Καιρος να λαβει τελος η αναμονη!Oι Pens In Disguise επιστρεφουν στο λημερι τους φερνοντας μαζι τους νεα κειμενα!Οσοι πιστοι...συντονιστειτε!!

Συνεργάτες

Αναγνώστες

Like us on Facebook

Visitors

Πρότεινε σε φίλο

Πρότεινε σε φίλο:

Επικοινωνήστε μαζί μας!

Your Name :
Your Email :
Subject :
Message :
Image (case-sensitive):

Πώς σας φάνηκε το blog;

Από το Blogger.
Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Γεια σας και πάλι αγαπητοί μου αναγνώστες. Μετά από μια περίοδο μακράς απουσίας λόγω μιας μακράαας ακριβως εξεταστικής, επιστρέφουμε και πάλι.



Αλλά ας αφήσουμε τους συναισθηματισμούς :-Ρ. Λοιπόν σήμερα σκέφτηκα να χαλαρώσουμε λίγο. Όπως ήδη προσέξατε, σήμερα δεν εχουμε θέμα. Και όχι γιατί άδειασε ξαφνικά το κεφάλι μου από ιδέες, κάθε άλλο (στην εξεταστική,ενα περίεργο πράγμα, το μυαλό είναι γεμάτο με ο,τιδήποτε εκτός φυσικά από το τι θα γράψετε στις εξετάσεις, είναι σας βεβαιώ η καλύτερη περίοδος για να γίνετε δημιουργικοί). Θα μιλήσουμε γενικά και ειδικά, για όλους και για όλα (ή τουλάχιστον για όσα προλάβουμε μέχρι να καταλάβω οτι αρχίσατε τα χασμουρητα :-)).

Σήμερα μαντεύω οτι οι περισσότεροι απο εσας θα είστε κάπως κουρασμένοι. Και όχι δε διαθέτω το εσωτερικό μάτι. Απλώς μόλις χθες ξεκίνησε η διανομή συγγραμάτων από το σύστημα Εύδοξος (ειναι που παραλαμβάνεις το σύγγραμμα πλέον νωρίτερα με ΔΟΞΑ και τιμή, γιατί στη σημερινη εποχή  ουκ εν τη καθυστερήσει το ΕΥ) και όσοι ξενυχτούσαν τα βράδια περιμένοντας, με δάχτυλα τρεμάμενα από τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό, να κάνουν τη δήλωσή τους, έτρεξαν (πρωί πρωί με τη δροσούλα) να πιάσουν μια θέση κοντά στο αντίστοιχο κέντρο διανομής, το οποίο αυτές τις μέρες μετατρέπεται στο πιο in στέκι της πόλης.

Όταν πια η διανομή ξεκινά, σύσσωμοι οι φοιτητές ορμάνε στην πόρτα μη και δεν προλάβουν να πάρουν βιβλίο (χωρίς μάλιστα να περάσει δευτερόλεπτο παρά το μούδιασμα από το περίμενε!). Η μάχη που ακολουθεί δεν περιγράφεται με λόγια, σπρωξιές, ξεγυρισμένες αγκωνιές, μερικά "τι μας λες,εγω καθόμουν εδω τοση ώρα, να πας εσύ πίσω" και όλα αυτά φυσικά σε συνδυασμό με το υπέροχα απαθές ύφος της πωλήτριας η οποία σου δίνει τα βιβλία σου όσο πιο αργά μπορεί, πετάγοντας κάθε τόσο ένα "ε μα κάντε επιτέλους λίγο πιο πίσω" με έκείνο το απίστευτα ενοχλημένο βλέμμα (αντί να λέει κι ευχαριστώ που βλέπει και δυο φορές το χρόνο τόσο κόσμο το κατάστημα με τέτοια κρίση ).

Έτσι σιγά σιγά συνειδητοποιούμε οτι ξεκίνησε το καινούριο εξάμηνο (εφ'όσον δηλαδή επιμένουμε ότι 3 μήνες και κατι= ενα εξάμηνο, σύμφωνα πάντα με τη θεωρία των αριθμών βεβαίως βεβαίως) όταν κουβαλάμε αγκομαχώντας μέχρι το σπίτι τα νέα μας συγγράμmατα διερωτώμενοι αν τελικά ισχύει το ρητό "θα βγάζεις το εξάμηνο με τον ιδρώτα του προσώπου σου".

Και αφού επιστρέψουμε πια στο σπίτι μας (σπιτάκι μας), τα αφήνουμε σε μια γωνιά (δεν είναι απαραίτητο να θυμόμαστε σε ποιά) και ανοίγουμε την τηλεόραση για να ενημερωθούμε για τον κόσμο τρώγοντας. Εκεί πεφτουμε (πού αλλού) στα μεσημεριανά ( όχι που θα πετυχαίναμε καμιά καλή εκπομπή, μα πόσο παράλογα απαιτητικοί γινόμαστε μερικές φορές) και ακούμε για μια ακόμη φορά τη διακωμώδηση όλων αυτών που συμβαίνουν (και όσων δε συμβαίνουν, απλά επειδή πρέπει κάπως να καλυφθεί η ώρα της εκπομπής), από τη eurovision και το υβριδικό κομμάτι του Λούκας (πιο υβριδικό και από το νέο μοντέλο της Honda) μέχρι τον σεισμό στην Ιαπωνία με τους "ειδικούς" να μας συμβουλεύουν αν μας πετύχει ο σεισμός μέσα στη θάλασσα  να τρέξουμε γρήγορα στα βουνά και στα λαγκάδια για να προστατευτούμε (με τις σαγιονάρες θα τρέξουμε; Γιατί εγώ τουλαχιστον χωρίς τα Nike μου δε μπορώ να πιάσω καλό χρόνο).

Τουλάχιστον το καλό είναι οτι με όλα αυτά μας δίνονται ακόμα περισσότερες αφορμές για γέλιο. Και νομίζω έτσι όπως επαναδιαμορφώνεται καθημερινά η πραγματικότητα γύρω μας,αυτό είναι που χρειαζόμαστε πιο πολύ.

Νομίζω ήρθε πλέον η ώρα να κλείσω, γιατί έχω πει ήδη αρκετά και ακούω τα βλέφαρά σας που πέφτουν. Καλή αρχή να ευχηθώ σε όλους για το νέο εξάμηνο, καλή δύναμη, νέους καθηγητές για να αγαπήσετε (ή να βασανίσετε, ανάλογα την περίπτωση,γιατί όποιος αγαπάει βασανίζει),γέλιο πολύ και σε μεγάλες δόσεις, ε, και άμα θυμηθείτε εκείνη τη γωνία που αφήσατε τα βιβλία, βάλτε τα βρε αδερφε στη βιβλιοθήκη να μη σκονίζονται (τα ράφια)! Μεχρι να τα ξαναπούμε, να περνάτε καλά όλοι!







Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
Επιτέλους επιστρέφουμε με ένα κείμενο μετά από ένα τεράστιο διάλειμμα που περιελάμβανε τις πέντε βδομάδες μιας εξουθενωτικά εξαντλητικής εξεταστικής περιόδου και ακόμη (για να λέμε και την αλήθεια), δύο τουλάχιστον βδομάδες «μετεξεταστικής» περιόδου, μιας περιόδου απόλυτης αδράνειας και διάχυτης αποχαυνωτικής ευτυχίας, που δε μας άφησε να ασχοληθούμε με τίποτα συγκεκριμένο, και φυσικά ούτε με το γράψιμο.

Πάντως η εξεταστική περίοδος υπήρξε πηγή πολλών σκέψεων για πολλά και διάφορα θέματα, όπως είναι η έννοια και οι ιδιότητες του χρόνου. Δεν αποτελεί έκπληξη που η εξεταστική μου έφερε το χρόνο στο νου, αφού αποτελεί μια περίοδο στην οποία έχουμε απόλυτη ανάγκη τις συστολοδιαστολικές ιδιότητες της «τέταρτης διάστασης». Η αφορμή για αυτές τις σκέψεις περί χρόνου υπήρξε μια ιστοριούλα που άκουσα και νομίζω πρέπει να την μάθετε κι εσείς: Ρωτάνε λοιπόν έναν φοιτητή πόσο χρόνο χρειάζεται να διαβάσει για το τάδε μάθημα. Η απάντησή λοιπόν, είναι απίστευτα γλαφυρή και λακωνική: «Πότε το δίνουμε»;  Με την παράθεση αυτού του διαλόγου προφανώς και δε θέλω να καταδείξω ότι οι φοιτητές τα έχουν φορτώσει στον κόκορα (γεγονός αυταπόδεικτο, που δεν επιδέχεται και πολλή συζήτηση), αλλά να επιτείνω την προσοχή στην απίστευτη προσαρμοστικότητα των ανθρώπων στον εκάστοτε διαθέσιμο χρόνο. Με λίγα λόγια, είτε δώσετε σε ένα φοιτητή δύο μέρες για να διαβάσει ένα μάθημα, είτε δέκα, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πάνω κάτω το ίδιο (σε κάποια λογικά πλαίσια πάντα). Αυτό δεν το λέω σαν αρχή, αλλά σαν παράδειγμα, που ισχύει τουλάχιστον για μένα και για κάποιους φίλους. Από αυτό το παράδειγμα, και από πολλά άλλα, φαίνεται πως η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο είναι εξαιρετικά περίπλοκη, και η αντίληψη του χρόνου είναι ομολογουμένως τελείως υποκειμενική. Δε θα επεκταθώ περαιτέρω προς αυτή τη κατεύθυνση διότι την έννοια και την αντίληψη του χρόνου την έχει αναλύσει σε μεγάλο βαθμό η fatal secretary στο «Πέντε λεπτά ακόμα», και με έχει καλύψει επαρκώς. 

Θα ασχοληθώ με μια άλλη πολυσυζητημένη πτυχή του χρόνου: τον «ελεύθερο» χρόνο. Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να χωρίσουμε το διαθέσιμο χρόνο σε δύο είδη, στον ελεύθερο χρόνο και στον «μη ελεύθερο», τον οποίο ας συμφωνήσουμε να τον αποκαλούμε «δεσμευμένο» χρόνο. Στον δεσμευμένο χρόνο, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, οι άνθρωποι ασχολούνται με πράγματα «υποχρεωτικά», όπως το σχολείο, οι σπουδές, η εργασία, οι δουλειές του σπιτιού. Το «υποχρεωτικά» δεν δηλώνει μόνο πράγματα που γίνονται για ικανοποίηση ζωτικών αναγκών, αλλά και για το «ταίριασμα» στα κοινωνικά πρότυπα και τον τρόπο ζωής της κάθε κοινωνίας. Από την άλλη ο ελεύθερος χρόνος, θεωρητικά μιλώντας, είναι αυτός στον οποίο κάνουμε πράγματα της επιλογής μας, που κυρίως αποσκοπούν στην ψυχαγωγία. Από την προσπάθεια ορισμού αυτών των δύο χρόνων, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο διαχωρισμός δεν είναι απόλυτος και ότι οι έννοιες του «ελεύθερου» και του «δεσμευμένου» συγχέονται (πχ η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου συχνά υπαγορεύεται – δεσμεύεται από κοινωνικά πρότυπα). Αλλά δεν πειράζει, εδώ δεν επιχειρούμε μαθηματικές αποδείξεις, τις έννοιες τις εισήγαγα απλά για να βοηθήσουν στη συζήτηση.

Από μια άποψη, ο ελεύθερος χρόνος  θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η υπέρτατη αξία της κοινωνίας μας. Ακόμη και το χρήμα δεν μπορεί να αξιοποιηθεί χωρίς ελεύθερο χρόνο (κάτι που τείνουν να ξεχνούν πολλοί σύγχρονοι ευκατάστατοι). Μπορούμε να δούμε το χρήμα σαν ένα μέσο που μας επιτρέπει καλύτερη και ποιοτικότερη αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου (ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα). Θα ‘λεγε κανείς ότι το να βλέπεις το χρήμα σαν μέσο και όχι σαν αυτοσκοπό είναι μια υγιής αντίληψη, και σίγουρα οδηγεί σε έναν ορθότερο τρόπο ζωής από ότι η εργασιομανία και η απόλυτη αφοσίωση στον δεσμευμένο χρόνο. Με λίγα λόγια, το «εργασία για την καλύτερη αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου» ακούγεται καλύτερο από το «εργασία για την εργασία». Ωστόσο κι αυτή η «καλή» αντίληψη κρύβει παγίδες, μία από τις οποίες είναι η θεοποίηση του ελεύθερου χρόνου και η δαιμονοποίηση του δεσμευμένου. Στη σύγχρονες κοινωνίες αποτελεί κοινή αντίληψη ότι ο «καλός» χρόνος είναι ο ελεύθερος. Ο δεσμευμένος χρόνος αντιμετωπίζεται σαν αναγκαίο κακό, το οποίο πρέπει να υπομένουμε, ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Παράδειγμα της κατάχρησης αυτής τη αντίληψης είναι το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι σκοτώνονται στη δουλειά για πολλά χρόνια για να μπορέσουν να πάνε μια βδομάδα διακοπές, και μάλιστα βλέπουν τη δουλειά σαν αγγαρεία και τις διακοπές σαν ένα είδος αποζημίωσης. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που οι διακοπές δεν αποδειχθούν και τόσο ονειρεμένες όσο τις φανταζόμασταν όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύαμε για αυτές; 

