Συνεργάτες
Blog Archive
Αναγνώστες
Like us on Facebook
Visitors
Πρότεινε σε φίλο
Επικοινωνήστε μαζί μας!
Tag Cloud
2011
άγνωστο
άλήθεια
Αλίκη
άλλοθι
αμφισβήτηση
αν
άνθρωπος
αντιγραφή
απαγορευμένο
απλοποίηση
αποφάσεις
αρχή
αρχική
βιβλία
γείτονες
Γέλιο
γενιά
γκρίνια
γλώσσα
Δε χωνεύω
διαφημίσεις
δικαιολογία
δώρα
ελευθερία
ελεύθερος χρόνος
ελληνική
εξέλιξη
εξεταστική
επιλογές
ετυχία
ευαισθησια
ευτυχία
ηθική
θέληση
ιστορία
κοινωνικοποίηση
κρίση
λογικη
Λόγος
μαγεία
μάσκα
μυαλό
όνειρα
ορθογραφία
όρια
ουτοπία
παιδιά
παιχνίδι
παραμύθι
πίστη
πόλεμος
πραγματικότητα
προσεχώς
Πρωτοχρονιά
πτυχίο
σκέψη
σύγκρουση
σύμβολα. συνειρμοί
συνείδηση
τύχη
φαντασία
φιλία
φίλος
φοιτητης
χαρά
Χριστούγεννα
χρόνος
χωροχρόνος
ψέμα
Ψώνιο
eurovision
facebook
Fatal Secretary
Nickname
Sir Dreamer
Πώς σας φάνηκε το blog;
Από το Blogger.
Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010
Το "άλλοθι"
7:00 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
Ανώνυμος |
Επεξεργασία ανάρτησης
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε μυστήρια πλάσματα. Μπορούμε να προφέρουμε την πιο αγνή καλοσύνη και αγάπη αλλά και να αισθανθούμε το πιο απύθμενο μίσος. Μπορούμε να προβούμε σε πράξεις τόσο αισχρές που θα σόκαραν ακόμα και τα ζώα. Είμαστε πολύ ιδιοτελείς και κοιτάμε πάντα το συμφέρον μας, και το χειρότερο όλων: ούτε καν το παραδεχόμαστε.
Δεν πιστεύω πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι, αλλά υπάρχουν σίγουρα αυτοί που κυλούν πιο εύκολα και πιο συχνά προς την «σκοτεινή» πλευρά. Δε γεννιούνται έτσι, απλά σταδιακά απογυμνώνονται από τις αξίες και τα ήθη εξαιτίας διαφόρων γεγονότων. Όμως οι «κακοί» της ζωής έχουν μια ουσιώδεις διαφορά από τους παραδοσιακά «κακούς» στις ταινίες, στα βιβλία και στα παραμύθια. Όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι από αυτούς τους «παραδοσιακούς κακούς» είχαν ξεκάθαρη επίγνωση της κακίας τους (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις μερικών παρανοϊκών), δηλαδή, είχαν το χαιρέκακο γελάκι τους, κατάστρωναν τα μοχθηρά τους σχέδια και πολεμούσαν με περηφάνια ενάντια στο «καλό». Αυτά τα στοιχεία δεν χαρακτηρίζουν τους «κακούς» της ζωής. Ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη να πιστεύει ότι πράττει το καλό και το σωστό, απλά αυτό δυστυχώς, δεν τυγχάνει να είναι το ίδιο για όλους. Ο άνθρωπος θέλει να φέρεται σαν «κακός», θέλει να μπορεί να βλάπτει τον συνάνθρωπό του, να εξαπατά, να ζηλοφθονεί και να υπερηφανεύεται, χωρίς ωστόσο να επιβαρύνει υπερβολικά την συνείδησή του. Ο άνθρωπος θέλει να κάνει «κακίες» πιστεύοντας ότι κάνει το καλό.
Για αυτό το σκοπό έχει εφεύρει κάτι πολύ έξυπνο για να ξεγελά το μυαλό του. Ας το ονομάσουμε «άλλοθι». Το άλλοθι είναι ουσιαστικά μια δικαιολογία που λέει ο άνθρωπος στον εαυτό του, είναι η προσπάθεια που κάνει να πειστεί πως όλες οι κακές του πράξεις έχουν «καλό» σκοπό, ή ακόμα χειρότερα, ότι είναι δίκαιες. Έτσι όταν αντιγράφει σε ένα διαγώνισμα δικαιολογείται στον εαυτό του(και συχνά και στους άλλους) πως ο καθηγητής ήταν υπερβολικά αυστηρός και τον είχε βάλει στο μάτι. Όταν κλέβει από κάποιον πλούσιο λέει πως ούτως άλλος έχει πολλά λεφτά που τα απέκτησε με αθέμιτα μέσα. Όταν χρηματίζεται λέει πως το κάνουν κι όλοι οι άλλοι. Εδώ ακριβώς είναι οι μαγικές λέξεις: «το κάνουν κι οι άλλοι». Αυτή η παιδιάστικη δικαιολογία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πολλών από τα «άλλοθι», μας εξυπηρετεί καλά, γιατί με τι κακές μας πράξεις νιώθουμε ότι «αποκαθιστούμε την δικαιοσύνη». Φυσικά ποτέ δεν πείθουμε τον εαυτό μας έτσι, πόσο μάλλον τους γύρω μας, αλλά είναι ένας καλός τρόπος να διατηρούμε μια καλή εικόνα του εαυτού μας, απαραίτητη για την ψυχική μας ισορροπία. Ωστόσο μετά από πολλές επαναλήψεις μιας κακής πράξης, παύουμε πια να χρειαζόμαστε το άλλοθι, καθώς δε έχουμε ανάγκη από δικαιολογίες όταν έχουμε τη δύναμη της συνήθειας.
Τα άλλοθι δε χρησιμεύουν μόνο στις πραγματικά κακές πράξεις αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Τα χρησιμοποιούμε για τις μικρές καταχρήσεις και τις σκανδαλιές μας. Για παράδειγμα, ενώ είμαστε σε δίαιτα και έχουμε σαβουρώσει ένα πιτόγυρο, τρώμε μετά και μια σαλατούλα έτσι για να ηρεμήσουμε τη συνείδησή μας, να λέμε ότι φάγαμε και κάτι υγιεινό. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή, χρησιμοποιώ το γράψιμο ως άλλοθι. Βλέπετε, εγώ τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να διαβάζω, αλλά δεν βρήκα το κουράγιο να το κάνω. Έτσι είπα να συγγράψω αυτήν την ανάρτηση για να λέω στον εαυτό μου ότι οι ώρες αυτές δεν πέρασαν και τελείως άσκοπα. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσες τέτοιες μικρές δικαιολογίες χρησιμοποιούμε καθημερινά και ακόμα πιο αξιοθαύμαστο το πόσο γελοίες φαντάζουν όταν τις κοιτάμε από απόσταση. Αλλά παραδόξως, εκείνη τη στιγμή που τις χρειαζόμαστε, είναι πραγματικά απαραίτητες και μας προσφέρουν αληθινή ανακούφιση.
Το μόνο ερώτημα είναι γιατί τις χρειαζόμαστε. Γιατί έχουμε ανάγκη να λέμε ψέματα και στον ίδιο τον εαυτό μας; Δε θα μας δικάσει ο εαυτός μας για τις πράξεις μας και στο κάτω κάτω ο,τι κάναμε ήταν επιλογή μας. Ή μήπως θα μας δικάσει η συνείδησή μας; Ναι θα το κάνει, αλλά αυτά τα άλλοθι είπαμε πως δεν την ξεγελούν για πολύ. Τότε λοιπόν σε τι ακριβώς μας βοηθάνε; Δε γνωρίζω να σας πω ακριβώς αλλά μπορεί να έχει να κάνει με τον χρόνο. Όλοι ξέρουμε πως δε παραδεχόμαστε σχεδόν ποτέ τα λάθη μας τη στιγμή που τα κάνουμε, αλλά μετά την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος, όταν πια τα βλέπουμε από απόσταση ασφαλείας. Τα άλλοθι είναι λοιπόν εκείνα που μας εξασφαλίζουν αυτόν τον απαραίτητο χρόνο. Μας προστατεύουν την ώρα της πράξης ενώ μετά μας εγκαταλείπουν σιγά σιγά αφήνοντας τη συνείδηση να αναλάβει τα ηνία, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο αμυντικούς μηχανισμούς του εγωισμού μας. Αν δε χρειαζόμασταν αυτόν τον αμυντικό μηχανισμό, αν μπορούσαμε να παραδεχόμαστε τα λάθη μας την ώρα που τα πράττουμε (ή ακόμα καλύτερα πριν τα πράξουμε) αυτός ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος, και εμείς θα ήμασταν τέλειοι. Αλλά δεν είμαστε που να με πάρει! Είμαστε άνθρωποι.
Ξεκίνησα αυτό το κείμενο με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για το ανθρώπινο είδος, οπότε λέω να κλείσω με μια αισιόδοξη νότα. Ναι, είναι αλήθεια πως η αναγκαιότητα της ύπαρξης των άλλοθι καταδεικνύει τον εγωισμό μας και την υποκρισία μας στον ίδιο μας τον εαυτό. Ναι, τα άλλοθι μας προσφέρουν ένα «παραθυράκι» και μας διευκολύνουν να προβαίνουμε σε κάποιες «κακές» πράξεις. Σκεφτείτε όμως και την άλλη πλευρά. Το να κάνουμε λάθη και να προβαίνουμε που και που σε «κακίες» είναι απολύτως ανθρώπινο. Αν ήμασταν όμως ικανοί να τα κάνουμε όλα αυτά χωρίς να έχουμε ανάγκη από άλλοθι, τότε είναι που θα ήμασταν πραγματικά κακοί. Άρα η αναγκαιότητά τους αποδεικνύει ότι δεν είμαστε και τόσο κακοί τελικά. Τα άλλοθι δε μας κάνουν ούτε καλούς, ούτε κακούς, μας κάνουν απλά ανθρώπους.
Γράφει ο Sir Dreamer για τους Pens In Disguise
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση, μ' άρεσε που έφτιαξες τόσες πολλές σχέσεις.
Λοιπόν, αναφέρεις χαρακτηριστικά ότι: 'Το άλλοθι είναι ουσιαστικά μια δικαιολογία που λέει ο άνθρωπος στον εαυτό του, είναι η προσπάθεια που κάνει να πειστεί πως όλες οι κακές του πράξεις έχουν «καλό» σκοπό, ή ακόμα χειρότερα, ότι είναι δίκαιες.'
Πέρα απ' αυτό, έχεις κάποια άλλη ιδέα πάνω στην αιτιολογία της δημιουργίας μιας τέτοιας σχέσης (του 'άλλοθι');
Θέλω να προβληματιστείς :)
χαίρομαι που σ'αρεσε. Το σημείο που παραθέτεις είναι ακριβώς η "κακή" χρησιμότητα των "άλλοθι" κατ' εμέ.
Όσο για την αιτιολογία, τώρα. Η βαθύτερη αιτία, ο λόγος που χρησιμοποιούμε άλλοθι, είναι νομίζω ο εγγενής εγωισμός μας. Είναι αδύνατον να πειστούμε ότι κάνουμε κάτι λάθος, κάτι τέτοιο δε μπορεί να συμβεί, τουλάχιστον όχι άμεσα.
Επίσς έχουμε την ανάγκη να πιστευουμε ότι είμαστε οι καλύτροι άνθρωπου στον κόσμο, είναι μια κρυφή φαντασίωση που όλοιτην έχουμε. Δε ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, υποθέτω όμως πως είναι αναγκαίο, για την εσωτερική μας ισορροπία κατά κάποιο τρόπο.
Χρησιμοποιούμε λοιπόν τα άλλοθι για να μην χάσουμε το σημείο αναφοράς μας, που είναι η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.Κάπως έτσι το βλέπω εγώ.
Δε ξ΄ρω αν σε κάλυψα σε αυτό ακριβώς που ρωτούσες, πάντως έχεις το ελεύθερο να με προβληματίσεις όσο θες :)
Δημοσίευση σχολίου