Pens In Disguise

Πλησιάζουν οι μέρες...Βρισκόμαστε μόλις μια βδομάδα μακριά από τα Χριστούγεννα και η πόλη μοιάζει έτοιμη να γιορτάσει για ακόμα μια φορά τη γέννηση του βρέφους που έμελλε να σημαδέψει τόσο απόλυτα την ανθρώπινη ιστορία. Δρόμοι φωτισμένοι και γεμάτοι κίνηση, βιτρίνες στολισμένες που προσκαλούν τον κόσμο που πηγαινοέρχεται βιαστικά να τις θαυμάσει, αναψοκοκκινισμένα από το κρύο πρόσωπα, χέρια γεμάτα δώρα, ίσως και λίγο χιόνι, κάτι δύσκολο αλλά όπως αποδείχθηκε όχι αδύνατο για το πιο θερμό έτος στην ιστορία...και φυσικά μυρωδιές. Γλυκές μυρωδιές που αναδύονται από κάθε γωνιά και περιέχουν το άρωμα από εκατοντάδες μελομακάρονα, τσουρέκια, βασιλόπιτες, αποτέλεσμα της πυρετώδους Χριστουγεννιάτικης προετοιμασίας.

Σήμερα όλα αυτά. Δύο χιλιάδες και δεκα χρόνια μετά. Τα πάντα έχουν αλλάξει και όμως τα πάντα είναι ίδια. Με αυτόν τον απίστευτο και μοναδικό τρόπο που μόνο ο χρόνος μπορεί να ξέρει. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν για το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα και τώρα μιλούν για πνεύμα καταναλωτικό. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν για ένα αστέρι και τώρα μιλούν για τα χιλιάδες αστέρια που κοσμούν τους δρόμους και τις πλατείες. Κάποιοι κάποτε μιλούσαν ακόμα για έναν Άνθρωπο με δώρα αγάπης και τώρα έχουν να λένε για τη σούπερ φανταστική βιομηχανία στο χωριό του Santa Claus.

Και τίποτα απ'αυτά δεν έχει σημασία. Γιατί οι άνθρωποι μείναν οι ίδιοι. Και ζητούν τα ίδια πράγματα όπως και παλιά. Εκείνα που ονομάζουμε πράγματα αλλά δεν είναι. Γιατί η κρίση δεν ήρθε τώρα αλλά ήταν πάντα εδώ. Γιατί απλούστατα ποτέ δεν υπήρξε κρίση. Ποτέ τίποτα, ο,τι κι αν λενε οι δύσπιστοι, δεν πήγαινε ρολόι και οι τσέπες είχαν πάντοτε λιγότερα απ'οσα μπορούσαν να χωρέσουν. Όμως τα παιδιά περίμεναν πάντα με χαρά. Η Πρώτη Ιστορία συγκινούσε πάντα τις καρδιές των απλών και ο μύθος ενέτεινε την προσμονή. Η ανάγκη των ανθρώπων για αγάπη και αλήθεια παρέμεινε η ίδια όπως και η επιθυμία τους να αναστηλώσουν τα ερείπια της πραγματικότητας που αποκαλύφθηκε με την κατάρριψη του μύθου, τη στιγμή που πιάσαμε τον μπαμπά με την κόκκινη στολή. Ακόμα κι αν μετατρέψαμε το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι σε ρεβεγιόν και τη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα σε έξαλλο καρναβάλι, υποσυνείδητα αποζητούμε ό,τι από την αρχή γνωρίζαμε πως χρειαζόμαστε, την ζεστασιά, την οικογένεια, το παραμύθι.

Όσο το ρεύμα του σύγχρονου, της ψυχρής λογικής, της πραγματικότητας δυναμώνει, τόσο μεγαλώνει αντίστοιχα και η ανάγκη μας για παραμύθι, παράδοση-η τελευταία σανίδα από την οποία κρατιόμαστε-, συναίσθημα. Όσο κι αν επιμένουμε να την αγνοούμε. Γιατί δεν είμαστε παρά παιδιά, και κάπου μέσα μας θα περιμένουμε πάντα τον Άγιο Βασίλη να μας φέρει το δώρο, που δεν είναι άλλο από ένα μικρό αλλά πολύτιμο για την ψυχή μας διάστημα χαράς, μαγείας, αγάπης. Γιατί δεν χρειάζεται τίποτ' άλλο παρά αγάπη ακριβώς για να νιώσουμε Χριστούγεννα. Μη διστάζετε λοιπόν να την αφήσετε να σας κυριεύσει. Δώστε αγάπη παντού γύρω σας. Και τότε θα δείτε πως όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα, θα' ναι κάθε μέρα Χριστούγεννα για σας.

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν κύριοι,

Fatal Secretary