Ε λοιπόν είμαι με τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο η διαδρομή αξίζει πολλά περισσότερα από τον προορισμό. Και τι θέλει να μας πει ο Sir Dreamer, θα αναρωτηθούν πολλοί, ότι η δουλειά είναι καλύτερη από τις διακοπές; ΟΧΙ βέβαια! Αυτό ακριβώς είναι το λάθος στην αντίληψή μας, το να θεωρούμε δηλαδή τον ελεύθερο χρόνο προορισμό και τον δεσμευμένο χρόνο διαδρομή.  Στην πραγματικότητα και τα δύο διαδρομή είναι, η διαδρομή του χρόνου, που έχει μόνη κατάληξη το θάνατο. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε, και ότι πρέπει να αξιοποιούμε κάθε στιγμή του χρόνου, να τη προσμένουμε και να την χαιρόμαστε ταυτόχρονα. Ας μην αφήσουμε την προσμονή του ελεύθερου χρόνου να μας κρατά δέσμιους όλον τον υπόλοιπο καιρό. Ας πάψουμε λοιπόν να βάζουμε ταμπέλες στο χρόνο, γιατί όπως λέει κι ένας στίχος: «ο χρόνος δεν υπάρχει, ο χρόνος είσαι συ και οι άλλοι». 

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Τριαντα μία Δεκεμβρίου δυο χιλιάδες δέκα, ημέρα Παρασκευή, ώρα εφτά μετά μεσημβρίας.

Λίγες ώρες έμειναν ακόμη για το τέλος της ημέρας, για το κλείσιμο αυτής της χρονιάς. Κι εγώ γράφω. Σε σας και σε μενα. Για όσα σε λίγο θα'χουν περάσει και γι'αυτα που ετοιμάζονται να' ρθούν. Γιατί, βλέπετε, το τέλος του χρόνου δεν είναι καθόλου σαν το "και ζήσαν αυτοί καλά". Ο χρόνος είναι μια ιστορία ολωσδιόλου διαφορετική.

Φτάσαμε λοιπόν εδώ. Ένας χρόνος ακόμα πλησιάζει στο τέρμα του. Όλοι μας σήμερα, όπου και να είμαστε, είτε στο σπίτι με την οικογένεια και τους φίλους, είτε έξω στα διάφορα μαγαζιά που έχουν ντυθεί τα καλύτερά τους για να υποδεχτούν το νέο χρόνο (ή μάλλον τα λεφτά των καλεσμένων που θα περάσουν σ' αυτά την Πρωτοχρονιάτικη γιορτή), είτε ακόμα και μόνοι μας κάπου εκεί έξω (σαν τους εξωγήινους ένα πράγμα), θα ζήσουμε την "αλλαγή". Κάποιοι από σας νιώθουν ίσως λύπη, κάποιοι άλλοι ανακούφιση. Για κάποιους το γεγονός από μόνο του αρκεί να τους γεμίσει χαρά, για κάποιους άλλους το πράγμα δεν παρουσιάζει τίποτα ιδιαίτερο, είναι ένα ακόμα τικ του ρολογιού (ή και καθόλου τικ αν δεν έχουν ρολόι μαζί τους).

Αλλαγή λοιπόν. Τη νιώθετε, αλήθεια; Την προσμένετε, ελπίζετε γι' αυτήν, την εύχεστε; Προσωπικά δε νομίζω να έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα μερικά δευτερόλεπτα ή μέρες μετά. Αλλά, βέβαια, είναι όλα στο κεφάλι σας. Το αν θα αλλάξει κάτι ο καινούριος χρόνος ή όχι, αυτό το αποφασίζετε εσείς, εξαρτάται, όπως καταλαβαίνετε, σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα.

Σύμφωνα πάντως με το χαμηλόφωνο μουρμουρητό (ή τις κάπως εντονότερες δηλώσεις μερικών) που ακούγεται σε όλες τις γωνίες, δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά αυτή που μας φεύγει, κατά κοινή παραδοχή. Κρίση, δάνεια, Τρόικα, λίγο οι τσέπες που σφίξανε (λίγο ακόμα και θα σκάσουν), λίγο η δυσοίωνη φλυαρία των ΜΜΕ, κάτι η γραφειοκρατία για να τακτοποιήσουμε τους ημιυπαίθριους και η ατελείωτη χαρτούρα των αποδείξεων που μαζέψαμε τους τελευταίους μήνες, δε θάλεγαν και πολλοί ότι λυπούνται ποτ το 2010 φτάνει στο τέλος του.

Δεν μπορώ βέβαια να πάρω όρκο ότι δεν φοβούνται και το 2011 που μας έρχεται, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Ως και ο Αη Βασίλης προβλέπεται να σφίξει το ζωνάρι. Τόσο από την κρίση όσο και από την αναγκαστική δίαιτα (καιρος ήταν,τι μονο εμεις και η Ζιζελ θα ψοφαμε της πείνας για μια καλλίγραμμη σιλουέτα), ευκαιρία μια και δεν κοστίζει, μην κοιτάτε που κάτι κυρίες αφήνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν στα ινστιτούτα αισθητικής και διαιτολογιας βεβαίως βεβαίως.

Χωρίς να μπορώ να ξέρω τις ελπίδες,τους φόβους σας ή τα σχέδιά σας για τη νέα χρονιά, δε μου μένει παρά να σας ευχηθώ ό,τι καλύτερο μέσα από την καρδιά μου. Θυμηθείτε, η αλλαγή του χρόνου δεν είναι ουσιαστικά τίποτα το τρομερό (ακόμα κι αν πλησιάζει εξεταστική ή η πρώτη δόση για το διακοποδάνειο που πήρατε πέρυσι). Από Δευτέρα, ή από Τρίτη μάλλον, όλοι πίσω στα πόστα σας. Αν, παρ'ολ'αυτά, νιώθετε μεγάλη και αγιάτρευτη στενοχώρια, τι να πουν και οι καημένοι οι ζαχαροπλάστες που τέτοιες μέρες δεν παύουν να ασχολούνται με τα γλυκά που έχετε στο τραπέζι σας (αν έχετε χρυσοχέρα γιαγιά πάω πάσο,ή μάλλον όχι,σκεφτείτε αυτήν).

Αν πάλι επιμένετε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, δοκιμάστε να αλλάξετε τον εαυτό σας. προσπαθήστε περισσότερο, αγαπήστε περισσότερο, γελάστε περισσότερο. Δεν υπάρχουν τίποτα οδηγίες πρόχειρες, αλλα σας εμπιστεύομαι οτι θα τα καταφέρετε. Α, και κρατήστε κοντά όσους αγαπάτε. Για να σας βοηθήσουν να συνεχίστε τη δίαιτα :Ρ. Μα γιατί γελάτε, σοβαρά το λέω. Ο νέος βελτιωμένος τρόπος ζωής σας, εκτός του αποτελεί μια δίαιτα εξ ορισμού, είναι επίσης τόσο δύσκολος όσο και μια δίαιτα για να τηρηθεί. Πάντα θα βάλλεστε από προβλήματα και στεναχώριες που θα σας βαραίνουν όσο και μια τεράστια βασιλόπιτα, όπως και πάντα θα λέτε "από Δευτέρα", και θα ξέρετε ότι η προσπάθεια τουλάχιστον μετράει...Είχα δεν είχα, δεν συγκράτησα την πένα μου πάλι, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (ή τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα) :)

Ευχές και από τους τρεις μας για μια πραγματικά Καλή Χρονιά!


