Συνεργάτες
Blog Archive
-
▼
2010
(34)
- ► Δεκεμβρίου (7)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
Αναγνώστες
Like us on Facebook
Visitors
Πρότεινε σε φίλο
Επικοινωνήστε μαζί μας!
Tag Cloud
2011
άγνωστο
άλήθεια
Αλίκη
άλλοθι
αμφισβήτηση
αν
άνθρωπος
αντιγραφή
απαγορευμένο
απλοποίηση
αποφάσεις
αρχή
αρχική
βιβλία
γείτονες
Γέλιο
γενιά
γκρίνια
γλώσσα
Δε χωνεύω
διαφημίσεις
δικαιολογία
δώρα
ελευθερία
ελεύθερος χρόνος
ελληνική
εξέλιξη
εξεταστική
επιλογές
ετυχία
ευαισθησια
ευτυχία
ηθική
θέληση
ιστορία
κοινωνικοποίηση
κρίση
λογικη
Λόγος
μαγεία
μάσκα
μυαλό
όνειρα
ορθογραφία
όρια
ουτοπία
παιδιά
παιχνίδι
παραμύθι
πίστη
πόλεμος
πραγματικότητα
προσεχώς
Πρωτοχρονιά
πτυχίο
σκέψη
σύγκρουση
σύμβολα. συνειρμοί
συνείδηση
τύχη
φαντασία
φιλία
φίλος
φοιτητης
χαρά
Χριστούγεννα
χρόνος
χωροχρόνος
ψέμα
Ψώνιο
eurovision
facebook
Fatal Secretary
Nickname
Sir Dreamer
Πώς σας φάνηκε το blog;
Από το Blogger.
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Αναπάντητα Ερωτήματα
7:00 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
Nickname |
Επεξεργασία ανάρτησης
Αλήθεια, είμαστε ελεύθεροι; Ζούμε σε μια κοινωνία δημοκρατική, που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Ωστόσο πιστεύω πως όλα αυτά μόνο επιφανειακή ελευθερία προσφέρουν και όχι εσωτερική. Είμαστε δέσμιοι των ανθρώπων γύρω μας, των καταστάσεων και των υποχρεώσεων μας απέναντι στο συνάνθρωπο και στη κοινωνία. Απόλυτα λογικό, αν δε δίνεις, δεν παίρνεις. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό από αυτή την λογική και αναγκαία «υποδούλωση».Κατά πόσο οι πράξεις μας υπαγορεύονται από τη συνείδησή μας; Μήπως απλά εξυπηρετούν την ανάγκη αποδοχής από το κοινωνικό σύνολο; Και ακόμα χειρότερα, κατά πόσο η συνείδηση είναι δική μας; Αναρωτιέμαι αν οι αντιλήψεις που έχουμε για το καλό και το κακό, το ωραίο και το άσχημο, το ηθικό και το ανήθικο, είναι δικές μας ή προέρχονται από την κοινωνία στην οποία ζούμε. Αν όλη η «προσωπικότητά» μας είναι αποτέλεσμα της επίδρασης είτε των γονιδίων μας, είτε του περιβάλλοντός μας, τι είναι πραγματικά δικό μας; Έχουμε πράγματι επιλογές ή μήπως η κάθε απόφασή μας έχει προκαθοριστεί από ένα γονίδιο, ένα γονιό, ένα δάσκαλο ή ένα φίλο;
Αν είναι πράγματι έτσι, τι ευθύνη μπορούμε να φέρουμε για τις πράξεις μας; Τι ευθύνη μπορεί να έχει ένας δολοφόνος όταν έχει μεγαλώσει σε μια προβληματική οικογένεια και ανάμεσα σε κακές παρέες, ενώ παράλληλα είναι από τη φύση του πιο επιθετικός και οξύθυμος από το μέσο όρο των ανθρώπων; Μήπως θα έπρεπε να τιμωρήσουμε τους γονείς και τους φίλους του; Μα και αυτοί με τη σειρά τους δρούσαν «προγραμματισμένοι» από το δικό τους περιβάλλον. Πόσο υποκριτές είμαστε όλοι εμείς που καταδικάζουμε έναν δολοφόνο τη στιγμή που δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν και εμείς είχαμε γεννηθεί και μεγαλώσει στις ίδιες συνθήκες με αυτόν. Πως μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι πως εμείς στη θέση του δε θα είχαμε πράξει τα ίδια ή ακόμη χειρότερα; Αυτή η λογική είναι τελείως ισοπεδωτική και σύμφωνα με αυτή κανείς δε φέρει ευθύνη για τίποτα. Αν όμως αυτή η λογική είναι λάθος θα ήθελα κάποιος να μου πει που ακριβώς αρχίζει η ελευθερία μας. Έχουμε τελικά δυνατότητα επιλογής;
Θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα ακόμη πιο συνταρακτικό. Πέρα από τις αντιλήψεις κάθε κοινωνίας για το καλό και το κακό, πέρα από όσα μάθαμε στο σχολείο και στην οικογένεια, πέρα από όσα μας λένε οι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ιερείς, υπάρχει μέσα μας χαραγμένη μια ανώτερη αίσθηση ηθικής, μια ανώτερη συνείδηση; Μια συνείδηση που να υπαγορεύει στον καθένα τι είναι σωστό και τι όχι; Μήπως βαθιά μέσα μας, ανεξαρτήτως κοινωνικού περιβάλλοντος, όλοι ξέρουμε πότε πράττουμε το σωστό και πότε σφάλουμε; Θα ήθελα με όλη μου τη ψυχή να είναι έτσι. Αυτό θα έδινε νόημα στη ζωή μας και στις πράξεις μας. Αλλά και πάλι θα ήμασταν ελεύθεροι; Τι διαφορά θα είχε αν οι αξίες μας υπαγορεύονταν από την κοινωνία ή από μια ανώτερη ηθική; Και πάλι δε θα ήταν δικές μας.
Το πιο πιθανό τελικά είναι η ηθική να είναι ανθρώπινο δημιούργημα και να ανταποκρίνεται στην ανάγκη του ανθρώπου να τα κατηγοριοποιεί όλα και να τους βάζει ετικέτες. Αν όμως είναι έτσι, γιατί αισθάνομαι μέσα μου την απόλυτη ανάγκη να πράττω το «καλό»; Γιατί προσπαθώ πάντα να είμαι ειλικρινής και δίκαιος; Φοβάμαι τη κατακραυγή των συνανθρώπων μου ή την τιμωρία; Δε νομίζω. Πιστεύω ότι ακολουθώ φανατικά τις αξίες που θεωρώ «καλές» επειδή έχω ανάγκη να πιαστώ από κάπου μέσα σε αυτό το χαοτικό κόσμο και να μην τρελαθώ από τον ίδιο μου το σκεπτικισμό.
Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου