουκ εν τη καθυστερήσει το ΕΥ) και όσοι ξενυχτούσαν τα βράδια περιμένοντας, με δάχτυλα τρεμάμενα από τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό, να κάνουν τη δήλωσή τους, έτρεξαν (πρωί πρωί με τη δροσούλα) να πιάσουν μια θέση κοντά στο αντίστοιχο κέντρο διανομής, το οποίο αυτές τις μέρες μετατρέπεται στο πιο in στέκι της πόλης.

Όταν πια η διανομή ξεκινά, σύσσωμοι οι φοιτητές ορμάνε στην πόρτα μη και δεν προλάβουν να πάρουν βιβλίο (χωρίς μάλιστα να περάσει δευτερόλεπτο παρά το μούδιασμα από το περίμενε!). Η μάχη που ακολουθεί δεν περιγράφεται με λόγια, σπρωξιές, ξεγυρισμένες αγκωνιές, μερικά "τι μας λες,εγω καθόμουν εδω τοση ώρα, να πας εσύ πίσω" και όλα αυτά φυσικά σε συνδυασμό με το υπέροχα απαθές ύφος της πωλήτριας η οποία σου δίνει τα βιβλία σου όσο πιο αργά μπορεί, πετάγοντας κάθε τόσο ένα "ε μα κάντε επιτέλους λίγο πιο πίσω" με έκείνο το απίστευτα ενοχλημένο βλέμμα (αντί να λέει κι ευχαριστώ που βλέπει και δυο φορές το χρόνο τόσο κόσμο το κατάστημα με τέτοια κρίση ).

Έτσι σιγά σιγά συνειδητοποιούμε οτι ξεκίνησε το καινούριο εξάμηνο (εφ'όσον δηλαδή επιμένουμε ότι 3 μήνες και κατι= ενα εξάμηνο, σύμφωνα πάντα με τη θεωρία των αριθμών βεβαίως βεβαίως) όταν κουβαλάμε αγκομαχώντας μέχρι το σπίτι τα νέα μας συγγράμmατα διερωτώμενοι αν τελικά ισχύει το ρητό "θα βγάζεις το εξάμηνο με τον ιδρώτα του προσώπου σου".

Και αφού επιστρέψουμε πια στο σπίτι μας (σπιτάκι μας), τα αφήνουμε σε μια γωνιά (δεν είναι απαραίτητο να θυμόμαστε σε ποιά) και ανοίγουμε την τηλεόραση για να ενημερωθούμε για τον κόσμο τρώγοντας. Εκεί πεφτουμε (πού αλλού) στα μεσημεριανά ( όχι που θα πετυχαίναμε καμιά καλή εκπομπή, μα πόσο παράλογα απαιτητικοί γινόμαστε μερικές φορές) και ακούμε για μια ακόμη φορά τη διακωμώδηση όλων αυτών που συμβαίνουν (και όσων δε συμβαίνουν, απλά επειδή πρέπει κάπως να καλυφθεί η ώρα της εκπομπής), από τη eurovision και το υβριδικό κομμάτι του Λούκας (πιο υβριδικό και από το νέο μοντέλο της Honda) μέχρι τον σεισμό στην Ιαπωνία με τους "ειδικούς" να μας συμβουλεύουν αν μας πετύχει ο σεισμός μέσα στη θάλασσα  να τρέξουμε γρήγορα στα βουνά και στα λαγκάδια για να προστατευτούμε (με τις σαγιονάρες θα τρέξουμε; Γιατί εγώ τουλαχιστον χωρίς τα Nike μου δε μπορώ να πιάσω καλό χρόνο).

Τουλάχιστον το καλό είναι οτι με όλα αυτά μας δίνονται ακόμα περισσότερες αφορμές για γέλιο. Και νομίζω έτσι όπως επαναδιαμορφώνεται καθημερινά η πραγματικότητα γύρω μας,αυτό είναι που χρειαζόμαστε πιο πολύ.

Νομίζω ήρθε πλέον η ώρα να κλείσω, γιατί έχω πει ήδη αρκετά και ακούω τα βλέφαρά σας που πέφτουν. Καλή αρχή να ευχηθώ σε όλους για το νέο εξάμηνο, καλή δύναμη, νέους καθηγητές για να αγαπήσετε (ή να βασανίσετε, ανάλογα την περίπτωση,γιατί όποιος αγαπάει βασανίζει),γέλιο πολύ και σε μεγάλες δόσεις, ε, και άμα θυμηθείτε εκείνη τη γωνία που αφήσατε τα βιβλία, βάλτε τα βρε αδερφε στη βιβλιοθήκη να μη σκονίζονται (τα ράφια)! Μεχρι να τα ξαναπούμε, να περνάτε καλά όλοι!