γράφει η Fatal Secretary για τους Pens In Disguise
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Έχουμε Χριστούγεννα απόψε! Σε λίγο οι μαμάδες θα προσπαθήσουν να βάλουν για ύπνο τα μικρά παιδιά, μα αυτά θα αντιστέκονται πεισματικά και θα λένε ότι θέλουν να μείνουν ξύπνια για να δουν τον Αϊ- Βασίλη  να φέρνει τα δώρα. Τελικά οι μαμάδες θα νικήσουν σε αυτήν την επική μάχη και τα παιδιά θα κάνουν ότι πέφτουν για ύπνο. Θα κλείσουν τα ματάκια τους και θα παριστάνουν τα κοιμισμένα, αλλά στην πραγματικότητα θα παραφυλάνε μήπως και ακούσουν κάνα περίεργο ήχο από τη καμινάδα. Κάποτε τα κάναμε κι εμείς αυτά, αλλά όπως θα θυμάστε, ο ύπνος τελικά πάντα νικάει, και σε παίρνει χωρίς να το καταλάβεις. Ακόμα και στον ύπνο όμως, οι παιδικές ψυχές παραμένουν ανήσυχες και εκστασιασμένες από την προσμονή των δώρων της επόμενης ημέρας. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά θα ξυπνήσουν πρωί πρωί, πριν από όλους τους άλλους, φωνάζοντας «Είναι Χριστούγεννα», θα ρίξουν μια κλεφτή ματιά έξω απ’ το παράθυρο, μπας και έγινε κάνα θαύμα και χιόνισε, και μετά θα τρέξουν με προσμονή κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν στην εποχή που όλα είναι πιθανά, στην παιδική ηλικία. Μα τώρα που μεγαλώσαμε πια τι γίνεται με τα Χριστούγεννα; Νιώθουμε την ίδια χαρά, την ίδια «έκσταση», την ίδια ανεπιτήδευτη ευτυχία; Συγνώμη που θα στεναχωρήσω τους αθεράπευτα ρομαντικούς αλλά, ΟΧΙ. Και πιστεύω πως δε μιλάω μόνο για τον εαυτό μου, το βλέπω και στους γύρω μου αυτό. Σίγουρα τα Χριστούγεννα είναι για τους περισσότερους μια χαρούμενη εποχή, μα αυτή η χαρά είναι σε πολλές περιπτώσεις κάπως επιτηδευμένη. Τα Χριστούγεννα για τους «μεγάλους» έχουν καταντήσει κάτι σαν «η εποχή της προγραμματισμένης ευτυχίας».  Είναι η περίοδος που όλοι μας φοράμε το καλό μας χαμόγελο, γεμίζουμε ξαφνικά με καλοσύνη για όλο ο κόσμο, νιώθουμε την ανάγκη να βοηθήσουμε τους άπορους , προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το πολυθρύλητο «μήνυμα των Χριστουγέννων» κα άλλα τοιούτα. Αλλά περιέργως, για όλα αυτά ειδικά τώρα μας έρχεται η διάθεση.

Για όλη αυτήν την μαζική χαρά φαντάζομαι πως υπάρχει εξήγηση. Ας παρακολουθήσουμε μαζί τη διαδικασία της δημιουργίας και της μαζικοποίησής της: Η ειλικρινής χαρά ξεκινά από κάποιες εστίες και για συγκεκριμένους λόγους. «Ένα αρχή ην τα δώρα», ναι, τα δώρα, η απόκτηση δηλαδή υλικών αγαθών, και δη τσάμπα, αποτελεί μέγιστη πηγή χαράς, αυτό δε χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις. Και δε χαιρόμαστε μόνο να παίρνουμε δώρα, χαιρόμαστε και να τα δίνουμε, νιώθουμε μια ικανοποίηση από αυτή τη διαδικασία. Τώρα βέβαια δε ξέρω αν αυτή προέρχεται από τον απέραντο αλτρουισμό μας ή από την εγωιστική ικανοποίηση που λαμβάνουμε ακούγοντας τα «ευχαριστώ» και από το γεγονός ότι νομίζουμε πως κάναμε κάτι τρομερά καλό και σπουδαίο. Στα πλαίσια αυτού του κειμένου δε με ενδιαφέρει τι από τα δύο ισχύει, σημασία έχει το αποτέλεσμα: χαρά και ικανοποίηση. Μια άλλη μέγιστη πηγή χαράς είναι αυτό που αποκαλούμε γενικά «Χριστουγεννιάτικο κλίμα». Σε αυτό περιλαμβάνονται Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ταινίες τύπου «Home Alone», γιορτινό τραπέζι, γλυκά, λαμπιόνια, στολισμός, βόλτες στην αγορά κλπ. Η ισχύς όλων αυτών έγκειται στο γεγονός ότι στο μυαλό μας τα έχουμε συνδυάσει με ευχάριστες σκέψεις και θετικούς συνειρμούς. Αυτός ο συνδυασμός που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία, δηλαδή την εποχή που πραγματικά χαιρόμασταν τα Χριστούγεννα. Α, και φυσικά να μην ξεχάσω έναν ακόμα σημαντικότατο λόγο που χαιρόμαστε τα Χριστούγεννα: Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ. 

Ωραία, είπαμε για τις πηγές ειλικρινούς Χριστουγεννιάτικης χαράς. Ας δούμε τι γίνεται στη συνέχεια. Η χαρά είναι παράσιτο άκρως μεταδοτικό, οπότε ξεκινώντας από αυτές τις εστίες εξαπλώνεται γρήγορα σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους. Εδώ παίζει το ρόλο της η μαζοποίηση και ο κομφορμισμός. Πολλοί χαιρόμαστε, απλώς επειδή χαίρονται κι οι άλλοι. Κι ακόμα κι αν δεν έχουμε καμία διάθεση να χαρούμε παριστάνουμε τους ευτυχισμένους για να ταιριάζουμε στο Χριστουγεννιάτικο κλίμα. Το ενδιαφέρον είναι  ότι πολλές φορές πείθουμε και τους ίδιου μας τους εαυτούς ότι είμαστε χαρούμενοι. Και κάπως έτσι λοιπόν, εισέρχεται ο Δυτικός κόσμος στην εποχή της προγραμματισμένης ευτυχίας και καλοσύνης. Στο κάτω κάτω της γραφής όμως τι μας νοιάζει πως προκύπτει η Χριστουγεννιάτικη χαρά; Η ευτυχία είναι πάντα ευτυχία, οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτιολογία της. Τι μας νοιάζει αν προκύπτει από αυθυποβολή, από αυταπάτες, από μαζοποίηση ή καταναλωτισμό; Εξάλλου το μυστικό της ευτυχίας είναι να απολαμβάνεις τα ψέματα και τις απάτες της ζωής. Άρα ας μη νιώθουμε τύψεις για την ευτυχία μας και ας χαρούμε τα Χριστούγεννα. Ας μη ψάχνουμε από πού προέρχεται η χαρά, απλά δε μας νοιάζει.

Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι η υποκρισία μας ως προς πολλά θέματα αυτήν την εποχή του χρόνου.  Και καλά μας πιάνει τώρα η συμπόνια για όλους τους δύστυχους αυτού του κόσμου  και γινόμαστε αγγελούδια. Λες και όλον τον υπόλοιπο χρόνο οι άνθρωποι δε πεινάνε, λες και δε χρειάζεται να είμαστε πάντα ευγενικοί και να δείχνουμε στους γύρω μας πόσο τους αγαπάμε. Βέβαια και αυτό κάτι είναι, να θυμόμαστε έστω μια φορά το χρόνο ότι είμαστε άνθρωποι , ας πάψουμε όμως να χρησιμοποιούμε αυτήν την έξαρση Χριστουγεννιάτικης καλοσύνης για να είμαστε αναίσθητοι όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Ωχ, άρχισα να γίνομαι διδακτικός, και δε το θέλω, δεν γράφω για να κάνω κήρυγμα, οπότε ας σταματήσω εδώ καλύτερα. Σας εύχομαι ευτυχισμένα Χριστούγεννα, και αντλείστε τη χαρά απ’ όπου εσείς θέλετε, αρκεί να είναι ειλικρινής. Κι αν πάλι δε σας έρχεται χαρά για κανένα από τους παραπάνω λόγους και αν ακόμα είστε από κείνους που τους πιάνει μελαγχολία τα Χριστούγεννα, δε πειράζει, μη προσπαθείτε με το ζόρι να μπείτε στο κλίμα των ημερών, θα χαρείτε μιαν άλλη μέρα…

Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Πλησιάζουν οι μέρες...Βρισκόμαστε μόλις μια βδομάδα μακριά από τα Χριστούγεννα και η πόλη μοιάζει έτοιμη να γιορτάσει για ακόμα μια φορά τη γέννηση του βρέφους που έμελλε να σημαδέψει τόσο απόλυτα την ανθρώπινη ιστορία. Δρόμοι φωτισμένοι και γεμάτοι κίνηση, βιτρίνες στολισμένες που προσκαλούν τον κόσμο που πηγαινοέρχεται βιαστικά να τις θαυμάσει, αναψοκοκκινισμένα από το κρύο πρόσωπα, χέρια γεμάτα δώρα, ίσως και λίγο χιόνι, κάτι δύσκολο αλλά όπως αποδείχθηκε όχι αδύνατο για το πιο θερμό έτος στην ιστορία...και φυσικά μυρωδιές. Γλυκές μυρωδιές που αναδύονται από κάθε γωνιά και περιέχουν το άρωμα από εκατοντάδες μελομακάρονα, τσουρέκια, βασιλόπιτες, αποτέλεσμα της πυρετώδους Χριστουγεννιάτικης προετοιμασίας.

Σήμερα όλα αυτά. Δύο χιλιάδες και δεκα χρόνια μετά. Τα πάντα έχουν αλλάξει και όμως τα πάντα είναι ίδια. Με αυτόν τον απίστευτο και μοναδικό τρόπο που μόνο ο χρόνος μπορεί να ξέρει. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν για το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα και τώρα μιλούν για πνεύμα καταναλωτικό. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν για ένα αστέρι και τώρα μιλούν για τα χιλιάδες αστέρια που κοσμούν τους δρόμους και τις πλατείες. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν ακόμα για έναν Άνθρωπο με δώρα αγάπης και τώρα έχουν να λένε για τη σούπερ φανταστική βιομηχανία στο χωριό του Santa Claus.

Και τίποτα απ'αυτά δεν έχει σημασία. Γιατί οι άνθρωποι μείναν οι ίδιοι. Και ζητούν τα ίδια πράγματα όπως και παλιά. Εκείνα που ονομάζουμε πράγματα αλλά δεν είναι. Γιατί η κρίση δεν ήρθε τώρα αλλά ήταν πάντα εδώ. Γιατί απλούστατα ποτέ δεν υπήρξε κρίση. Ποτέ τίποτα, ο,τι κι αν λενε οι δύσπιστοι, δεν πήγαινε ρολόι και οι τσέπες είχαν πάντοτε λιγότερα απ'οσα μπορούσαν να χωρέσουν. Όμως τα παιδιά περίμεναν πάντα με χαρά. Η Πρώτη Ιστορία συγκινούσε πάντα τις καρδιές των απλών και ο μύθος ενέτεινε την προσμονή. Η ανάγκη των ανθρώπων για αγάπη και αλήθεια παρέμεινε η ίδια όπως και η επιθυμία τους να αναστηλώσουν τα ερείπια της πραγματικότητας που αποκαλύφθηκε με την κατάρριψη του μύθου, τη στιγμή που πιάσαμε τον μπαμπά με την κόκκινη στολή. Ακόμα κι αν μετατρέψαμε το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι σε ρεβεγιόν και τη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα σε έξαλλο καρναβάλι, υποσυνείδητα αποζητούμε ό,τι από την αρχή γνωρίζαμε πως χρειαζόμαστε, την ζεστασιά, την οικογένεια, το παραμύθι.

Όσο το ρεύμα του σύγχρονου, της ψυχρής λογικής, της πραγματικότητας δυναμώνει, τόσο μεγαλώνει αντίστοιχα και η ανάγκη μας για παραμύθι, παράδοση-η τελευταία σανίδα από την οποία κρατιόμαστε-, συναίσθημα. Όσο κι αν επιμένουμε να την αγνοούμε. Γιατί δεν είμαστε παρά παιδιά, και κάπου μέσα μας θα περιμένουμε πάντα τον Άγιο Βασίλη να μας φέρει το δώρο, που δεν είναι άλλο από ένα μικρό αλλά πολύτιμο για την ψυχή μας διάστημα χαράς, μαγείας, αγάπης. Γιατί δεν χρειάζεται τίποτ' άλλο παρά αγάπη ακριβώς για να νιώσουμε Χριστούγεννα. Μη διστάζετε λοιπόν να την αφήσετε να σας κυριεύσει. Δώστε αγάπη παντού γύρω σας. Και τότε θα δείτε πως όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα, θα' ναι κάθε μέρα Χριστούγεννα για σας.


Καλά Χριστούγεννα λοιπόν κύριοι,
Fatal Secretary
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Επειδή υπάρχει μια "διαμάχη" για το ποιούς ονομάζεις φίλους και ποιους γνωστούς, είπα να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα:



Άγνωστος 1: Ε, νταξ, εδώ είναι αυτοί που δεν τους ξέρεις, δε σε ξέρουν, υποφέρεις και υποφέρουν που λέει και το τραγούδι.

Άγνωστος 2: Άγνωστοι 2 είναι αυτοί που γνωρίζεστε φατσικά αλλά ένα γεια δε λέτε, θα σας πέσει η μυτη!





Γνωστός 1: Τον βλέπεις και του λες "γειά", "γεια τι λέει", "γειά τι κάνεις", "γειά τι γίνετε", κατάλαβες τέλοσπάντων, αλλά η συνομιλία σας δεν κρατάει πάνω από 3,48 δευτερόλεπτα. Πολλές φορές ο ένας από τους 2 σκέφτεται "ποιός ήταν αυτός?"

Γνωστός 2: Χαιρετιέστε με σχετική εγκαρδιότητα, μιλάτε λίγο, κάνετε χειραψίες άντε και κανά add στο facebook.

Γνωστός 3: Χαιρετιέστε σαν να είστε φίλοι από παλιά, παρόλου που γνωριστήκατε μόλις την προηγούμενη βδομάδα.



Φίλος 1: Και περάσαμε στους φίλους. Ο φίλος 1 είναι αυτός που είναι και δεν είναι στην παρέα, που θα βγείτε καμιά φορά το χρόνο για καφέ, θα σου πει "τι νέα" λες και ήξερε και τα παλιά, που θα σε καθυστερήσει όταν τρέχεις γιατί θα χάσεις το λεωφορείο επειδή πιστεύει ότι έχετε τόσα πολλά να πείτε. Τον έχεις φίλο στο facebook, και όταν είσαι online πετάγεται το παραθυράκι με τη φάτσα του.

Φίλος 2: Μιλάτε συχνά, κάνετε παρέα, αναλύετε τον καιρό, το ΔΝΤ και το ροζ DVD της Τζούλιας, αλλά ως εκεί. Άντε και κανά καφέ ή κανά ποτό-μπόμπα. Αυτά. Α! Και συνήθως έχεις και το κινητό του αλλά η μόνη χρησιμότητά του είναι του στέλνεις "Χρόνια Πόλλά, Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος" και να σου γεμίζει τη μνήμη.

Φίλος 3: Πάμε σε άλλο στάδιο τώρα. Εδώ εντάξει, δεν μπορώ να πω, μιλάτε, περνάτε καλά, βγαίνετε έξω μαζί, γενικά είστε στην ίδια παρέα. Από αυτήν την κατηγορία ξεπηδούν οι κολλητοί.




Κολλητός: Είναι η πιο δυνατή αλλά και η πιο ολιγομελής κατηγορία. Έχεις 1-2, το πολύ 4, άντε 5 σου βάζω. Κολλητός είναι αυτός στον οποίο εκμυστηρεύεσαι ό,τι έχεις κάνει, ό,τι έχεις σκεφτεί να κάνεις και ό,τι φοβάσαι να ομολογήσεις και στον εαυτό σου ότι θα κάνεις. Είναι αυτός που ξέρει τα πάντα για σένα, αυτός που γνωρίζει κάθε πτυχή του χαρακτήρα σου και παρόλα αυτά (επιμένει να) είναι φίλος σου.



Κακές κατηγορίες:

Με το ζόρι φίλος: Παρακλάδι του "φίλος 1". Οκ, χαιρετιόμαστε, μιλάμε, αλλά μη με πρήζεις! Δε σε θέλω για φίλο μου, πώς το λένε!







Φίλος-κατάσταση: Κι άλλο παρακλάδι του "φίλος 1". Ο συγκεκριμένος αναρριχήθηκε πολύ γρήγορα από το "άγνωστος 1" στο "φίλος 1" για έναν και μόνο λόγο: "Θα μου κάνεις κατάσταση με εκείνη τη φίλη σου;" και μετά ούτε να σε φτύσει.







Φίλος-Σκληρό Καρύδι: Εδώ ανήκουν εκείνα τα άτομα που συμπαθείς και προσπαθείς να τα κάνεις φίιλους σου, παίρνεις τηλέφωνα, τους μιλάς στο fb, τους χαιρετάς μες την καλή χαρά, αυτοί παγοκολώνα. Ε δε θα σε παρακαλάω κιόλας, άντε (συνέχεια ακατάλληλη).





Φίλος-Καρυοφύλλος: Κλασική κατηγορία στην οποία πέφτουν πολλοί άντρες όταν θέλουν να πλησιάσουν μια κοπέλα. Πορεύονται έχοντας κατά νου το γνωστό ρητό "φίλοι φίλοι καριοφύλλι" και όταν φτάνει η μεγάλη στιγμή σου λέει η άλλη "σε βλέπω μόνο σαν φίλος". Ύστερα αν πάρεις το καριοφίλι και της ρίξεις καμιά θα φταίς;
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Λεξικό Cyber-laughing


  • click”,”….. likes this: Οκ, αστείο, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Το να «σου αρέσει» μία αστεία κατάσταση, είναι κάποιες φορές ένας ευγενικός τρόπος να πεις «αχ! παραλίγο να γίνεις αστείος».
  • xaxa: Αστείο. Προφανώς ο user βαριέται γι’ αυτό έβαλε μόνο 2
    «χα».
  • xixixi: Γελάω πονηρά, μέσα απ’ τα δόντια (σχεδόν), λίγο σιωπηλά. Έχω κάνει σκανταλιά και τώρα απολαμβάνω τους άλλους που την πατάνε εξαιτίας μου.
  • xexexe: Χαιρέκακο γέλιο. Μόλις έκανα κάτι κακό και μ’ άρεσε.
  • mouxaxaxa:  Πιο χαιρέκακο γέλιο απ’ το xexexe. Εδώ δε φοβάσαι να αποκαλύψεις την κακία σου, εδώ ξεδιπλώνεις το ταλέντο σου να σπέρνεις την καταστροφή.
  • xoxoxo:  Ή αλλιώς «Γέλιο της Πρωτοχρονιάς» μιας κι έτσι γελάει ο Άη Βασίλης που μας φέρνει τα δώρα. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς παρατηρείται μία ραγδαία αύξηση της χρήσης αυτού του τύπου γέλιου, πιθανώς για να καλοπιάσουν τον Άγιο.
  • xaxaxa: Γελάω πολύ, πάρα πολύ. Το εύρος του γέλιου είναι ανάλογο του πλήθους των “xa”.
  • hahaha: Γελάω πολύ. Έχει σχεδόν ταυτόσημη σημασία με το xaxaxa. Μερικές φορές μπορεί να σημαίνει ότι κόβεται η ανάσα σου από το γέλιο (λόγω της χρήσης του “h” αντί του “x”).
  • LOL: laughing out loud. Γελάω δυνατά, πολύ δυνατά. Να ακούγεται το «χα».
  • xa0xa0xa0: Πραγματικά περίεργος τρόπος γέλιου. Σημαίνει ξεκαρδίζομαι, γελάω μέχρι δακρύων. Το 0 πιθανώς δηλώνει το ορθάνοιχτο στόμα εξαιτίας του γέλιου.
  • axaxaaaaxxaaxaaxxaaax: Σκάω στα γέλια, δεν μπορώ να συγκρατηθώ, αχ αχ είναι πολύ αστείο, ούτε τα «χα» δεν μπορώ να γράψω σωστά (ή δεν προλαβαίνω γιατί κατουριέμαι απ’ τα γέλια)
  • lmao: laughing my ass off. Γελάω με τον κ*λο μου (πώς λέμε γελάω με την ψυχή μου), γελάω χτυπώντας κάτω τον κ*λο μου… Πάντως κάτι με κ*λο έχει να κάνει, είναι εμφανές.
  • ROFL: Rolling on the floor laughing. Μιλάμε λύνομαι στα γέλια, πέφτω κάτω, στρυφογυρίζω, χτυπιέμαι στα πατώματα απ’ τα γέλια… ουφ… μπα σε καλό σου…



Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

 -Αν σ' έδειξε η τηλεόραση για 2'' και νομίζεις ότι σε ξέρει ο κόσμος όλος, τότε είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν είσαι κορίτσι, έχεις ύψος 1.80 και πιστεύεις ότι είσαι όμορφη ασχέτως της μούρης σου, τότε είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν νιώθεις ότι το 9 είναι αποτυχία, είσαι ΨΩΝΙΟ! Με άριστα το 10, ε! Αν είναι με άριστα το 20, τότε σε καταλαβαίνω...

-Αν περνάς με κάμπριο έξω από τα μπαρ με τη μουσική στη διαπασών, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν φοράς 20ποντο τακούνι και δεν μπορείς να περπατήσεις, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν θεωρείς Ελλάδα μόνο την Αθήνα, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν μόλις απέκτησες boyfriend/girlfriend και τον/την επιδεικνύεις σε όλους, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν είσαι ναζιάρα, μιγιάγγιχτη και ζουζουνίτσα, (έλεος) είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν χρησιμοποιείς english words μέσα στην πρότασή σου, guess what, you are a ΨΩΝΙΟ!

-Αν πιστεύεις ότι είσαι ο πιο έξυπνος απ' όλους και συνεχίζεις να πιστεύεις ότι δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν για να πας στο supermarket ετοιμάζεσαι 1 ώρα και εμφανίζεσαι με Gucci και Dior ενώ όλοι οι άλλοι είμαστε (σχεδόν) με τις πυτζάμες, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν ακούς "hey sexy" και γυρνάς, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν ακούς "ρε μ....κα" και γυρνάς, ε, τότε τι να σου πω...

-Αν έχεις internet στο κινητό σου, είσαι ΨΩΝΙΟ! Θέλω κι εγώ!!! :'''''''(

-Αν η μύτη σου είναι τόσο ψηλά που μυρίζεις τον ουρανό, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν ο άλλος σε ρωτάει κάτι και εσύ απαντάς σαν ο πλέον ειδικός, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν όταν περνάει μια κοπέλα λες "Εύκολη γκόμενα μωρέ, 10-10 τις έχω κάτι τέτοιες", τότε ΘΑ ΘΕΛΕΣ! Είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν δεν χάνεις ευκαιρία να μας φουσκώνεις τους μυς σου, είσαι ΨΩΝΙΟ! Και ΠΟΖΕΡΑΣ!

-Αν (μάταια) προσπαθείς να γίνεις διάσημος blogger, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν έβγαλες 19800 στις πανελλαδικές και νομίζεις ότι είναι πάρα πολλά μόρια... καλά εντάξει, δε λέω, αλλά μη μας το περηφανεύεσαι, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν είσαι 24 ώρες στο internet, GET A LIFE! Είσαι ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ!

-Και ΨΩΝΙΟ! Μην ξεχνιόμαστε...

-Αν διαβάζεις αυτό το post, όχι όχι περίμενε, παρεξήγησες, δεν είσαι ΨΩΝΙΟ, είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου!

-Αν είσαι αγόρι και θες 3 ώρες για να ετοιμαστείς, όπα... μια στιγμή, κι εγώ το κάνω αυτό... τέλοσπάντων, είσαι ΨΩΝΙΟ!

-Αν νομίζεις ότι μιλάω για σένα επειδή ανήκεις σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες, ω ναι, είσαι ΨΩΝΙΟ! Δεν ασχολούνται όλοι μαζί σου! Get over it.
Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε μυστήρια πλάσματα. Μπορούμε να προφέρουμε την πιο αγνή καλοσύνη και αγάπη αλλά και να αισθανθούμε το πιο απύθμενο μίσος. Μπορούμε να προβούμε σε πράξεις τόσο αισχρές που θα σόκαραν ακόμα και τα ζώα. Είμαστε πολύ ιδιοτελείς και κοιτάμε πάντα το συμφέρον μας, και το χειρότερο όλων:  ούτε καν το παραδεχόμαστε.

Δεν πιστεύω πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι, αλλά υπάρχουν σίγουρα αυτοί που κυλούν πιο εύκολα και πιο συχνά προς την «σκοτεινή» πλευρά. Δε γεννιούνται  έτσι, απλά σταδιακά απογυμνώνονται από τις αξίες και τα ήθη εξαιτίας διαφόρων γεγονότων. Όμως οι «κακοί» της ζωής έχουν μια ουσιώδεις διαφορά από τους παραδοσιακά «κακούς» στις ταινίες, στα βιβλία και στα παραμύθια. Όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι από αυτούς τους «παραδοσιακούς κακούς» είχαν ξεκάθαρη επίγνωση της κακίας τους (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις μερικών παρανοϊκών), δηλαδή, είχαν το χαιρέκακο γελάκι τους, κατάστρωναν  τα μοχθηρά τους σχέδια και πολεμούσαν με περηφάνια ενάντια στο «καλό». Αυτά τα στοιχεία δεν χαρακτηρίζουν τους «κακούς» της ζωής. Ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη να πιστεύει ότι πράττει το καλό και το σωστό, απλά αυτό δυστυχώς, δεν τυγχάνει να είναι το ίδιο για όλους. Ο άνθρωπος θέλει να φέρεται σαν «κακός», θέλει να μπορεί να βλάπτει τον συνάνθρωπό του, να εξαπατά, να ζηλοφθονεί και να υπερηφανεύεται, χωρίς ωστόσο να επιβαρύνει υπερβολικά την συνείδησή του. Ο άνθρωπος θέλει να κάνει «κακίες» πιστεύοντας ότι κάνει το καλό.

Για αυτό το σκοπό έχει εφεύρει κάτι πολύ έξυπνο για να ξεγελά το μυαλό του. Ας το ονομάσουμε «άλλοθι». Το άλλοθι είναι ουσιαστικά μια δικαιολογία που λέει ο άνθρωπος στον εαυτό του, είναι η προσπάθεια που κάνει να πειστεί πως όλες οι κακές του πράξεις έχουν «καλό» σκοπό, ή ακόμα χειρότερα, ότι είναι δίκαιες. Έτσι όταν αντιγράφει σε ένα διαγώνισμα δικαιολογείται στον εαυτό του(και συχνά και στους άλλους)  πως ο καθηγητής ήταν υπερβολικά αυστηρός και τον είχε βάλει στο μάτι. Όταν κλέβει από κάποιον πλούσιο λέει πως ούτως άλλος έχει πολλά λεφτά που τα απέκτησε με αθέμιτα μέσα. Όταν χρηματίζεται λέει πως το κάνουν κι όλοι οι άλλοι. Εδώ ακριβώς είναι οι μαγικές λέξεις: «το κάνουν κι οι άλλοι». Αυτή η παιδιάστικη δικαιολογία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πολλών από τα «άλλοθι», μας εξυπηρετεί καλά, γιατί με τι κακές μας πράξεις νιώθουμε ότι «αποκαθιστούμε την δικαιοσύνη». Φυσικά ποτέ δεν πείθουμε τον εαυτό μας έτσι, πόσο μάλλον τους γύρω μας, αλλά είναι ένας καλός τρόπος να διατηρούμε μια καλή εικόνα του εαυτού μας, απαραίτητη για την ψυχική μας ισορροπία. Ωστόσο μετά από πολλές επαναλήψεις μιας κακής πράξης, παύουμε πια να χρειαζόμαστε το άλλοθι, καθώς δε έχουμε ανάγκη από δικαιολογίες όταν έχουμε τη δύναμη της συνήθειας.

Τα άλλοθι δε χρησιμεύουν μόνο στις πραγματικά κακές πράξεις αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Τα χρησιμοποιούμε για τις μικρές καταχρήσεις και τις σκανδαλιές μας. Για παράδειγμα, ενώ είμαστε σε δίαιτα και έχουμε σαβουρώσει ένα πιτόγυρο, τρώμε μετά και μια σαλατούλα έτσι για να ηρεμήσουμε τη συνείδησή μας, να λέμε ότι φάγαμε και κάτι υγιεινό. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή, χρησιμοποιώ το γράψιμο ως άλλοθι.  Βλέπετε, εγώ τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να διαβάζω, αλλά δεν βρήκα το κουράγιο να το κάνω. Έτσι είπα να συγγράψω αυτήν την ανάρτηση για να λέω στον εαυτό μου ότι οι ώρες αυτές δεν πέρασαν και τελείως άσκοπα. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσες τέτοιες μικρές δικαιολογίες χρησιμοποιούμε καθημερινά και ακόμα πιο αξιοθαύμαστο το πόσο γελοίες φαντάζουν όταν τις κοιτάμε από απόσταση. Αλλά παραδόξως, εκείνη τη στιγμή που τις χρειαζόμαστε, είναι πραγματικά απαραίτητες και μας προσφέρουν αληθινή ανακούφιση.

 
Το μόνο ερώτημα είναι γιατί τις χρειαζόμαστε. Γιατί έχουμε ανάγκη να λέμε ψέματα και στον ίδιο τον εαυτό μας; Δε θα μας δικάσει ο εαυτός μας για τις πράξεις μας και στο κάτω κάτω ο,τι κάναμε ήταν επιλογή μας. Ή μήπως θα μας δικάσει η συνείδησή μας; Ναι θα το κάνει, αλλά αυτά τα άλλοθι είπαμε πως δεν την ξεγελούν για πολύ. Τότε λοιπόν σε τι ακριβώς μας βοηθάνε; Δε γνωρίζω να σας πω ακριβώς αλλά μπορεί να έχει να κάνει με τον χρόνο. Όλοι ξέρουμε πως δε παραδεχόμαστε σχεδόν ποτέ τα λάθη μας τη στιγμή που τα κάνουμε, αλλά μετά την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος, όταν πια τα βλέπουμε από απόσταση ασφαλείας. Τα άλλοθι είναι λοιπόν εκείνα που μας εξασφαλίζουν αυτόν τον απαραίτητο χρόνο. Μας προστατεύουν την ώρα της πράξης ενώ μετά μας εγκαταλείπουν σιγά σιγά αφήνοντας τη συνείδηση να αναλάβει τα ηνία, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο αμυντικούς μηχανισμούς του εγωισμού μας. Αν δε χρειαζόμασταν αυτόν τον αμυντικό μηχανισμό, αν μπορούσαμε να παραδεχόμαστε τα λάθη μας την ώρα που τα πράττουμε (ή ακόμα καλύτερα πριν τα πράξουμε) αυτός ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος, και εμείς θα ήμασταν τέλειοι. Αλλά δεν είμαστε που να με πάρει! Είμαστε άνθρωποι. 

Ξεκίνησα αυτό το κείμενο με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για το ανθρώπινο είδος, οπότε λέω να κλείσω με μια αισιόδοξη νότα. Ναι, είναι αλήθεια πως η αναγκαιότητα της ύπαρξης των άλλοθι καταδεικνύει τον εγωισμό μας και την υποκρισία μας στον ίδιο μας τον εαυτό. Ναι, τα άλλοθι μας προσφέρουν ένα «παραθυράκι» και μας διευκολύνουν να προβαίνουμε σε κάποιες «κακές» πράξεις. Σκεφτείτε όμως και την άλλη πλευρά. Το να κάνουμε λάθη και να προβαίνουμε που και που σε «κακίες» είναι απολύτως ανθρώπινο. Αν ήμασταν όμως ικανοί να τα κάνουμε όλα αυτά χωρίς να έχουμε ανάγκη από άλλοθι, τότε είναι που θα ήμασταν πραγματικά κακοί. Άρα η αναγκαιότητά τους αποδεικνύει ότι δεν είμαστε και τόσο κακοί τελικά. Τα άλλοθι δε μας κάνουν ούτε καλούς, ούτε κακούς, μας κάνουν απλά ανθρώπους.
 Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010


Δε χωνεύω: